اصلا نمی‌خواهم به حرف‌های علی کریمی ورود کنم و ببینیم که او راست گفته است یا ساکت دبیرکل فدراسیون فوتبال. راست و دروغ دیشب باشد برای نهادهای نظارتی.

در این نوشتار اما می‌خواهم از علی کریمی تقدیر کنم. نه به خاطر حرف‌هایی که زد بلکه به خاطر حساسیت‌هایی که نسبت به جامعه‌ای که در آن نفس می‌کشد دارد.

علی کریمی در جامعه فوتبال زندگی می‌کند و می‌بیند هوای این ورزش آلوده است. آلودگی که می‌تواند از بالا تا پایین فوتبال را درگیر خود کند.

ستاره سابق فوتبال ایران که زمانی تمام آسیا مدهوش دریبل‌های او بود احساس کرد که فساد در حال دریبل زدن فوتبال است. داد زد. مصاحبه کرد. به نود رفت. مناظره کرد.

او دلش برای فوتبال می‌سوزد. علی کریمی هم می‌توانست مانند خیلی‌ها ساکت باشد تا پله‌های ترقی را بعد از پایان فوتبالش به سرعت طی کند و احتمالا به تیم‌ها و پست‌های خوبی هم برسد. علی کریمی اما نگاه فردی ندارد. او دلش برای فوتبال می‌سوزد. دلش برای آنهایی که قرار است در آینده نزدیک به دنبال توپ گرد بدوند می‌سوزد.

اینها را گفتم تا به خودمان یادآوری کنم که ما هم می‌توانیم علی کریمی باشیم. ما هم می‌توانیم آلودگی‌های جامعه را ببینیم و سکوت نکنیم.

همه ما در شغلی مشغول به کار هستیم. من خبرنگارم. شما معلمی. دیگری کارگر است. آن یکی دانشجوست. یکی مغازه دارد و ... همه ما می‌دانیم در اطراف ما چه می‌گذرد. گاهی فساد را می‌بینم و دم نمی‌زنیم. چشم خود را می‌بندیم که به واسطه آن میز خود را حفظ کنیم.

علی کریمی، همان وجدانی است که باید در وجود همه ما زنده شود.

بسیاری از وجدان‌های ما خواب است. منافع شخصی باعث شده است که دیگر به جامعه فکر نکنیم. گاهی فراموش می‌کنیم که اگر جامعه‌ای فاسد شود سیل فساد همه را با خود خواهد برد.

سوال‌های کریمی مسؤولان فدراسیون فوتبال را مجبور به پاسخ گویی کرد. کسانی که هیچگاه حاضر نبودند در مورد کارهای خود توضیح دهند مجبور به مناظره با علی کریمی شدند. کریمی آنقدر سوال‌های خود را بلند بلند پرسیده بود که دیگر تبدیل به سوال‌های همه جامعه شده بود.

دیشب مناظره نود تلنگری برای همه ما بود. در آن ساعت شب شاید بسیاری خواب بودند اما صحبت‌ها و سوال‌های علی کریمی فرصت مناسبی برای بیداری ما بود.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت خبری تحلیلی عصرایران، تاریخ انتشار24بهمن 96، کدخبر: 592542، www.asriran.com