شعارسال: غار پَراو در حدود دوازده کیلومتری شمال شرقی کرمانشاه، در نزدیکی روستای چالابه بر بلندای ۳۰۵۰ متری کوه پراو یکی از بلندترین قله‌های (بلندترین قله استان کرمانشاه شاهو است) استان کرمانشاهان (با ارتفاع ۳۳۵۷ متر از سطح دریا) و در کنار میدان جنوبی قله کوه پراو از رشته کوه زاگرس قرار دارد.

عمق غار پراو ۷۵۱ متر و طول آن ۱۴۵۴ متر می‌باشد. تعداد ۲۶ حلقه چاه دارد و عمیق‌ترین چاه، چاه ۱۶ است، به عمق ۴۲متر به علت این که آب جاری شده در غار پراو حاصل ذوب شدن یخچالهای زیر زمینی غار پراو است و همینطور بخاطر ارتفاع بالای این غار برودت آب خیلی زیاد است.

(بین ۳-۱ درجه سانتیگراد) و در هیچ کجای غار دما بالاتر از این نیست. بدنه و دیوار سنگی داخل غار بسیار خشن و متخلخل است و این باعث می‌شود که لباس غارنوردان در حین پیمایش سریعا پاره شود. آب سرد به لباسهای زیر و سطح بدن نفوذ می‌کند که دشواری‌های پیمایش را زیادتر می‌کند .

این غار برای اولین بار در سال ۱۹۷۲ توسط یک گروه غارنورد انگلیسی تا انتها پیمایش شد. اولین تلاش جدی ایرانی ها برای پیمایش غار در سال ۱۳۶۸ توسط کانون کوهنوردان کرمانشاه انجام شد که به دلیل بارش باران و سرازیر شدن آب در غار ناتمام ماند.

اما غارنوردان کانون کوهنوردان کرمانشاه بار دیگر در سال ۱۳۷۰ موفق شدند به عنوان اولین گروه ایرانی تا انتهای غار را پیمایش کنند.

غار پراو با درجه سختی پیمایش «۵ دی» از دشوارگذرترین غارهای جهان به شمار می‌رود و تاکنون ۴ نفر از غارنوردان ایرانی با نام‌های سعید امینی (سال ۱۳۷۶)، امیر احمدی، ویکتوریا کیانی راد (سال ۱۳۸۱) و خلیل عبد نیکویی (۱۳۸۷) در هنگام پیمایش این غار جان خود را از دست داده‌اند.فصل بهار و تابستان بهترین موقع غارنوردی می‌باشد

شهرت غار پراو بر اساس دو سفر اکتشافی مهم انگلیسی ها، در سال های ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱ است. آن زمان پراو رکورد عمیق ترین غار جهان را به خود گرفت.در مجموع آن چه که پس از سفر اکتشافی غارشناسی باقی ماند، در سال ۱۳۵۲ برای تشکیل بنیاد غار پراو، به کار برده شد. در آن دو سفر اکتشافی انگلیسی ها، تیم از ۲۲ میخ کوبی برای فرود به عمق ۷۵۱ متر، که در آن جا، غار به یک حوضچهٔ گلی آب پایان می یابد، استفاده کرد.

در سال۱۳۵۴ یک تیم لهستانی از غار پراو دیدار کرد. رسیدن به حوضچه آخر آن و گرفتن عکسی از پرچم انگلیسی‌ها باقی‌مانده از سال ۱۳۵۱، تائید دوبارۀ این مطلب بود که غار براستی تمام شده است. در طی سال های بعد، بازدید از غار توسط گروه های کوهنوردی و غارنوردی ایرانی شروع شد. اغلب به حوضچه انتهای غار و یا گاهی به کشف راه های جدید انجامید.

یک راه ورودی جدید به غار پراو، پیدا شد. درپایان غار، در کنار حوضچه سعی شد که به بالا رفتن از دیواره، راهی جدید، بالای حوضچه پیدا شود. اما به نتیجه‌ای نرسید. در سال ۱۳۸۳، یک تیم غارنورد، از کلوپ کوهنوردی کرمانشاه، به انتهای غار رفته و یک غواص به داخل حوضچهٔ آب فرستادند. نتیجه آن بود که عمق حوضچه ۳ متر اندازه گیری شد وفهمیدن این واقعیت که این حوضچه بسته است و به جایی راه ندارد. در سال های اخیر، سالانه بین ۲ تا ۹سفر به غار پراو شده است.

خیلی از ایرانی ها، با استفاده از اصول اولیهٔ ای اس-آر-تی به انتهای غار رسیده اند.به این ترتیب چند تااز غارنوردان ایرانی، به غار خیلی آشنا هستند. یکی از آنها یوسف سورنی نیا است که از کلوپ کوهنوردی کرمانشاه است. او تاکنون ۳۲ سفر به داخل پراو کرده که ۹ بار آن تا انتهای غار بوده است.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از سایت گردشگری ایران، www.gardeshgariiran.ir