شعارسال: به قول رسول نجفیان عجب رسمیه رسم زمونه. گاهی آدمی درست از نقطه قوتش ضعیف می‌شود. (دشمن طاووس آمد پرّ او).

سعید راد که فیزیک و استایل بدنی‌اش یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های فردی و بازیگری‌اش بود و بسیاری از نقش‌هایی که به او پیشنهاد می‌شد نیز از همین خصلت و قابلیت برمی‌آمد به دلیل زمین‌خوردگی در منزل دچار مصدومیت شد و جراحی هم نتوانست درد او را درمان کند بلکه افزون‌تر کرد و در نهایت تسلیم مرگ شد. بازیگری خوش قد و قامت که با زمین‌خوردن و زمین‌گیر شدن از دنیا رفت.

بازیگری که برای حفظ تناسب اندام در پیری هم دست از ورزش و بدن‌سازی بر‌نداشت و اهل دود و دَم هم نبود. حتی ورود او به سینما هم از درِ ورزش بود کما این‌که پای او را به سینما و به واسطه ورزش بولینگ در سال‌های جوانی، امیر نادری و علیرضا زرین‌دست باز کردند با فیلم «خداحافظ رفیق» - سال ۱۳۵۰- آن هم برای ایفای نقش اصلی.

او شهریور ماه پارسال دچار حادثه شد و به تشخیص پزشک عمل جراحی انجام شد و بعد از یک ماه هم توانست با واکر راه برود، اما به گفته دخترش، چون پروتز به خوبی در کمر او قرار نگرفته بود، مشکلات بعدی پیش آمد. مراجعه به بیمارستان همان و عمل جراحی دوباره همانا و این بار ۸ هفته فیزیوتراپی مداوم، اما فیزیوتراپی‌ها هم کارگر نیفتاد و دیگر توانایی راه رفتن را بازنیافت.

بدین ترتیب زندگی بازیگری که با استایل راه رفتن، خود یک روایت دراماتیک بود با زمین خوردنی تراژیک گره خورد تا مرگ او مثل تراژدی یک قهرمان زخمی باشد گرچه او را اغلب در نقش یک ضد قهرمان دوست داشتنی بر پرده سینما می‌دیدیم.

گرچه بعد از انقلاب او با بازی در نقش یک خلبان در فیلم پرفروش «عقاب‌ها» هم در شمایل یک قهرمان ظاهر شد تا پس از سال‌ها مهاجرت اجباری و دوری از سینما در بازگشت به ایران در همکاری با احمد رضا درویش و هم‌بازی شدن با پژمان بازغی و پرویز پرستویی در «دوئل» باز هم در نقش یک قهرمان فیلم جنگی ظاهر شود.

شعارسال با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از عصرایران، تاریخ انتشار: 1مرداد1403، کدخبر:983975، www.asriran.com