شعار سال: ترس از اینکه ایتالیا با رهبری ملونی تبدیل به پدیده‌ای جدید و البته تاثیرگذار در کاهش اقتدار اروپای متحد بشود به کابوس دهشتناک رهبران اتحادیه اروپایی مبدل شده است.

 به تازگی «جورجیا ملونی» رهبر حزب دست راستی «برادران ایتالیا» به عنوان نخستین نخست‌وزیر زن ایتالیا منصوب شد.

حزب «برادران ایتالیا» که در انتخابات این کشور اکثریت آرا را به دست آورد در اصل حاصل توافق نیروی اصلی ائتلاف راست است که حزب «فورزا ایتالیا» به رهبری «سیلویو برلوسکونی» و حزب راست افراطی «لیگ» به رهبری «ماتئو سالوینی» را هم شامل می‌شود.

به طور سنتی ایتالیا همیشه یک گام در تحولات قاره سبز از سایرین جلوتر است، ایتالیا قبل از هیتلر رهبری به نام موسولینی داشت و قبل از «اس اس» در آلمان بریگاد‌های سرخ افراطی در ایتالیا جولان می‌دادند.

حتی در روزگار امروز نیز ایتالیا قبل از اینکه آمریکا ترامپ را به خود ببیند رئیس جمهوری به نام برلوسکونی را تجربه کرده بود.

از سوی دیگر؛ ایتالیا در میان کشور‌های اروپایی به کشوری به شدت مردسالار مشهور است که چهره‌های برجسته سیاسی آن اکثرا مرد بوده‌اند، لذا پیروزی ملونی می‌تواند نشانه مهمی از گسست جامعه ایتالیا از گذشته باشد.

ملونی پیش از این به یورونیوز گفته بود: «برای من باعث افتخار است که نخستین کسی باشم که این تابو را در کشورم می‌شکند.».

اما نکته غیر معمول دیگر آن است که بعد از پیروزی نخست وزیر ایتالیا و به محض انتشار خبر پیروزی او، فراوانی تکرار کلمه فاشیست و فاشیسم در اخبار اروپایی این پیروزی را تحت‌الشعاع خود قرار داد.

پیشتازی ایتالیا در ارائه مدل سیاسی غیر معمول از یک سو و تکرار کلمه فاشیست بعد از انتخاب نخست وزیر جدید این کشور از سوی دیگر، نشان داد سران اتحادیه اروپا در وضعیتی پیچیده و نگران کننده قرار گرفته‌اند.

کشور‌های اروپایی خسته از جریانات منطقه‌ای یورو و جنگ اوکراین ممکن است به سمت تصمیمی بلغزند که در بریتانیا با برگزیت، در آلمان با نورد استریم ۲ و در مجارستان به شکل نافرمانی خود را نشان داده است.

ترس از اینکه ایتالیا با رهبری ملونی تبدیل به پدیده‌ای جدید و البته تاثیرگذار در کاهش اقتدار اروپای متحد بشود به کابوس دهشتناک رهبران اتحادیه اروپایی مبدل شده است.

نخست وزیر ایتالیا همواره در اظهاراتش تاکید کرده که کشورش همسو با یکپارچگی اروپا حرکت خواهد کرد، اما خواهان بهبود برخی رویکرد‌ها و قوانین نیز شده است.

باید توجه داشت که طرح درخواست‌های جدید از سوی ایتالیا برای اتحادیه اروپا مانند یک فاجعه است، چه، قاره سبز اگر بتواند مجارستان را با تمهیداتی تنبیه کند، اما تنبیه برای کنترل یکی از اصلی‌ترین کشور‌های اروپایی در قلب اتحادیه چندان قابلیت اجرایی ندارد.

نکته قابل تامل که در جریان انتخابات نخست وزیر جدید ایتالیا به چشم می‌خورد آن است که او با شعار «خدا، وطن، خانواده» کارزار انتخابی‌اش را آغاز کرده و مکررا گفته: «من جورجیا هستم، من یک زن هستم، من یک مادر هستم، من ایتالیایی هستم و من یک مسیحی هستم.»

موضوع جالب توجه این است که پس از انتخاب ملونی به عنوان نخست وزیر ایتالیا به سرعت نام او همراه با شعارش به عنوان تهدیدی علیه دموکراسی معرفی شد.

نکته مجهول آن است که خانم ملونی با شعار «خدا، وطن و خانواده» به عنوان تهدیدی برای دموکراسی اروپا معرفی می‌شود حال آنکه تاریخ سیاسی معاصر ایتالیا با پیشگامانی نظیر «دگاسپری» برای ایجاد اتحاد در اروپا و «جولیو آندره اوتی» برای پیگیری پیوند همکاری مدیترانه-خاورمیانه این کشور را از سایر کشور‌های قاره اروپا و آمریکا در پرچمداری اتحاد، متمایز می‌کند، بگذریم از اینکه این کشور یکی از اصیل‌ترین ساختار‌های حکومتی در جهان و در عهد عتیق را داشت.

به نظر می‌رسد تئوریسین‌های اروپایی متوجه شده‌اند که «خدا، وطن، خانواده» قابلیت آن را دارد که به بستری برای ساختار جدید اجتماعی-سیاسی کشور‌های این قاره بدل شود و از همین رو بدون توجه به معنای زندگی‌مدارانه آن در برابرش صف‌آرایی کرده‌اند و به همین دلیل نیز ایتالیا با شعار جدیدش تهدیدی برای اروپا قلمداد می‌شود.