شعار سال: چندی قبل، در یکی از همان کلاس‌ها، از ناحیه شکم دچار درد شدید می‌شود و به بیمارستان می‌برندش. مشکلش را آپاندیسیت تشخیص می‌دهند. پزشکی که باید برای معالجه می‌آمده، با حدود ده ساعت تأخیر می‌آید! در حالی که هر ساعت امکان مرگ برای پزشک اول بوده. در این بیش از ده ساعت قبل و سپس پس از عمل، به گفته پزشکی که حالا خود در موقعیت بیمار قرار گرفته بوده، ده‌ها خطای پزشکی محرز از سوی پزشک مربوطه اتفاق می‌افتد. در نهایت او با شانسی فوق‌العاده و علیرغم این خطاها و کوتاهی‌های مکرر، زنده می‌ماند و مرخص می‌شود. به رییس بیمارستان شکایت می‌کند. می‌گویند که پزشک مورد نظر چندین مورد دیگر از همین خطاها و بی‌مبالاتی‌ها داشته‌است اما کاری از آن‌ها ساخته نیست. از او می‌خواهند که حالا که زنده مانده، فراموش کند. او فراموش نمی‌کند. به قوه قضاییه شکایت می‌کند. پس از چندین ماه پیگیری و هزینه‌های زمانی و توانی و دوندگی‌های فراوان، قاضی پرونده را به شورایی از پزشکان قانونی ارجاع می‌دهد. در آن شورا پس از بررسی، پزشک خطاکار را تبرئه می‌کنند. چرا؟ پیگیری می‌کند: می‌گویند چون تنها در دوحالت  امکان محکومیت پزشک هست: مرگ بیمار یا نقص عضو. او دچار هیچکدام نیست! فقط چون شانس آورده است. مجدداً درخواست تجدید نظر و چندین ماه دوندگی و هزینه و پیگیری. پزشکان شورای تجدید نظر دوم هم همین نظر را می‌دهند. تازه در صورتی که پزشک خطاکار محکوم شود چه اتفاقی برای او می‌افتد؟ تقریباً تمامی پزشکان - مانند برخی دیگر از اقشار چون مهندسین - بیمه مسوولیت هستند و در نهایت، خسارت یا دیه از بیمه پرداخت می‌شود و تمام. تمام! 

پرده دوم

جراح ماهر با بیش از ده سال سابقه کار است. طبق قوانین پزشکی کانادا، توضیحات کامل در مورد عمل، ویژگی‌هایش و عواقب احتمالی‌اش باید حتماً "یک روز قبل" از عمل توسط خود جراح به بیمار داده‌شود. او شب، دیرهنگام از بیمارستان به خانه رسیده که یادش می‌آید فردا عمل جراحی دارد. قانوناً باید به بیمارستان برگردد و به بیمار توضیح دهد. با خودش فکر می‌کند امروز با فردا چه فرقی دارد؟ خسته است. می‌خوابد. فردا صبح به بیمارستان می‌رود و توضیحات کامل را به بیمار می‌دهد. ساعتی قبل از عمل، رییس بخش مطابق روال، با بیمار ملاقات می‌کند و به او می‌گوید: "همان‌طور که دکتر ... دیروز به شما توضیح دادند..." بیمار می‌گوید: دکتر... دیروز توضیح ندادند، امروز صبح توضیحات را به من داده‌اند. چه اتفاقی می‌افتد؟ پروانه پزشکی آن جراح "برای همیشه" و در تمامی کانادا از اعتبار ساقط می‌شود و او امکان طبابت را در تمام کشور از دست می‌دهد. 

پرده سوم

عمل سزارین دارد. همکاران پزشکش در کانادا بیش از یکساعت عمل را طول می‌دهند. او اما در حدود بیست دقیقه عمل را تمام می‌کند. خوشحال است. به نظرش در زمان و هزینه صرفه‌جویی شده است. به خانه می‌رود. با او از بیمارستان تماس می‌گیرند. در دلش خوشحال است: حتماً برای تشکر از سرعت عمل من است. به بیمارستان احضارش می‌کنند. مدیر بیمارستان و تیم نظارتی از او سؤالاتی دارند: آیا پیش از اتمام سزارین، مواردی دیگر را که می‌تواند احتمالات خطری برای زن وضع حمل کننده ایجاد کند به دقت بررسی کرده‌است؟ نه. نکرده. او را اخراج میکنند و پرونده طبابت او باطل می‌شود. 

تمام وضعیت امروز ما، محصول سیاست نیست. بخشی از آن محصول عدم وجود ساختارهای نظارتی دقیق و عادلانه است. هم در نهاد پزشکی و هم در نهاد قضاوت. بخشی محصول ظلم نخبگان به مردمان‌ خودشان است. کم گذاشتن‌ها، خیانت‌ها، استثمارها، ... . همان‌ها که گاه خودشان در کلام، منتقد و معترض به عملکردهای سیاسی‌ هستند اما در انجام وظایف، جان دیگران را به هیچ می‌گیرند. 

آن پزشک ِ حاذق ِ با شرافت، هنوز از پای ننشسته‌است. برای بار سوم و آخرین بار درخواست تجدید نظر داده‌است. نه برای خودش. برای دفاع از جامعه‌اش. چون می‌داند که جان، جان است. 

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از وبسایت عصراسلام، تاریخ 28 دی  98، کد مطلب: 13882: www.asrislam.com