شعار سال: از یکی دو روز گذشته به گفته مقامات مسئول سخت‌گیری‌ها برای ورود به استان‌های شمالی به ویژه مازندران مجددا آغاز شد و بار دیگر ورود خودرو‌های غیربومی به این منطقه ممنوع و جریمه ۵۰۰ هزار تومانی برای این کار در نظر گرفته شد. اما با این وجود آیا می‌توان از تعویق موج چهارم در مازندران مطمئن بود؟

اگر به سابقه گسترش بیماری در استان نگاهی بیاندازید متوجه خواهید شد که پاسخ تا حدودی منفی است.

در طول یک سال گذشته که کرونا نفس به نفس با ما زندگی کرد، بار‌ها و بار‌ها طرح‌های مختلفی برای ورود مسافران به مازندران اجرا شد و هرکدام نیز دارای ضعف‌ها و قدرت‌هایی بود. اما اگر محدودیت‌های نوروز سال گذشته را فاکتور بگیریم در اغلب دیگر دفعات مردم مازندران همواره شاهد پلاک‌های غیربومی در خیابان‌های استان بودند که خبر از حفره‌هایی ناپیدا در قوانین این محدودیت‌ها می‌داد. اگرچه جلوگیری از ورود مسافران تا حدی جلوی سرعت انتشار بیماری در مازندران را کاهش داد، اما بسیاری این مسئله را به بیشتر جدی گرفتن کرونا توسط مردم در زمان اعلام محدودیت‌ها مرتبط می‌دانند نه به نفس حضور و یا عدم حضور مسافران.

هیچکس منکر تاثیر سیل جمعیتی مسافران در ایام تعطیل بر پیک بیماری مازندران نیست، اما پرسش این‌جاست که آیا آن‌ها تنها عامل همیشه در اوج بودن کرونا در استان هستند؟

مدیران، مسئولان و استاندار مازندران بار‌ها و بار‌ها دورهمی‌ها را به عنوان اصلی‌ترین عامل افزایش شیوع کووید ۱۹ در نازندران اعلام کردند و به گفته آنان این مسئله در روستا‌ها و شهر‌های کوچک مازندران اثرات مخرب‌تری نیز به بار آورده است.

 

متهم دوم شیوع کرونا، اما حمل و نقل عمومی مازندران اعلام شد. جایی که مردم برای تردد روزانه در شهر و یا استان مجبورند در یک اتومبیل که غالبا سقف کوتاهی نیز دارد دقایقی را با چند نفر دیگر سپری کند و برای بیمار شدن در چنین شرایطی، چاره‌ای هم نیست جز رعایت حداکثری نکات بهداشتی که انگار این‌جا کسی دل و دماغش را ندارد. البته این مسئله نقطه اشتراکی در جهان محسوب می‌شود و حمل و نقل عمومی در همه‌جای دنیا به عنوان مناطق پرریسک کرونایی دسته بندی می‌شود، اما به هرروی رعایت پروتکل‌ها و ضوابط بهداشتی می‌تواند تا حد بسیاری از آسیب‌پذیر بودن در این مکان‌ها جلوگیری کند.

 

برای مورد سوم کافی است به ادارات و یا بانک‌ها مراجعه کنید. در بسیاری از ادارات پروتکل‌های بهداشتی به یک سری تعارف بدل شده و آن‌گونه که باید و شاید جدی گرفته نمی‌شود. در چنین شرایطی ارباب‌رجوع نیز خود را ملزم به پایبندی سفت و سخت به رعایت بهداشت نمی‌داند. بانک‌ها نیز وضعیت مشابهی دارند. تاکنون چندین بانک در استان به دلیل عدم رعایت پروتکل‌ها تعطیل شدند و چندین نفر از کارمندان بانک نیز جان خود را بر اثر این ویروس از دست دادند، اما اوضاع تغییر چندانی نسبت به ماه‌های گذشته نکرده غیر از اینکه به علت نزدیکی به پایان سال باجه‌های بانک شلوغ‌تر از قبلا شده است.

 

بعضی بانک‌ها نیز درب شعبه‌ها را بسته‌اند و مردم را برای انجام کار بانکی در دسته‌های ۱۰، ۲۰ نفره جلوی در نگه‌می‌دارند که رعایت پروتکل‌ها در چنین جمع‌هایی چیزی شبیه به شوخی است. تقریبا حق هم دارند، چون اگر به فکر رعایت بهداشت باشید باید دور انجام شدن به موقع کارتان را یک خط قرمز پررنگ بکشید.

 

عامل بعدی و چهارم شیوع بیماری نیز هرروز جلوی چشم مردم است. شلوغی شهر‌ها و معابر آن به ویژه بازار‌ها بدون شک عامل بسیار مهمی در گسترش بیماری کرونا در مازندران محسوب می‌شود. در شرایطی که مدارس و دانشگاه‌ها به‌طور کامل تعطیل هستند و حتی امتحانات هم به صورت مجازی در آن برگزار می‌شود، دیدن شلوغی خیابان‌ها در شهر‌های مازندران تبدیل به صحنه‌ای عادی شده که دیگر حتی واکنش کسی را برنمی‌انگیزد.

 

در روز‌های تعطیل و آخر هفته نیز کافی است سری به تفرج‌گاه‌های خارج شهر و یا ییلاقات مازندران بزنید تا ببینید که بیش از ۸۰ درصد کسانی که انتقام ۱۳ به در ۹۹ را از خودشان و طبیعت می‌گیرند افراد بومی هستند! کسانی که دادشان از ورود مسافران در فضای مجازی به آسمان می‌رسد، اما تا صحبت از پیک‌نیک می‌شود خودشان در ابتدای صف قرار دارند.

آیا هنوز دنبال دلیل شیوع کرونا در جاده‌های ورودی مازندران می‌گردیم؟ تا به‌حال سابقه نداشته که علیرغم محدودیت‌ها برای ورود به مازندران شاهد پیک بیماری در استان باشیم؟

مسئله این است که آن‌قدر ورود مسافران به مازندران را در بوق و کرنا کرده و آن را دلیل اصلی شیوع گسترده کرونا در استان عنوان کرده‌اند که واقعیت برای بسیاری از ما دیگر قابل مشاهده نیست. مدتی قبل و در آخرین روز‌های وضعیت قرمز در مازندران خبرنگار عبارت برای گزارشی از عدم رعایت مسافران در آن زمان راهی شهر شیرگاه در سوادکوه شد. گزارشی که به علت تغییر رنگ کرونایی در این شهر هیچ‌گاه منتشر نشد، اما نکته جالب در آن مسئله‌ای بود که مردم منطقه به خوبی آن را دریافته بودند.

اغلب آن‌ها از رعایت حداکثری مسافران و عدم رعایت شهروندان بومی گلایه داشتند و به زبان خودشان "ترس مردم از کرونا ریخته در صورتی که مسافران به خاطر شرایط قرمز مازندران و ترسشان از بیماری پروتکل‌ها را بیشتر از مردم خودمان رعایت می‌کنند. "

برای این‌که ببینید این مسئله تا اندازه صحت دارد باید دقایقی با وجدانمان خلوت کنیم. وقتی خودمان از مسئول رده‌بالا گرفته تا مردم عادی هنوز بسیاری از نکات را رعایت نمی‌کنیم تکرار کلیدواژه غیربومیان و مسافران تنها می‌تواند راه فراری باشد برای انداختن تقصیر فاجعه احتمالی به گردن دشمنی خیالی. گویی در تنها مسئله‌ای که پیشگیری برای‌مان اهمیت دارد همین پیشگیری از انتقاداتی است که در آینده ممکن است خودمان را نشانه بگیرد.

یقینا جلوگیری از ورود مسافران و خودرو‌های با پلاک غیربومی می‌تواند تاثیر مهمی بر مدیریت کرونا در استان داشته باشد، اما شرط اول و اساسی برای آن این است که مردم بومی همه نکات را تمام و کمال اجرا کنند در غیر این صورت حتی اگر دور مازندران دیوار هم بکشید کرونا دست از سرمان برنخواهد داشت.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات، برگرفته از عبارت، تاریخ انتشار:۲۰ بهمن ۱۳۹۹، کد خبر:۵۸۸۲۴، www.ebaarat.ir