شعار سال: باوجود آنکه استانداری تهران اعلام کرده بود «هرگونه تجمع عزاداری برای روز شهادت حضرت فاطمه» ممنوع است، اما سه نقطه تهران شاهد عزاداری برای روز شهادت حضرت زهرا بودیم که از میان آن‌ها عزاداری میدان فاطمی اهمیت دیگری هم داشت. چرا؟ به این دلیل که سخنران آن را حجت الاسلام صدیقی انتخاب کرده بودند که اظهارات اخیرش در مورد کرامات جسد بی جان آقای مصباح یزدی در هنگام غسل، موجی از انتقادات را علیه او و نگاه عوامانه اش به دین، برانگیخته بود. دلیل این انتخاب روشن است. مانند همه رفتار‌هایی از این دست در تمام این سالها.

اما برخلاف ظاهری که نشان از یک نوع لج بازی با نگاه اکثریت ملت دارد، در باطن ضربه سختی به او زده شده است. آقای صدیقی در مسیری گام برداشت که پیش از او افراد دیگری هم به همان مسیر فرستاده شده بودند. افرادی، چون آیت الله مصباح، حمید رسایی، حامد زمانی، امیرحسین مقصودلو، روح الله حسینیان، سعید مرتضوی، قاضی حیدری فر و ده‌ها نفر دیگر.

وجه اشتراک تمام این افراد این بود که نظراتی داشتند که اکثریت مردم نسبت به آن واکنش منفی ابراز کرده بودند. اما به موازات اینکه در میان اکثریت مردم آن‌ها با نقد جدی روبه رو میشدند، بخش دیگر آن‌ها را اتفاقا ارج بیشتری می‌نهاد. آقای مصباح یزدی تا دوره اصلاحات حتی در میان حاکمیت هم از محبوبیت مهمی برخوردار نبود. اما به واسطه حمله به اصلاحات (و به تبع آن)، پاسخ رسانه‌ها و فعالان سیاسی به او، باعث شد روز به روز به او ارج بیشتری نهاده شود.

سایرین هم همین روند را طی کردند. مثلا نمونه دیگر آن‌ها تتلو خواننده رپ بود که بعد از انتقاداتی که به دیدار او با آقای رئیسی در آستانه انتخابات صورت گرفت، او را بالاتر برده و در صدر مجلس خبرگزاری فارس نشاندند. همان‌ها که داشتن یک خالکوبی روی بدن یک بازیکن را تحمل نمی‌کردند، کسی را بر صدر مجلس نشانده و به او جایزه دادند که در بدنش جا برای تتو زدن نبود. (آن روز‌ها به این کارشان افتخار میکردند).

نمونه دیگر حامد زمانی بود که روزگاری تبدیل به خواننده انقلابی همه مجالس و مراسمات رسمی شان شده بود. اما به یکباره بعد از آن حاشیه کذایی در فرودگاه کرمان، بایکوت و از حافظه‌ها پاک شد. نمونه دیگر حمید رسایی است که وقتی مورد انتقاد جریان اصلاحات و سایر رسانه‌ها و اکثریت مردم قرار می‌گیرد ارج و قرب بیشتری دید و به یکی از تریبون‌های اصلی در مجلس تبدیل شد؛ و باز هم نمونه دیگر از همین دست روح الله حسینیان است که از زمان برنامه چراغ (در دهه ۷۰) روز به روز برکشیده شد. حالا بیایید با هم سرنوشت این افراد را هم بررسی کنیم.

آیت الله مصباح تاجایی بالا برده شد که در سال ۹۰ دانشجویان دانشگاه امام صادق (شاگردان آیت الله مهدوی کنی) در نامه‌ای سرگشاده از او پرسیدند: «آیا درست است که بعضاً در جلسات خصوصی برای شما جایگاه قائم مقامی رهبری قائل میشوند؟». دو سال بعد شورای نگهبان باقری لنکرانی را که مصباح یزدی او را «اصلح‌ترین فرد زیر آسمان خدا معرفی کرد» ردصلاحیت کردند؛ و سال بعد تلاش‌های بسیار نتوانست مانع از قرائت گزارش تحقیق و تفحص از حمله به علی لاریجانی در قم شود که در آن از نقش موسسه او پرده برداشته بود.

حمید رسایی کارش به جایی رسید که در جلسه تصویب برجام به اعضای بیت رهبری انتقاد کرد و در انتخابات مجلس بعدش ردصلاحیت شد. در انتخابات اخیر نیز اصولگرایان حاضر نشدند نامش را در لیست قرار دهند.

روح الله حسینیان در حالی از دنیا رفت که در یک جلسه خصوصی با دانشجویان حرف‌های تندی زده و از آن‌ها می‌خواست به رهبری نامه بنویسند.

وضعیت تتلو از همه دردناک‌تر بود. روزگاری خبرگزاری فارس او را در صدر مجلس می‌نشاند، اما امروز از یادآوری نام او و مطالبی که بیان می‌کند، عرق شرم بر پیشانی شان می‌نشیند. (اگر وجدانی باشد)

حامد زمانی آنقدر بالا بالا‌ها رفت که به آن حادثه در فرودگاه کرمان برخورد کرد. او نیز تصور می‌کرد این بالانشینی‌ها همیشگی است.

عاقبت سعید مرتضوی و قاضی حیدری فر نیز که روزگاری چرخش قلمشان سال‌ها زندان را نصیب دیگران کرده بود، به پشت میله‌های زندان کشیده شد.

واقعیت این است که زیربنای رسیدن همه این افراد به جایگاهی که امروز به آن دچارند، مشمول همان رفتاری است که روز اول در حمایت از آن‌ها انجام شد. اگر به جای حمایت همه جانبه از این افراد، گاهی به نقد‌ها اهمیت داده میشد، هرگز وضعیتشان به آنجا نمیرسید. دستکم خودشان باید دقت می‌کردند (و به خاطر می‌سپردند) پله‌های این نردبان بالا نمیرود. بلکه معکوس عمل میکند.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات، برگرفته از امتداد نو، تاریخ انتشار: ۲۹ دی ۱۳۹۹، کد خبر: ۵۲۲، emtedad.news