شعار سال : رازهای ترقی و توسعه ملت ها را اگر پی بگیریم حتما یک جایی هم می رسیم به مسئله آموزش، به یادگیری، به مدرسه. بزرگانِ اندیشه گفته اند که بدون یک سیستم آموزشی درست، سیستمی که به تربیت انسانی نسل ها بپردازد و مهارت های زندگی را بدان ها بیاموزد تحولی در کار نخواهد بود. مسئله فقط صرف انتقال بعضی دانش ها و مهارت های فنی نیست، آموزشِ مترقی چیزی است فراتر از این ها. پیش از هر چیز یادگیری زیستن همکارانه با دیگر انسان ها است، پرورش قوای انتقادی و خلاقانه انسان ها و آموزش اندیشیدن است. و اگر از این زاویه به خودمان نگاه کنیم می توانیم ریشه های این همه هرج و مرج، وابستگی و عقب افتادگی را تا حدی در نظام آموزشی مان بیابیم. نظامی که با وجود شعارهای بسیار، نه تنها نوسازی نشده، بلکه حتی ویژگی های سنتی خود را هم از دست داده است. امروز آموزش و پرورش در کشور ما به جای آنکه باری از روی دوش دولت و شهروندان بر دارد، به جای آنکه راهگشا باشد، خود به چیزی متصلب،  ناکارآمد و سراسر هزینه بدل شده است. به چیزی که همه مانده اند چه کارش کنند. آموزش و پرورشی که مدعیان و متولیان بسیار دارد، با رنگ و لعاب ایدئولوژیک، بدون هیچ نقشه راهی و این چنین است که همچون نعشی بر سر دست ها جابجا می شود.
 آمارهایی که خود مسئولین اعلام می کنند نشان می دهد اوضاع از چه قرار است. «یک سوم مدارس ایمنی لازم برای دانش آموزان را ندارند»؛ تحول چندانی در نوسازی و مقاوم سازی رخ نداده است، سیستم های گرمایشی و سرمایشی بسیار ابتدایی اند. قصه پرغصه دختران شین آباد مگر می شود از خاطرمان برود. «شرایط معیشیتی معلمان، با وجود تحولاتی اندک، کماکان وخیم است». سرانجامِ داستان صندوق ذخیره فرهنگیان هم که مثل بسیاری از دیگر امور معلوم نشد. کجا رفت جایگاه معلم در این مملکت؟ آبرویی و عزتی داشت زمانی. آنقدر در چنبره فیش های حقوقی نازل و مسائل اینچنینی گرفتار و انگشت نمایش کردیم که دیگر کسی چندان به رسالت معلمی و اینکه «معلمی شغل انبیا است» فکر نمی کند. «آموزش» در مدارس الکن ماند و عرصه برای موسساتی باز شد که به هر چیزی فکر می کردند جز اهداف راستین آموزش. معرفت آموزی تقلیل داده شد به کتاب ها و جزوات این و آن موسسه و اینکه برای «تست زنی» چه مدادی مناسب تر است؟.  خصوصی سازی مدارس و کالایی شدن آموزش تشدید شد. آن هم در انقلابی که دم از محرومان می زد و قرار بود آموزش و پرورش واسطه ای باشد برای تحرک عمودی طبقات پایین تر. حالا به گفته خود وزیر آموزش و پرورش، کتاب های کمک آموزشی این موسسات، پیش از کتاب های درسی مدارس توزیع می شوند. کیست که دیگر نداند اقتصاد این موسسات آموزشی چه گردشی دارد؛ کار به جایی رسیده است که استیضاح وزیر آموزش و پرورش را کار این موسساتی می دانند که منافشان به خطر افتاده است. راستی با کنکور چه کردیم؟ این هیولایی که شده است همه چیز نظام آموزشی ایران. کَی بود اولین باری که می گفتند کنکور حذف می شود؟ دهه ها پیش بود گویا؟ کنکوری که یک تنه مسئول به مخاطره افکندن سلامت روانی دانش آموزانی است که زیر این فشارها دارند له می شوند، فشار هم از جانب خانواده ای که دارد جان می دهد تا بلکه از پس مخارج این موسسات آموزشی برآید، و هم از جامعه ای که تمام ارزش یک فرد را با رتبه کنکورش داوری می کنند. به کجا رسیده ایم که امروز از خودکشی دانش آموزان صحبت می شود، از ترس ناکامی، و در زیر این همه فشار. همه آن چیزهایی که در بهترین حالت تنها وسیله اند، تنها واسطه هایی هستند برای اهداف دیگر، خود به غایت فی نفسه بدل شده اند و چنان ما را در چنبره گرفته اند که رهایی ناممکن به نظر می رسد.

 این است وضعیت آموزش و پرورش ایران. وضعیتی که بی تردید محصول ائتلاف نانوشته اما خطرناک دولت، بخش خصوصی سودجو و تا حدی خانواده هایی است که ناخواسته وارد این بازی شده اند. این وضعیت محصول نظام آموزش و پرورشی است که در برابر هرگونه تحول مقاومت می کند. آقای وزیر گفته بود، «آموزش و پرورش بدون تحول، محکوم به مرگ است». آری، و ما همه دعوتیم به مراسم گردن زنی چیزی به نام آموزش و پرورش.

شعارسال، بااندکی اضافات و تلخیص برگرفته از کانال خوراک دام و طیور و آبزیان