روایتی تلخ از زندگی آزیتا لاچینی و سلام بر عباس صالحی + صندلی وزارتی راحته پهلوون؟

گویا اصلا برای مدیران اجرایی این کشور زندگی متخصصان ، هنرمندان، ورزشکاران ، جوانان، افراد کم ادعای سر به زیر و مشغول خدمات رسانی به جامعه و ..... ، هیچ ارزشی ندارد. گویا برخلاف آرمان های انقلاب ۵۷ و اصالت جایگاه مستضعفین ، اصالت به رانت و اختلاس و لایه کشی اقتصادی داده می شود؟ً! چرا باید شاهد آن باشسم که هنرمندان، ورزشکاران ، متخصصان و .... ، این مملکت از درد بی پولی و نداری و عدم دسترسی به حداقل ها و پایه ها ، بنالند؟صندوق های جمایتی چه غلطی می کنند؟ تبصره های بهره مندی اهالی علم و هنر و ورزش از برخی از مزایای زیرساختی نظیر مسکن ملی و ارایه خودرو و ..... ، چه غلطی می کنند و چه عملکردی دارند؟از پشت میز خبرنگاری درود می فرستیم بر عباس صالحی وزیر محترم ارشاد و مشتاقیم بدانیم که میز و صندلی وزارتی به ایشان ساخته است یا خیر؟ جناب وزیر، در هفته اخیر، دردهای لاسمی و لاچینی ، قلب مردم را به درد آورده است، مطلع هستید یا خیر؟آزیتا لاچینی، بازیگر باسابقه و شناخته‌شده‌ی تلویزیون که بسیاری او را با نقش «مادر آذر» در سریال ماندگار پدرسالار به خاطر دارند، این روزها در ۸۸ سالگی از شرایط دشوار زندگی خود سخن می‌گوید.او با وجود دهه‌ها فعالیت در عرصه‌ی هنر و حضور در آثار محبوب، همچنان خانه‌ای از خود ندارد و در زندگی شخصی نیز با اندوه از دست دادن دو همسر و چند فرزند روبه‌رو شده است.این سخنان تصویری روشن از وضعیت تلخ بخشی از هنرمندان پیشکسوت کشور است؛ چهره‌هایی که روزگاری نقش‌آفرین خاطرات جمعی مردم بودند، اما امروز در سکوت و بی‌مهری جامعه و نهادهای مسئول روزگار می‌گذرانند. لاسمی روی تخت بیمارستان است و از درد قلب و فشار اقتصادی به خود می پیچد. وجدانت هنور بیداره جناب وزیر یا خیر؟

شعارسال: زندگی او مثال بارزی از مقاومت یک زن است در برابر آسیب‌ها، رنج‌ها، ظلم‌ها و در نهایت از دست دادن‌های مداوم. او، اما در کنار تمام این زخم‌های فروخورده در تأتر و تلویزیون و سینما بازی کرده، اجرا کرده، دوبلوری کرده و رنج‌هایش را شب به شب زیر بالشتش پنهان کرده و به شب زل زده است.

حالا که تصاویر تازه او در مستند "زن به روایت صد زن" منتشر شده و احوالات او دل میلیون‌ها ایرانی را به درد آورده تصمیم گرفتیم از زاویه‌ای دیگر به این موضوع بنگریم. آزیتا خانم قصه ما پس از ۷۰ سال کار هنری هنوز به داشتن یک خانه می‌اندیشد. اتفاق دردناکی که احتمالا فقط در این جامعه هنرمندان به آن برمی‌خورند. در ادامه به سراغ یادداشت حسن لطفی در روزنامه اعتماد می‌رویم.

درست همان‌روز که تصمیم گرفته‌ام تجربه سفرم به اروپا را درباره کهنسالان بنویسم، یکی برایم پستی را می‌فرستد که در آن آزیتا لاچینی بازیگر و دوبلور قدیمی سینما در مصاحبه‌ای اعلام کرده هنوز خانه‌ای ندارد. این مساله زمانی دردناک می‌شود که بدانیم او که متولد آذر ماه ۱۳۱۷ (حدود هشتاد و هفت سال پیش) است. عمر بازیگری‌اش از سن برخی از کسانی که برای بازنشستگان و مردم ایران برنامه می‌ریزند بیشتر است. تعداد زیادی فیلم بازی کرده است. مسافری از بهشت اولین فیلمش سال ۱۳۴۱ توسط زنده‌یاد وحدت ساخته شده و فیلم‌های ماهی‌ها در خاک می‌میرند آقای هیروگلیف، شیر سنگی، ابی، دبیرستان، رگبار خواب و دزد عروسک‌ها بخش کوچکی از فعالیت‌های هنری او است.

فعالیتی که انگار نتوانسته به سقفی بالی سرش برساندش. قصدم ماندن روی این مورد خاص نیست. هر چند با خواندن گفت‌وگوی او دردم بیشتر شده، اما گمان می‌کنم بحث رفاه برای ایرانیان به‌طور عموم و بازنشستگان و کهنسالان به‌طور خاص اگر جدی دنبال شود و به نتیجه برسد حال و روز همه بهتر می‌شود. ناممکن هم نیست. اگر بود در خیلی از کشور‌ها نتیجه نمی‌گرفتند. لابد عده‌ای الان می‌گویند وضع ما از خیلی کشور‌ها بهتر است. راست هم بگویند باورش برایم سخت است چرا که داشته‌های خیلی از کشور‌هایی که در این زمینه از ما بهتر عمل کرده‌اند خیلی کمتر است. بگذارید برگردم به تصمیمی که داشتم و کمی از تجربه سفرم به سوئد بگویم. آنجا معلولین، کهنسالان و بچه‌ها از امتیازات ویژه‌ای برخوردارند. یک روز در حین چرخ زدن در شهر کوچکی، دامادم، اتومبیلی را نشانم داد که شهرداری آنجا برای بردن افراد مسن استفاده می‌کند.

با چشم‌های خودم پیرمردی را دیدم که سوارش شد. ظاهرا وظیفه بردن و آوردن برای خرید، درمان، تفریح و... کهنسالان وظیفه شهرداری‌ها است. ماشین‌ها طوری طراحی شده‌اند تا آدم پیر بتواند تویش راحت باشد. اگر فرد مسن توان بالا رفتن نداشته باشد با زدن یک کلید کف ماشین پایین‌تر می‌آید تا فرد بتواند راحت بالا برود. کسی هم از مقامات دولتی جرات ندارد به راحتی بگوید مگر بازنشسته‌ها تخم دو زرده کرده‌اند یا ما مال مفت نداریم که به آنها بدهیم.

اینجا شهرداری به جای قطع درختان و از بین بردن باغستان‌ها وظیفه نگهداری بیست و چهار ساعته سالمندان ناتوان و در اختیار گذاشتن ویلچر مناسب را به عهده دارد. بلیت رایگان یا کم بهای اتوبوس، استخر رایگان و مراکز فرهنگی و در اختیار بازنشسته‌ها می‌گذارند و خدمات بهداشتی- درمانی برایشان ارزان یا رایگان است و. گرچه حقوقشان پایین‌تر می‌آید، اما امتیازات ویژه‌ای دارند و گذشته از آن تا بازنشسته بشوند با شرایط خوب خانه خریده‌اند و. گمانم یک جایی کار مدیریت ما می‌لنگد. نباید آزیتا لاچینی هشتاد و هفت ساله و خیلی از کهنسالان و بازنشستگان به فکر یک سقف رویایی باشند که بالای سرشان باشد و مال خودشان باشد.