شعار سال: دو برادر مغازۀ فروش کت‌ و‌ شلوار داشتند. آن‌ها با تکنیک ساده‌ای توانسته بودند تعداد زیادی کت‌ و‌ شلوار بفروشند.

نام یکی هری و دیگری سیدنی بود. هری همیشه از مشتری‌ها استقبال می‌کرد و به مشتری‌ها کمک می‌کرد تا کت‌ و‌ شلوار انتخاب کنند، اما سیدنی انتهای مغازه پشت پیشخوان می‌ماند.

‏وقتی مشتری کت‌ و شلواری را انتخاب می‌کرد و قیمتش را می‌پرسید، هری داد می‌زد «هی سیدنی قیمت این کت‌شلوار مشکی دکمه طلایی چنده؟»

سیدنی جواب می‌داد «کدوم؟ همون خوشگله؟ اون ۴۲ دلار». هری داد می‌زد «چقدر؟» سیدنی هم دوباره داد می‌زد «۴۲ دلار». هری قیافه خودش را کمی گیج شده نشان می‌داد و بعد به مشتری می‌گفت ۲۲ دلار!
مشتری که ۴۲ را از سیدنی شنیده بود و ۲۲ را از هری، سریع ۲۲ دلار به هری می‌داد و بدون درخواست تخفیف از مغازه بیرون می‌رفت.
خیلی‌ها می‌گفتند گوش هری سنگین است به همین خاطر اشتباه می‌کند، اما واقعیت این است که ‏قیمت کت‌ و شلوار همان ۲۲ دلار بود نه ۴۲ دلار.

آن‌ها به خوبی توانسته بودند از سوگیری لنگر انداختن (Anchoring Effect) در قیمت‌گذاری استفاده کنند.

سیدنی: دلال ماشین
هری: خودرو ساز داخلی

واقعا چرا، کسی از خودرو ساز داخلی نمی‌پرسد که: اگر نمی‌صرفه و ضرر می‌کنی، چرا تولید می‌کنی؟ بخدا راضی به ضرر شما نیستیم.

چطور در عرض یک هفته، ۳۰ هزار خودرو آماده عرضه به بازار شد. چرا کسی صورت‌های مالی شما را زیر ذره بین نمی‌گیرد تا طشت رسوایی شما زده شود (لطفا ریشه حکایت قدیمی طشت رسوایی را در فرهنگ ایرانی بخوانید).

چرا نسبت نیروی انسانی به خروجی تولیدی در تشکیلات خودرو ساز‌ها، بررسی نشده و مطالبه گری نمی‌شود.

تا کی یک شهروند ایرانی باید هزینه ارابه‌های مرگ غیر استاندارد یا غیر کیفی را به قیمت خودروی روز دنیا آن هم به بهانه تولید ملی بدهد. چرا کسی وارد رسوا کردن مافیای خودرو و قطعه و کثافت‌ کاری های آن‌ها نمی‌شود.

واقعا نسل‌های آینده در خصوص کم حساسیتی ما چه خواهند گفت؟

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال