شعار سال: سعید فلاح‌فر، دکترا پژوهش هنر در یادداشت اختصاصی نوشت: اگر امروز و آینده شهرمان را دوست داشته باشیم، حتما نسبت به گذشته آن کنجکاو خواهیم بود. چه کسی می‌داند تهران پیش از آن که با این تعداد از اتوموبیل اشغال شود، چه شکلی داشته و نیاز‌های حمل‌ونقل شهری را چگونه برطرف می‌کرده است؟ ارابه‌ها و کالسکه‌هایی که با اسب کشیده می‌شدند یا بار‌هایی که بر پالان الاغی در کوچه‌ها به دست صاحبانش می‌رسیده اند. شتر‌ها هم نقشی در این شبکه حمل‌ونقل سنتی داشتند و معلوم است که باید در محلی از شهر نگهداری می‌شدند.

در ضلع شمالی میدان قیام، اول خیابان ری، کوچه‌ای است به نام کوچه شهید دیانی که معروف است به کوچه شترداران. نبش شمال شرقی کوچه هم عمارتی است با دروازه‌ای بزرگ و سردر منقوش، ایوان و سنتوری و ستون و گچبری که این روز‌ها تابلوی پارکینگ به پیشانی دارد. ساختمانی که سندی ملموس برای دوره‌ای از تاریخ تحولات شهر تهران محسوب می‌شود. اهل دل و اهل تاریخ اگر باشید، از دیدنش احساس هویت و تعلق می‌کنید. دلتان پر می‌کشد که سر از داستانش دربیاورید. بدتان نمی‌آید در دلتان به سلیقه معمار و صاحبش آفرینی هم بگوئید. دعا می‌کنید کسی زخم این سلحشور جان برده از فاجعه را مرهمی بگذارد.

حالا متاسفانه در تعطیلات نوروزی و در سایه شوم کرونا ناگهان ساختمانی جلویش سردرآورده انگار که؛ بوته هرزی، دسته گلی تشنه و گرمازده را به باد تهمت و ناسزا گرفته باشد. روزش را تاریک کرده باشد و عابران را از دیدنش کور. ساختمانی در کمال بی ادبی و زشتی در مقابل تاریخ و هویت که نشانی است از شخصیت و ذات طراحان و سازندگان و حامیان آن که چشم و هوش دیدن شهر و خوشبختی را ندارند.

چرا همیشه بعد از روز‌های مشغله نوروزی، بعد از هر تعطیلات، بعد از هر طوفان طبیعی و ساختگی که حواس شهروندان و مردم مشغول موضوع دیگری است، باید شاهد این امور ضدفرهنگی و شهرستیزانه باشیم؟!

 

 

شعار سال، با اندکی تلخیص واضافات برگرفته از اسکان نیوز، تاریخ انتشار: ۲۱فروردین ۱۴۰۰، کد خبر:eskannews.com، ۳۴۵۲۷