پیشینه طرح انتقال آب

طرح انتقال آب خزر به سمنان پیشینه‌ای طولانی دارد. این طرح که در سال‌های گذشته تحت عناوین مختلف مطرح شد، آخرین‌بار هشتم تیرماه89، از سوی کارگروه بررسی تأمین آب استان سمنان، اجرای آن ضروری اعلام شد. در پی آن، هیأت وزیران 14دی‌ماه89 بررسی این طرح را به وزیر وقت نیرو ابلاغ کرد و در ادامه این فرایند، 30خرداد91 پروژه انتقال آب خزر به سمنان به شرکت آب نیرو ارجاع داده شد. در آن زمان، مسئولان و متولیان این طرح اعلام کردند که قرار است سالانه یک میلیارد و 200‌میلیون مترمکعب آب خزر با هدف تأمین بخشی از آب شرب و آب مورد نیاز صنعت و بخش کشاورزی به شهرهای دامغان، سمنان و شاهرود منتقل شود. هزینه اجرای این طرح هم 15‌هزار میلیارد ریال اعلام شد.

همزمان با طرح این مباحث در رسانه‌ها، جمع پرشماری از کارشناسان صاحب‌نام، اجرای چنین طرحی را مغایر با معیارهای زیست‌محیطی اعلام و تأکید کردند که این طرح نه از نظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه است و نه توجیه زیست‌محیطی دارد. سرانجام تلاش‌های منتقدان دلسوز حوزه آب و توسعه پایدار، منابع طبیعی و محیط‌زیست کشور و پیگیری‌های رسانه‌ها به بار نشست و دی‌ماه95 پس از سال‌ها کشمکش بر سر انتقال آب خزر به سمنان، نمایندگان مجلس شورای اسلامی در ادامه بررسی لایحه ششم توسعه، در اقدامی درخور تحسین با حذف بند «ح» ماده۴۵ یکی از مواد الحاقی کمیسیون تلفیق، از وقوع یکی از بحران‌های زیست‌محیطی در کشور جلوگیری کردند. براساس بند«ح» ماده45، مجوز انتقال آب از دریاچه‌های بسته به‌ویژه دریاچه خزر برای دولت صادر شده بود.

انتقال آب از نگاه جغرافیدان

آب دریاچه خزر به دلایل مختلف دچار مسائل و آلودگی‌هایی است. آلودگی نفتی ناشی از فعالیت استخراج نفت کشورهای همسایه، آلودگی فاضلاب و صنعتی و... که اکو‌سیستم خزر را مورد تهدید قرار داده و حالا کارشناسان نگران انتقال آب این دریاچه و افزوده‌شدن دیگر تبعات زیست‌محیطی ناشی از اجرای این طرح هستند. آب خزر، شور است و برای انتقال آن باید از آب‌شیرین‌کن استفاده کرد، اما نمک به‌جا مانده از آن خودش داستانی دارد و مدیریت می‌طلبد. خدیجه گلین‌مقدم، استاد جغرافیا و مدیر کمپین مخالفان انتقال آب خزر به کویر، می‌گوید: «‌علت اصلی مخالفت ما با اجرای پروژه انتقال آب، ‌دریاچه‌بودن خزر است. انجام این طرح به همین دلیل، تبعات زیست‌محیطی بسیاری برای کشور و حتی منطقه دارد.» او در گفت‌وگو با همشهری می‌افزاید: «میزان نمک دریاچه خزر هم‌اکنون 17درصد است که با اجرای این طرح و شیرین‌کردن آب تا 40درصد هم افزایش خواهد یافت. دریاچه نیز دچار پسروی است، سفید‌رود که اصلی‌ترین رود داخلی است که به خزر می‌ریزد، کم آب شده، اختیار رود ولگا نیز با روسیه است. با وجود این، اگر آب این دریاچه هم انتقال یابد، بادهایی که از قطب شمال وزیده و بخشی از آن به خراسان رفته و بخش دیگری از روی خزر می‌گذرند، چند سال بعد از روی خزری عبور می‌کنند که کم‌آب شده و پرنمک است. بادها، ‌نمک‌ها را به نقاط مختلف مانند جلگه و جنگل و... انتقال خواهد داد و محیط‌زیست را با خطری جدی روبه‌رو خواهد کرد.»

شوک سمنان بعد از چند سال

این استاد دانشگاه به تبعات منفی این طرح در مقصد نیز اشاره کرده و می‌گوید: «به جز اینکه باید بررسی شود که آیا کویر خاصیت آب‌پذیری دارد یا نه، تبعات اجتماعی متعددی در مقصد رخ خواهد داد. در سال‌های اولیه انتقال آب، زندگی و فعالیت‌های مختلف کشاورزی و... رونق خواهد گرفت، منطقه مهاجر‌پذیر می‌شود و بر جمعیتش افزوده خواهد شد اما بعد از چند سال که جمعیت منطقه مبدأ هم افزایش یافت و با بحران انتقال آب مواجه شده‌اند، انتقال آب قطع خواهد شد. بعد از این اتفاق، ‌جمعیت و فعالیت‌های شکل‌گرفته در مقصد، با بحرانی جدی مواجه خواهند شد که این می‌تواند پیامدهای امنیتی نیز به‌دنبال داشته باشد.» این جغرافیدان با تأکید بر اینکه اگر خزر دریا بود و نه دریاچه، هیچ مشکلی وجود نداشت، می‌افزاید:‌ «تغییر الگوی کشت به سمت محصولات کم‌آب‌بر، به‌کارگیری طرح‌های تولید آب و صرف هزینه برای اجرای آنها و همچنین تمرکز بر انتقال آب از دریای عمان به استان‌های دارای بحران آب، از راهکارهای جایگزین انتقال آب خزر به سمنان است.» ‌به گفته این کارشناس، دریای عمان به‌دلیل اتصال به آب‌های آزاد با بحران‌های دریاچه خزر مواجه نخواهد شد و می‌تواند طرح موفقی را رقم بزند.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته از پایگاه اطلاع رسانی سلامت نیوز ، تاریخ انتشار: 16 آبان 1397 ، کدخبر: 261899 ، www.salamatnews.com