شعارسال: دکتر محمد مهدی فرقانی، استاد روزنامه نگاری و ارتباطات ضمن تبریک فرا رسیدن روز خبرنگار می‌گوید: روز واقعی خبرنگار آن روزی است که ما بتوانیم حقوق حرفه‌ای روزنامه نگارانمان را در چارچوب قانون جامه عمل بپوشانیم. استقلال حرفه‌ای رسانه هایمان تامین و تضمین شود و روزنامه نگاران ما آزادی عمل لازم را در یک فضای مطلوب اجتماعی برای انجام مسئولیت‌ها و وظایف حرفه ایشان داشته باشند.

او در بیان بهترین هدیه دولت، مجلس و قوه قضاییه به جامعه خبرنگاری و روزنامه نگاری می‌گوید: بهترین هدیه دستگاه‌های رسمی به روزنامه نگاران این است، یک قانون جامع رسانه‌ای را تصویب کنند و در آن نکاتی که در ادامه ذکر می‌کنم دیده شده باشد نه خط و نشان کشیدن برای روزنامه نگاران و رسانه ها.

*رابطه ناامنی در رسانه و فساد در جامعه

او ادامه می‌دهد: اولین قانون مطبوعاتمان را بلافاصله بعد از انقلاب مشروطه به اقتباس از اولین قانون مطبوعات فرانسه نوشتیم. اولین قانون مطبوعات فرانسه ۱۸۸۱ تصویب شد و ما سال ۱۹۰۶ شاهد انقلاب مشروطه بودیم که قانون مطبوعات را هم در سال بعد نوشتیم. در سال ۱۹۳۵ اولین قانون حمایت از حقوق حرفه‌ای روزنامه نگاران در فرانسه به تصویب پارلمان رسید، ولی ما هیچگاه آن قانون را اقتباس نکردیم. چرا؟ چون حکومت‌ها دوست نداشتند که روزنامه نگاران صاحب حقوق قانونی، امنیت شغلی و حق نقد و نظارت اجتماعی باشند. البته در کنار حقوق حرفه ای، مسئولیت اجتماعی هم دارند. یعنی باید پاسخگوی عملکرد خودشان هم باشند و در قبال مسائل و منافع عمومی احساس مسئولیت داشته باشند.

فرقانی به بیان مواردی می‌پردازد که باید در قانون جامع رسانه‌ای لحاظ شده باشند و می‌گوید: در این قانون جامع باید اول؛ حقوق حرفه‌ای روزنامه نگاران و دوم استقلال حرفه روزنامه نگاری به رسمیت شناخته شود. علاوه بر آن شرایط ورود به این حرفه، نظام اقتصادی مطبوعات و رسانه ها، استقلالشان از دولت به مفهوم عام و… باید به رسمیت شناخته شود.

فرقانی در بیان مشکل حرفه روزنامه نگاری در کشور می‌گوید: مشکل حرفه روزنامه نگاری ما اول؛ فرهنگی و دوم؛ ابزاری و حقوقی است. مشکل فرهنگی این است که خیلی‌ها نمی‌خواهند یا نمی‌توانند باور کنند که رسانه‌ها و روزنامه نگاران حقوقی دارند و این حقوق برای تضمین وجود یک حکومت سالم و کارآمد باید تامین شود، چون در غیر این صورت ضریب خطا و فساد در ساختار دولت افزایش پیدا می‌کند.

او ادامه می‌دهد: مشکل دوم خلاء قانونی است. ما تنها قانونی که بعد از مشروطه تاکنون داشتیم، قانون مطبوعات است که همه کم و بیش از جزئیات آن آگاه هستند و همواره نباید‌های آن به جای باید‌ها بیشتر می‌شود. در قانون مطبوعات واژه روزنامه نگار نداریم و در آن چیزی به نام بحث حقوق مطبوعات مطرح است نه حقوق روزنامه نگار.

فرقانی تاکید می‌کند: جامعه رسانه‌ای ما چیزی فراتر از حقوق قانونی خود را نمی‌خواهد. حق برخورداری از آزادی‌های مشروع برای انجام وظایف حرفه ای، حق داشتن امنیت شغلی، استقلال حرفه‌ای و در کنار آن به رسمیت شناخته شدن انجمن‌ها و تشکل‌های صنفی، بحث آموزش روزنامه نگاری، تدوین یک مرامنامه اخلاقی به وسیله اعضای این حرفه نه دولت یا مجلس و…. علاوه بر آن ما نیاز داریم تا به کل جرایم مطبوعاتی، مطابق با قانونی اساسی رسیدگی شود نه مطابق با آنچه در سال ۱۳۷۹ در اصلاحیه قانون مطبوعات آمد و بعد تعریفی که مسئولان قضایی وقت از جرایم مطبوعاتی کردند؛ بنابراین بهترین هدیه به جامعه روزنامه نگاری کشور این است که شرایط و فضای مطلوب فعالیت‌های آزاد رسانه‌ای در چارچوب قانون تضمین و ایجاد شود و همه به آن تمکین کنند.

شعارسال با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از سایت پرسون، تاریخ انتشار: 17مرداد1402، کدخبر: 506223506223، purson.ir