شعار سال:ابراهیم حامدی (زادهٔ ۲۹ خرداد ۱۳۲۸)، با نام هنری ابی، خوانندهٔ موسیقی پاپ ایرانی است. پدر ابی از اهالی اراک بوده و مادرش از اهالی کلاک. او دوران کودکی خود را در محلهٔ میدان فوزیهٔ تهران سپری نمود و دارای چهار خواهر و یک برادر است. ابی در سال ۱۳۵۳ با فیروزه مقدادی ازدواج کرده و از وی صاحب سه دختر به نام‌های عسل، سایه و خاتون است که برای هر کدام از آن‌ها ترانه‌ای جداگانه خوانده‌است. ابی دو سال قبل از وقوع انقلاب در ایران، برای اجرای کنسرت به آمریکا می‌رود و با شروع انقلاب، ناگزیر در آنجا ماندگار می‌شود. ابی پس از جدایی از همسر اول خود با مهشید برومند ازدواج می‌کند. مهشید برومند که مدیر برنامه‌های ابی نیز محسوب می‌شود در اکثر کنسرت‌های وی حضور داشته‌است.

او از دستهٔ خوانندگان تنور ایرانی بوده که در سبک‌های مختلف همانند راک، بالاد، موسیقی فولکلور، پاپ، دنس، هاوس و ترنس موسیقی صاحب اثر است. برخی او را با تام جونز، خوانندهٔ سرشناس بریتانیایی، مقایسه کرده‌اند؛ با این تفاوت که ابی را بر خلاف تام جونز دارای تمایلات سیاسی می‌دانند. ابی به موسیقی یونانی علاقه‌مند است و از خوانندگان محبوبش می‌توان به پیتر گابریل، فردی مرکوری، استینگ، بونو و جیم موریسون از گروه راک دورز اشاره کرد. در میان آهنگسازانی که ابی با آن‌ها همکاری داشته، فرید زلاند با ۳۹ آهنگ و سیاوش قمیشی با ۲۷ آهنگ در صدر قرار دارند. آخرین کار فرید زلاند برای ابی سه آهنگ از آلبوم «طلوع کن» و آخرین کار سیاوش قمیشی برای ابی، مجموع آهنگ‌های آلبوم «شب نیلوفری» است. ابی در سال‌های اخیر از طیف آهنگسازان سنتی فاصله گرفته و دو آلبوم اخیر خود را با همکاری شوبرت آواکیان، شادمهر عقیلی، علیرضا افکاری وارد بازار کرده‌است.

ابی به خواندن ترانه‌هایی با مضامین سیاسی، اجتماعی و نیز عاشقانه علاقه نشان می‌دهد. او ترانه‌های متعددی در مورد ایران خوانده که بسیاری از آن‌ها دارای مضامین سیاسی اعتراضی و گاه بحث‌انگیز بوده‌اند. از جملهٔ این ترانه‌ها که سرشار از مضامین سیاسی هستند می‌توان به «خلیج فارس»، «خانه سرخ است» و «بشکن» اشاره کرد. ترکیب ملودی فرید زلاند و کلام شهیار قنبری و تنظیم منوچهر چشم‌آذر منجر به خلق ترانه‌ای شده‌است با نام «نون و پنیر و سبزی» که می‌توان آن را سمبل ترانه‌های معترض دورهٔ خود به حساب آورد. این ترانه با اجرای مشترک ابی و داریوش به عنوان یکی از ترانه‌های ممنوعه در سال‌های اوایل دههٔ ۱۳۷۰ در ایران به صورت پنهانی دست به دست می‌گشته‌است.
عشق هم در کلام او گاه رنگ و بوی زمینی و جسمانی پیدا می‌کند و عاشق، از چشم و لب و قد و تن یار سخن به میان می‌آورد مانند ترانهٔ «مداد رنگی»؛ و گاه چنان ژرف، متعالی و مقدس می‌شود که سخن از معراج و رجعت و خدا شدن به میان می‌آید مانند ترانهٔ «رازقی». اکثر این ترانه‌های عاشقانه، اشعار ترانه‌سرا‌های معاصر است، ولی در لابه‌لای آن‌ها اشعار عرفانی شعرای متقدم نیز دیده می‌شود مانند آهنگ «حیلت رها کن» که شعر آن از مولوی است و آهنگ «خدا می‌داند» که شعر آن از شمس مشرقی شاعر و عارف قرن هشتم است.
در پی امتناع ابی از خواندن ترانه خلیج فارس در کنسرت‌های دبی، شایعاتی مبنی بر اهدای یک هواپیمای مجلل از طرف حاکم دبی به ابی به خاطر خودداریش از خواندن این ترانه در برخی رسانه‌های ایرانی منتشر شد که واکنش شدیداللحن ابی را نیز متعاقب آن به همراه داشت. ابی در پاسخ به این شایعات، انتساب هر گونه هواپیمای شخصی را به خود رد کرده و دلیل امتناعش از خواندن ترانهٔ خلیج فارس را در دبی، از دست ندادن پایگاهی نزدیک به ایران جهت ارتباط با هموطنان خویش عنوان می‌کند. او معتقد است حضور وی و سایر هنرمندان خارج از کشور در اطراف ایران، به مراتب مهم‌تر و کارسازتر از نبودشان است در نزد وی، کنسرت‌های دبی وسیله‌ای برای تماس با مردم داخل ایران و ایجاد محیطی امن و آزاد و به دور از محدودیت‌های قانونی برای شادی و سرور ایرانیان است.
برخی از تحلیل گران معتقدند که پرسیدن آن سوال توسط خبرنگار از ابی، طرحی از پیش طراحی شده و بنوعی بوسه مرگ منجر به خدا حافظی از عالم موسیقی بوده است. سوالی که هر نوع پاسخی از ابی، می‌توانست فرصت ایجاد پارادوکس منجر به مرگ را فراهم آورد.
باید دید که بعد از فروکش کردن هجمه‌ها، واکنش راهبردی این خواننده به تله مرگ حرفه‌ای اش چه خواهد بود

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، برگرفته از منابع گوناگون