پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

آیت‌الله قاضی زاده، استاد حوزه گفت: رفتار روحانی موبایل بدست در درماندگاه قم ناپسند و غیرقابل توجیه است. وی تصریح کرده است: عکسبرداری و فیلمبرداری یا تظاهر به آن «نهی از منکر» نیست، تهدید به «پرونده‌سازی» است. آن خانم ترجیح می داد کشیده بخورد تا اینکه از او عکس بگیرند!

وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات با بیان اینکه سال آینده برای پوشش فیبرنوری سال درخشانی خواهد بود، گفت: پوشش فیبرنوری در سال آینده در کشور به حدود ۷۰ درصد خواهد رسید. باید از این آقای به اصطلاح وزیر پرسید که واقعا فهم کافی از ادعا‌های خود دارد یا خیر؟ بنده خدا، ما با داشتن چندین و چند خط پر سرعت در رسانه در بیخ گوش دفتر شما در یکی از امن‌ترین جا‌های شهر تهران، هزار مشکل داریم از چه چیزی حرف می‌زنی؟ واقعا برای خودمان ار داشتن وزیری در وزن تو متاسفیم. متاسف و ناامیدیم از نمایندگانی که به امثال تو رای اعتماد می‌دهند. زارع پور، برای خودت هم شده، یک تکانی بخور. وضعیت اینترنت کشور فاجعه است. اثرات و پیامد‌های این فاجعه را شاید نشود در ذهن بعضی از دوستان ما فرو کرد، اما حداقل تو بفهم. بفهم چه بلایی دارد سر منافع ملی و سرعت کند توسعه در کشور می‌آید. بفهم و حداقل یک تکانی به خودت بده. اِسْمَعْ اِفْهَمْ یا فُلانَ بْنَ فُلان.

از دوره سلطانی فر که بحث واگذاری و خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس مطرح بود، گفتیم که کسی این دو تا تیم را گردن نخواهد گرفت. در دوره رئیس سازمان خصوصی سازی قبلی، گفتیم که سهام این دو تیم را مردم نمی‌خرند. الان هم می‌گوییم که کلا به بخش خصوصی واگذار کنید و بخش دولتی نباید تیم داری کند. حتی ممانعت قانونی در این خصوص هم وجود دارد. این وضعیت، سید صولت مرتضوی، ادعای کمک کردن دارد؟ بنده خدا در جریان نیست که چند وقت پیش، تامین اجتماعی قصد حراج دفتر یکی از این تیم‌ها را داشت. به سید صولت هم مشفقانه عرض می‌کنیم، بیل زن هستی، باغچه وزارت خودت را بیل بزن و وضع معاونت امور تعاون و تامین اجتماعی، پا در هواست. خودت هم بهتر از ما می‌دانی از چه چیزی صحبت می‌کنیم.

وزیر میراث فرهنگی در گردهمایی سالانه باستان شناسان با انتقاد از بودجه این وزارتخانه گفت ۱۹ هزار تپه تاریخی در کشور داریم، اما پول نداریم حتی دور آن‌ها را فنس کشی کنیم و .... باید به آقای ضرغامی گفت، ما که به رسم همسایگی با اخوی بهروز وثوقی (همسایه مشترک ما و شما) گفته بودیم حضرتعالی وزیر اشتباهی هستی و سوراخ دعا را گم کرده ای، اما شما نشنیدی. ما که گفته بودیم وزارت اسم نیست و توانمندی می‌خواهد و شما نشنیدید. ما که گفته بودیم شهوت قدرت و دیده شدن بعضی از دوستان، باعث خوابیدن کل کار دستگاه‌ها وزارتخانه‌ها می‌شود و با این حرف حتی بده هم شدیم (دفتر شما تقاضا‌های ملاقات و نامه‌ها را هم جواب نمی‌داد). ما که گفته بودیم سید عزت‌الله، اما تو نشنیدی. وقتی وزیر شدی همه چیز هم یادت رفت. انگار نه انگار که در خیابان پاستور ساختمان سفید دست راست میهمان دعوت می‌کردی؟ همان ساختمانی که آقای حسین آقا نامی هم زیاد رفت و آمد داشت. اما انگار نه انگار. سید عزت الله، مردمی بودن، نشستن پشت موتور و حضور در مسجد امام موسی کاظم و خرید از سوپر نزدیک بیمارستان مهر نیست. به فکر دین و عاقبتت بیشتر باش. داری وزارتخانه را به قهقرا می‌بری سید.

فرشاد مومنی، اقتصاددان و رئیس موسسه دین و اقتصاد در نشست دانایی و توسعه و رونمایی از کتاب اندیشه بی‌خانمان می‌گوید که در واقع همه چیز در جامعه ما دفرمه و از ریخت افتاده است. حال سوال این است که چرا چنین اتفاقی رخ داده است. پاسخ مشخص است، زیرا این امر در کادر نظام حیات جمعی دیده نشده یا نخواسته که دیده بشود. در چنین شرایطی سیاستگذاری اقتصادی ما شبیه انتخابات برگزار کردن ما می‌شود. به همبن دلیل رضاقلی دغدغه دارد که چرا این علوم کارکرد ندارند. این به این معنا نیست که اصحاب علم درک ندارند که چه اتفاقی رخ داده است بلکه آنچنان هویت جمعی پیدا نمی‌کند که اثربخشی داشته باشد. اگر حکومت بخواهد رابطه خود با مردم را در استاندارد ۲۷۰ سال پیش نگه دارد نمی‌توان دانش‌بنیان شد، این را رضاقلی در کتاب سراب گرایی صنعتی در جامعه قبایلی ایران و ضرورت در مرکزیت قرار گرفتن علم و فناوری در توسعه، بیان کرده بود. دوستانی که به نسل من می‌گویند که تو هم آن زمان انقلاب بودی پس باید عذرخواهی کنید به آن‌ها توصیه می‌کنم که کتاب تاریخ بی خردی خانم باربارا تاکمن را بخوانند. در این کتاب، پنج نفطه عطف تاریخ بشر را بررسی کرده و تصریح دارد که عادی‌ترین انسان‌های تاریخ، واقعیت را درک می‌کردند، اما در ساختار قدرت حاکمان موضوعات دم دستی ساده را درک نکرده بودند. فردی عذرخواهی بکند با نکند بیشتر سطح فهم خود را از پدیده انقلاب اجتماعی منعکس می‌کند. ضمن اینکه گره‌ای هم با عذرخواهی من باز نمی‌شود. شبیه موضوعی که در مورد انقلاب مطرح می‌شود در مورد توسعه هم مطرح می‌شود. همچنانکه برخی به صراحت اعلام می‌کنند که میلی به توسعه ندارند. حیاتی‌ترین مسائل هم تا زمانی که هویت جمعی در کشور پیدا نکنند نمی‌توانند در مسیر اعتلا قرار گیرند. مساله توسعه یک مساله اجتناب‌ناپذیر است و اگر به صورت فعال و خلاق با توسعه روبرو نشویم در نتیجه سیلی خواهیم خورد. از ربع پایانی قرن بیستم کشور‌ها وارد یک مدار جدید به نام عصر دانایی شدند و انقلاب دانایی و اقتصاد مبتنی بر دانایی به مثابه یک شیوه تولید و همزمان به مثابه یک نظام حیات جمعی باید مورد توجه قرار بگیرد. کشور‌های در حال توسعه در موج اول انقلاب صنعتی فکر می‌کردند که صنعتی شدن یک امر انتزاعی بوده و صرفا با جابجایی ماشین‌آلات محقق می‌شود برای همین بر این باور بودند که دیگران ماشین‌آلات صنعتی تولید کردند و ما خریداری کرده و صنعتی می‌شویم. این در حالی است که صنعتی شدن باید در کادر نظام حیات جمعی دیده شود و تغییرات اجباری متناسب در ساخت سیاسی و اجتماعی و نظام آموزشی و ... لحاظ شود، اما، چون این نکات لحاظ نشد، جوامع به ابن روز افتادند به ترتیبی که الان حسرت دوران پیشاصنعتی را می‌خورند. یعنی گرفتاری‌ها چندین برابر شده و توانمندی پیشین را از دست دادند. این نوع طرز تفکر بود که باعث شد در بیست سال تورم کشور، سه هزار و نود درصد و نقدینگی ده هزار و دویست و پنجاه درصد رشد کند. وقتی ماجرای توسعه گره خورد باید روی دو جا متمرکز شد یکی اعتبار علمی جهت‌گیری‌های سیاستی و فرایند‌های تصمیم‌گیری و تخصیص منابع و دیگری نظام توزیع منافع. دقیق توضیح دهم که چطور به جای علم در فرایند سیاست‌گذاری و تخصیص منابع از شبه علم استفاده می‌کنند و گنجشک را رنگ می‌کنند و جای چیز دیگری قالب می‌کنند. این چه جور علمی است که یک بسته سیاستی معین در طی بالغ بر سه دهه گذشته در دستور کار نظام تصمیم‌گیری کشور قرار داشته است، اما به هیچ کدام از اهداف اعلام کرده نرسیده است و هزاران تخریب و فساد و به هم ریختگی و وابستگی ذلت‌بار و نابرابری ناهنجار را پدید آورده آما همچنان در دستور کار است و با بزک کردن جلو می‌رود. در دستکاری واقعیت و جا زدن شبه علم و دروغ و کلک و پنهان کاری واویلایی درست کردند. شما حساب کنید که در این کشور سه چهار سال است که سالنامه آماری را منتشر نمی‌کنند. نزدیک سی سال است که روند تحولات سهم مربوط به ارزش آفرینی واسطه‌گریی مالی را حذف کردند تا سلطه ربا را پنهان کنند در حالیکه ده متغیر کنترلی دیگر وجود دارد که با آن می‌توان موضوع را متوجه شد.

برخی از نمایندگان مجلس با تصور چرخیدن پاشنه درب به سبک و سیاق قبل و خود همه کاره پنداری در حوزه ملی، گویا نیامده قصد گرد و خاک به پا کردن و تفسیر به رای و سلیقه گرایی دارند. امام فرموده بود که سربازان من در گهواره هستند و سربازان کوچک علی هم، امروزه روز رشید شده اند. برادر گرامی اولا مشفقانه تقاضا می‌کنیم که نیامده دور برندار و کلی گویی و حرف زدن گل درشت را کنار بگذار. اگر احساس تکلیف می‌کنی، حضرتعالی را به مناظره در خصوص طرح صیانت و اینترنت ملی از چند بعد فقهی و شرعی، فنی و تکنولوژیک، اقتصادی و مدیریتی، فرهنگی و اجتماعی در سطوح خرد و اثرگذاری‌ها بر توسعه ملی (سطوح کلان) دعوت می‌کنیم. احتمالا پخش زنده این مناظره هم عبرت آموز خواهد بود و هم دیدن خواهد داشت. هشدار دوستانه هم می‌دهیم که کرسی نمایندگی مجلس نه جای زور بازو نشان دادن است و نه جای سو استفاده و تحزب بازی و نه جای کلی گویی و خود اظهاری و هود مرجع پنداری. نمایندگان مجلس، بدون همراهی حوزه‌های دانشی و اتاق‌های فکر فعال در توسعه منافع ملی، خاصیت یک کارمند ساده را هم بعید بدانیم داشته باشند. سرجایت بنشین و با رعایت چارچوب‌های نمایندگی، وظیفه خطیر محوله را انجام بده. برای موفقیتت دعا می‌کنیم و آماده خدمت رسانی در حوزه های، برنامه ای، سیاستگذاری، نظارتی بشکلی داوطلبانه هم هستیم.

شاید این گزارش شامل حال زندگی همه کودکان رها شده و به سرپرستی گرفته شده نشود، اما واقعیت غالب زندگی بخش زیادی از ان‌ها است. منگ شدن از فهم ضربه واقعیت، جستجوی آرمان گرایانه هویت و امید برای پاسخی برای پرسشگری‌های بی انتها، زود رنجی و فشار‌های اجتماعی ناشی از بدفرهنگی و کم فرهنگی عمومی، احساس تنهایی و خشم درونی شدید و در انتها، گوشه گیری. حوزه روانشناسی کشور هم بشکل تخصصی به این موضوع ورود نکرده و فاقد توانمندی مواجه و مقابله و مداخله کافی است. سازمان بهزیستی را هم امیدی نیست. سازمانی که بنظر شدید‌تر از مددجویان خود، نیازمند حمایت است. قصد عمومیت دادن نداریم، ولی انتخاب نامناسب مدیران در غالب موارد، باعث درجا زدن این سازمان حمایتی شده است. باورتان می‌شود که مدیری از این سازمان در ترکیه رستوران زده باشد؟! کار بد نیست، اما کاسب کاری و خود زرنگ پنداری، مضموم و محکوم است.

شنیده‌های خبرنگار رسانه نشان می‌دهد که برخی افراد در کنار نامزدهای انتخاباتی حضوردارند که سمتشان«لیست‌بندی» است و برای این لیست‌بندی هم شیوه‌های خاص خودشان را دارند. از بی‌خبر گذاشتن نامزدها از اینکه در لیست قرار گرفته‌اند تا دریافت پول برای قرار دادن نامزد در لیست!

به در و دیوار می‌زند تا توجیه گر عملکرد ناقص و صد البته زیان بار دوره نمایندگی اش در مجلس و ریاست غیرکارآمدش بر کرسی هیات رئیسه باشد. می‌گوید در سال ۹۸ عرض کردم که اگر در مجلس رفتم به دنبال خیزش اقتصادی هستم و امروز برخی می‌پرسند که خیزش اقتصادی چه شد؟ از این تریبون عرض می‌کنم بنده در جایگاهی هستم که مسئولیتم قانون‌گذاری است و برای یک حرکت اقتصادی که ثبات اقتصادی کشور را به دنبال داشته باشد هر قانونی که باید اصلاح می‌شد، اصلاح شده است و نزدیک به ۵۰ قانون در حوزه مسائل اقتصادی یا مرتبط قطعی با اقتصاد، یا اصلاح شده یا قانون جدید برای آن نوشته شده است و ... متاسفیم این را می‌گوییم آقای قالیباف، تو حتی از وظایف نمایندگی مجلس هم سر در نمی‌آوری. مجلس دو وظیفه قانونگذاری دارد و نظارت بر قانون. در دوره تو بود که این کابینه فشل تشکیل شد. در دوره تو بود که نظارت بر برنامه‌ها به افتضاح امروز رسیده. آقای قالیباف، نمایندگی مجلس در گام اول تفکر می‌خواهد و دوم توان برنامه ریزی و سوم قدرت اجرایی و چهارم مدیریت و سیاست. نمایندگی مجلس، تیم صاحب صلاحیت می‌خواهد نه محفلی بله قربان گو. احتمالا همه چیز خوبان را تو تجمیع شده در خود داری؟ دلمان برای آتش زدن به منابع و منافع ملی پر از خون است. شاید حداقل این عبارت را بتوانی درک کنی.

«ما با پیمانکار شهرداری کار می‌کنیم و شب حادثه مشغول شستن و نظافت دیواره‌های روگذر بودیم. ناگهان خودروی پژو پرشیای مشکی مقابل‌مان توقف کرد. فکر نمی‌کردیم راننده جوان نقشه هولناکی در سر داشته باشد. او ناگهان از خودرو پیاده شد و به سمت‌مان آمد. بدون هیچ مقدمه‌ای با همکارمان گلاویز شد و بعد او را از بالای پل به پایین انداخت. ما فورا به سمت او رفتیم تا مانع فرارش شویم، اما قاتل ما را هم تهدید کرد و گفت، اگر به دنبالش برویم، ما را هم به پایین پرتاب می‌کند. او سپس سوار ماشینش شد و با همراهانش فرار کرد. چند خودرو نیز موقع عبور از زیر پل، جسد دوستمان را هم زیر گرفتند.» این روایت همکاران رفتگری ۲۰ ساله‌ای است که ساعت ۲ بامداد جمعه، بیستم بهمن ۱۴۰۲ به این شکل فجیع کشته شد. عامل قتل پاکبان که به سرعت شناسایی و دستگیر شد، ۲۵ ساله، دارای مدرک لیسانس است و با پدرش در زمینه کار‌های ساختمانی فعالیت دارد. قاتل درباره انگیزه‌اش از قتل گفته: «من در حال گذر از آن مسیر بودم که ناگهان چشمم به مقتول و دوستانش افتاد. تصور کردم که آن‌ها قصد دارند پرچم‌هایی که کنار اتوبان نصب شده بود را سرقت کنند. پرچم‌ها به مناسبت ۲۲ بهمن برافراشته شده بود و من فکر کردم مقتول قصد اهانت به پرچم‌ها را دارد و می‌خواهد آن‌ها را از بین ببرد. حتی به پلیس هم زنگ زدم و موضوع را گزارش کردم. با این حال نتوانستم آرام بنشینم، از ماشین پیاده شدم و پس از درگیری با مقتول وی را هل دادم که پرت شد پایین و جان باخت...» حالا علیرضا زاکانی شهردار تهران در نخستین موضع گیری درباره قتل نیروی تحت نظرش، موضع قابل تاملی گرفته است.

در بسیاری از کشور‌های جهان نیز طرح پزشک خانواده درحال اجراست و بسیاری از مردم از مزایای اجرای این طرح بهره‌مند می‌شوند، در این طرح بیمار در ابتدا به پزشک خانواده مراجعه و اگر نیازمند درمان‌های تخصصی بود، توسط پزشک خانواده به پزشک متخصص و فوق‌تخصص ارجاع داده می‌شود. امروز پس از چندسال از اجرایی شدن این طرح، آن‌گونه که پیداست طرح پزشک خانواده با اشکالات و ابهامات اساسی روبه‌رو شده است و نهال کاشته‌شده پزشک خانواده در دهه ۸۰ حالا نیاز به هرس دارد. نکته جالب داستان اینجاست که با مصوبه مجلس، وزارت بهداشت مکلف است نسبت به اجرای برنامه نظام ارجاع و پزشک خانواده در سه سطح یک، دو و سه و با استفاده از تمامی ظرفیت‌های موجود در کشور اعم از دولتی و غیردولتی اقدام نماید. موضوعی که باید بشکل لالایی آنهم بشکلی مکرر در گوش سازمان بازرسی کل کشور بخوانیم تا شاید اقدامی صورت دهد.

خرم، وزیر راه دولت اصلاحات گفت: در دولت هفتم و هشتم، در زمان آقای خاتمی، و در سال ۸۳، تولید مسکن به ۸۳۰ هزار واحد در سال رسید. اکنون این رقم، حداکثر ۱۲۰ تا ۱۳۰ هزار واحد در سال است. در حالی که نیاز کشور ما، در حدود ساخت یک میلیون مسکن در سال، در دو بخش «تجدید بنا و نوسازی خانه‌های کلنگی و بافت فرسوده» و همچنین «بخش توسعه» است. بر اساس این توضیحات، کشور در دو دولت روحانی( حضور افرادی امثال آخوندی بعنوان وزیر) و رئیسی ، با بحران تجمعی مسکن روبرو شده است.

محمد خوش چهره درباره انتخابات و عملکرد مجلس یازدهم دلی پر خون دارد و انتقادات زیادی را متوجه مجلس یازدهم کرده است. البته که از نظر ما هم، حق می‌گوید و تحلیل درست از سو عملکرد‌های نمایندگان، ارایه کرده است. خوش چهره می‌گوید با وجود آنکه «قحط الرجال نداریم، جهل الرجال داریم». مجلس یازدهم که شروع به کار کرد، گفتند مجلس انقلابی و جوان روی کار آمد. از یک لحاظ خوشحال بودم، اما چون نگاه کلان و جامع نگر دارم می‌دانستم که این شرط لازم است و کافی نیست. انقلابی لازم و عقلانیت ضروری و کافی است. مقام معظم رهبری اشاره کردند، که در آن عتاب از نظر من لطافت هم بود که فرمودند شما انقلابی هستید، ولی عقلانیت تان مهم است. برای منی که سعی می‌کنم ته قضیه را نگاه کنم، به این دوستان می‌گویم شما در انتخاب وزرا کوتاهی کرده بودید، خدایی نکرده با بده بستان رأی داده اید یا بازی خورده اید و اگر بازی خورده اید باید جبران کنیدو.. نکته جالب اینکه، چقدر پایگاه تحلیلی خبری شعار سال درباره این اقایان مثلا وزرا، هشدار داد. ساداتی نژاد را یادتان هست که چقدر درخصوص عاقبت شومش هشدار دادیم؟ اگر جای حاکمیت بودیم، کلیه نمایندگانی که بعد از رای اعتماد، کارناوال حمایت از ساداتی نژاد را در مجلس راه انداخته بودند را به سیخ و سلابه می‌کشیدیم. بروید حال کنید که با نمایندگان بعضا کیلویی مجلس یازدهم، با مدارا و شفقت اسلامی برخورد می‌شود.

دولتمند خالف از خوانندگان سرشناس موسیقی تاجیکستان ساعاتی پیش در ۷۴ سالگی درگذشت. از مهم‌ترین آثار او هم می‌توان به «بوم»، «بهار آمد»، «شاه پناهم بده»، «دور مشو» و آثار شاخص دیگر اشاره کرد.

ضعف و فساد آشکار در نظام مالیات ستانی کشور در مسیری است که به زودی مشروعیت مالیات دهی و مالیات ستانی در کشور، زیر سوال می‌رود. سازمان امور مالیاتی بجای تمرکز روی پروژه‌های اصلی خود، متمرکز بر فرعیات و حاشیه‌ها شده است. بعنوان نمونه بجای تمرکز بر چهار هزار شرکت بزرگ و اصلی کشور، کانون خود را روی کسب و کار‌های خرد قرار داده است. از انجام وظایف قانونی خود درباره راه اندازی سامانه یکپارچه صندوق فروشگاهی برای اخد مالیات بر مصرف، سرباز می‌زند. به مسئله فساد‌های ریز و درشت اخلاقی و مالی ممیز‌های سازمان توجهی ندارد و.. بعد، رئیس چنین سازمانی با این وزن، ادعای جلوگیری از سفته بازی‌ها را دارد؟ آقای رئیس همچنین مدعی شده که مالیات از کارمندان را نمی‌گیرد و امسال از ۱۰ میلیون تومان به ۱۲ میلیون تومان حقوق پایه برای مالیات ستانی از کف حقوق رسیده ایم؟ و.. آقای دکتر عزیر، این حرف‌ها را جای دیگر نزن لطفا، اسباب خنده می‌شوید خدای ناکرده. نظام مالیاتی و مالیات ستانی کشور ما دچار آسیب است و مسئولیت کیفری این کار هم مستقیما برعهده مدیران و کارشناسان سازمان امور مالیاتی است.

محسن پورسیدآقایی مدیرعامل اسبق شرکت راه آهن (۹۲-۹۵ و استعفا بدلیل فاجعه برخورد قطار در محور سمنان- دامغان)، حرف‌های درستی می‌زند. حرف‌هایی که بخشی از آن‌ها در برنامه هفتم توسعه هم اورده شده است. اما سوال ما اینجاست که وقتی خودت مدیر بودی، این کار‌ها را انجام ندادی؟ چرا در دوره خودت، فاز دوم خط آهن ارومیه از مهاباد به ارومیه دنباله گیری نشد؟ چرا ایستگاه راه اهن کرمانشاه در سال ۱۳۹۶ در دوره مدیریت خودت افتتاح شد؟ و تکرار همین داستان برای خط آهن قزوین رشت؟ آن موقع اسمت چه بود جناب دکتر؟ اگر حادثه قطارسمنان- دامغان پیش نمی‌آمد که تو هنوز در حال احداث و بهره برداری بودی اخوی.

حسین شیخ رضایی عضو هیئت علمی موسسه حکمت و فلسفه در نشست «فلسفه، بیرون و درون دانشگاه» که در سه‌شنبه ۲۴ بهمن در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد،بیان داشت که از دیدگاه مردم، فلسفه دانشگاهی دو تا مشکل دارد؛ یکی اینکه با زبان فنی غیر قابل فهمی بیان می‌شودو دوم اینکه از دید افراد بیرونی، آن چیزی که فیلسوف درباره آن صحبت می‌کند ربطی به زندگی ندارد.بحث فلسفه کاربردی هم قادر به پاسخگویی به این دو چالش نبوده و لازم است وارد حوزه فلسفه برای عموم شویم . نکته مهم‌ در تعریف فلسفه برای عموم این است که راجع به موضوعاتی صحبت می‌کند که دغدغه عموم مردم یا خیر عمومی است.فلسفه برای عموم می‌گوید تو مسئله داری، من می‌آیم از زاویه دید خودم می‌گویم مسئله‌ات چطور حل می‌شود.مثلا در غزه، اسرائیل به بیمارستان بمب می‌زند، فلسفه می‌تواند به ما چارچوب بدهد که آیا این دفاع مشروع به حساب می‌آید یا خیر. پس فلسفه کاملا نقش ابزاری دارد و فیلسوف می‌خواهد با این ابزار مسئله‌ای را حل کند که این مسئله، مسئله عموم است. در چنین شرایطی باید به حساسیت های داستان هم توجه نمود به گونه ای که فلسفه عامه‌پسند و فلسفه پوپولیست ،جای فلسفه برای عموم را نگیرد و جریان سازی پوپولیستی ( خصوصا در فضاهای سیاسی و اجتماعی) جای فلسفه برای عموم ننشیند.تجارب متشابه این حوزه را در ترویج علم، علم کاربردی و کاربردی سازی علم،زبان تخصصی علم و مواردی همانند نیز داریم.

عبدالمجید اجتهادی معاون وزیر اقتصاد و رئیس سازمان اموال تملیکی گزارش عملکردی از دستگاه تحت مدیریت خود داده و گلایه مندی هایی را هم مطرح کرده است ( عین فرمایشات ایشان برای نقد توسط افکار عمومی ، منعکس شده است). مدعی است که دولت توجهی به درآمد سازمان اموال تملیکی ندارد اما سازمان جمع‌آوری و فروش اموال تملیکی در این چند سال از یک سازمان زیان ده به یک سودده تبدیل شد و به رتبه نهم دستگاه‌های درآمدی قرار گرفته است و ١٠ هزار میلیارد تومان تعهد بودجه‌ای این سازمان کاملا محقق شده است و بودجه ۴۵٠ میلیون تومانی برای تامین غذای زندانیان را پرداخت می‌کنیم؟! یکی به این اخوی ما بگه که وظیفه ات را داری انجام می دهی ، همین. نه بیل می زنی و نه زحمت چندانی دارد ، اداره مجموعه تحت مدیریت شما. چند تا مزایده و مناقصه و چند صد انبار و انبارداری که این قدر حاشیه سازی نمی خواهد. شما مراقبت کن که ان شاالله فسادی در مزایده ها و مناقصات صورت نگیرد. خیلی خیلی سربسته عرض شد.

کامبیز مهدیزاده با انتشار یک ویدیو نوشته که، زبان انگلیسی و عربی که بلد نیستید، محاسبه کردن و درصد و اعشار را هم که نمی‌دانید، اذان و اقامه را هم که درست ادا نمیکنید، شعر هم که بلد نیستید بخوانید، دعای سال تحویل را از رو هم درست نمیخوانید... شما ها از کجا آمده‌اید؟ بگوئید پروژه بگیران و ماله کشان شروع به ماله کشی کنند و ... . سلام کامبیز، تو راست می گی اما چه خبر از تپق های مدیران دولت یازدهم و دوازدهم؟ چه خبر از استخدام هیات علمی و گواهینامه خلبانی؟ البته ما ادعای ماله کشی نداشته و نداریم و ماکش هیچ دولتی نبوده و نخواهیم بود.

«علی بیزه» از رزمندگان حاضر در هشت سال جنگ تحمیلی که در دهه ۶۰ نقش موثری در شکل‌دهی و سامان‌دهی مرکز عملیات کمیته مرکزی برای مقابله با خانه‌های تیمی منافقین در تهران را داشت، در خصوص منافقین {مجاهدین خلق} می‌گوید که از اینکه بیایند در حکومت شریک بشوند، یا وزارتخانه‌ای را بگیرند و یا در یک قسمتی از حکومت همراه باشند، راضی نبودند. این‌ها دنبال کل حکومت بودند؛ چون اصلا روح سازمانی‌شان این گونه بود. به نظر من برای آن‌ها فرق نمی‌کرد که روحانیت و جمهوری اسلامی حاکم باشند یا کسانی دیگر؛ مثلا شما فرض کنید اگر جبهه ملی یا نهضت آزادی هم حاکم بودند، بازهم این‌ها درگیر می‌شدند؛ چون افراد تمامیت‌خواهی بودند و همان‌طور که بعد‌ها هم با هیچ کسی نساختند، آنوقت نیز فقط دنبال یکه‌تازی بودند. روایت‌های علی بیزه، شنیدنی است. روایتی از سرنوشت مصطفی رجوی (فرزند مسعود رجوی)، که به فرانسه رفت و به منافقین پیوست و بعد‌ها از راه و رسم پدرش و آن سازمان مخوفی که پدرش درست کرده بود، برید. او الان {در فرانسه} زندگی معمولی دارد. روایت ۷۰ عملیات روزانه در تهران در ابتدای انقلاب. روایت لو رفتن موسی خیابانی و همانند آنها.