شعار سال: جلیل خاوندکار، عضو هیأت مدیره شورای انجمنهای علمی کشور می گوید: از زمانهای قدیم رسم ما در ایران و بسیاری سرزمینهای مسکون، برازش توتم و تابو در صحن زندگی اجتماعی بوده است. از یادگار زریران تا کارنامه اردشیر بابکان، از مولانا تا کسروی، از حزب توده ایران تا مبارزه مسلحانه، از بوف کور تا ماهی سیاه کوچولو، از بازی ممنوعیت در حجاب تا شناسایی موجودیت اسرائیل، از عدالت کور که بساط نوپای صنعت ایرانی را برچید تا مرگ بر آمریکا که ما را به اینجا رسانید، از حرم تا حرم همه و همه توتم و تابوهایی بودند که تنها در یک بار معنایی «تقدس» مشترک بودند. البته نباید ناسپاس بود زیرا بسیاری تابوها، از نماز بی مهر در کعبه تا حل مشکل هموطنان تراجنسیتی، از دست دادن با زن تا الکل زدن بر دست، از پخش موسیقی مبتذل تا نمایش بخشی از موی سر، از شطرنج تا اوزون بورون جزو تابوهایی بودند که با شجاعت شکسته شدند و البته که نه تنها دین و دنیای مردم آسیب ندید بلکه اسباب آسایش جامعه و آرامش فضای بین مذهبی و بین نسلی هم فراهم شد. از آن جا که جامعه مدام در کار تولید، نسخ و بازتولید نشانهها است همیشه انتظار میرود در قالب فهم اجتماعی مردم و نوع رابطه آن با قدرت سیاسی، نظامی، اقتصادی، مذهبی و سنتی، توتم و تابوهای جدیدی سر بر آورند که با ظهور کرونا شاهد بروز برخی از آنها هستیم.
-ابتدا حرمت سردار سلیمانی و ضرورت برگزاری انتخابات «اعلام شیوع کرونا» را تابو میکند.
-سپس حرمت قم و البته هراس از فروپاشی اقتصادی «قرنطینه» را مربوط به تاریخ و جنگ جهانگیر دوم قلمداد میکند.
-در سوی مثبت ماجرا روبوسی، مصافحه، معانقه، «دست دادن» و نزدیک شدن تابو میشود.
-برای پیشگیری از نفوذ اطلاعات اپیدمی، استفاده از خدمات «پزشکان بدون مرز» تابو میشود.
-در حمایت از تولید داخلی و غرب ستیزی، قبول هدیه یا خرید «واکسن آمریکایی و انگلیسی» ممنوع میشود.
-مبدعین طب اسلامی هم با طرحهای درمانی بدیع از گرد مقدس، حرمت حرم، داروی امام، روغن بنفشه تا ادرار شتر را وارد فرهنگ کرونا کردند.
داستانها، مراثی، و مغازله سردار بی سپاه جناب نمکی خود قصه پر غصهای از توتم و تابوهای مغشوشی است که در ذهن این بزرگوار رژه میروند و البته بر بهداشت و درمان مردم سایه میاندازند. جامعه ایران علی رغم تمام محدودیتها از یکصد و پنجاه سال پیش با ظهور روشنفکران و از ٨٥ سال پیش با تاسیس دانشگاه، شاهد حضور سه گروه اجتماعی؛ «دانشگاهیان»، «دانشجویان» و «دانش آموختگان» است که نقش مهمی در تحولات یکصدساله اخیر ایفا کردهاند. از بخت بد یا خوب، دانشگاهیان و دانشجویان و دانش آموختگان درگیر تمام توتم و تابوهایی هستند که در فضای کرونایی امکان ظهور و بروز پیدا کردهاند.
دانشگاهیان مجبورند در بیمارستانها و مراکز درمانی با سیل بیماران مواجه باشند. دانشگاهیان مجبورند پاسخ سؤال مردم درباره انواع تناقضات را داشته باشند. احتمال وجود تراشه در واکسن غربی، سلامت واکسن شرقی، دست ساز بودن واکسن کرونا، ضرورت رعایت دستورالعملها، تا شفابخشی ادرار شتر سوالهای پرتکراری است که نه تنها در ابتدا و انتهای جلسات و کلاسها بلکه در صحن اجتماع از دانشگاهیان پرسیده میشود.
دانشگاهیان قریب به بیست میلیون از جمعیت کشور را تشکیل میدهند و مجبورند در قبال بهداشت و سلامت خود و خانواده برای کاربرد طب مدرن یا داروی امام کاظم تصمیم بگیرند. اما موضوع بسیار مهمی که توپ را در زمین دانشگاه انداخته، شروع واکسیناسیون توسط دانشگاههای علوم پزشکی کشور است که طلایههای آن نشان داد میتواند آبروی دانشگاه را بر باد دهد. استفاده مقامات محلی در شمال و جنوب کشور از سهمیه پاکبانان ضربه سهمگینی بر اعتماد ملی بود که دانشگاه سعی کرد با اخراج و توبیخ از کنار آن بگذرد، اما پیداست که در ادامه راه امکان آبروریزی بیشتری برای دانشگاه وجود خواهد داشت. وقت آن است که دانشگاهیان، توانمندی، صلابت و سلامت خود را نشان دهند. کافی است یک سامانهی ساده در هر دانشگاه علوم پزشکی بالا بیاید و نام افراد واکسن گرفته در کنار تعداد واکسن دریافتی هر دانشگاه درج شود و کافی است دانشگاهها تصمیم بگیرند در خیانت به ملت سهیم نباشند.
شعار سال؛ با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه سیاسی، اقتصادی مستقل، تاریخ انتشار: ۱ اردیبهشت ۱۴۰۰، کد خبر: ۴۰۲۸۰، www.mostaghelnewspaper.ir