شعار سال: ادعا میشود که صنعت دارو در کشور قابلیت ارزآوری ۱۰ میلیارد دلاری دارد. چرا از اقایان نمیپرسید که با وجود ادعای تولید داخلی ۹۹ درصدی دارو، چرا مصرف کنندگان در خصوص عوارضهای استفاده از برخی از داروها تا حد وسیعی شاکی هستند (بعنوان یکی از هزاران نمونه قرص زادیتن)؟
جرا نمیگویند که مردم چه بدبختیها برای تهیه یک درصد داروی وارداتی میکشند (بعنوان نمونه بروید درد دل بیماران سرطانی و بیماران پروانهای و حتی بیماران دارای بیماری قند خون و نیازمند انسولین را بشنوید)؟
چرا نمیگویند که با وجود تحریم، تمرکز صرف بر چرخه ترکیب مواد و ساخت دارو نه تنها کافی نیست، بلکه ضربه زننده هم است.
چرا وارد چرخه تولید مواد اولیه نشده یا بشدت مورد غفلت قرار گرفته است (شاید سودآوری در داروخانه داری، دارو فروشی و بازار سیاه باشد)؟
چرا باید ۱۰۰۰ مقام دولتی داروخانه داشته باشند؟
چرا برای جلوگیری از قاچاق معکوس و از بین نرفتن اثرگذاری یارانه، شناسنامه سلامت ایرانیان با اتصال سه گانه مشخصات فردی، مشخصات پزشک و مراکز درمانی و مشخصات داروهای دریافتی تاکنون تهیه نشده و لجن مال گردیده است؟
چرا بخشی از ارز دارو صرف واردات لوازم بهداشتی و آرایشی شده است و کسی پاسخگو نیست؟
مزیت رقابتی و نسبی داروسازان کشور برای رقابت در عرصههای بین المللی چیست (فرمولاسیون جدید دارند یا از مدیریت فناوری خاص بهرهمند هستند یا بشکل خوبی یارانه میگیرند)؟ آیا پای احدی از خوانندگان به سازمان غذادارو باز شده است، ما هیچ- ما نگاه، بروید و ببینید چه خبر است (اگر وقت ندارید از تولید کنندگان بپرسید که در این سازمان چه خبر است)؟
دوران بزن در روی داخلی هم به زودی تمام خواهد شد و تولید کننده واقعی و صنایع پیش تاز فرصت بالندگی خواهند یافت و رندبازیها و ویترین چینیهای برخی نامدیران دولتی هم به پایان خواهد رسید ان شالله.
منتظر دریافت توضیحات سایر ذی نفعان و ذی مدخلان و همچنین مطلعین در این خصوص هستیم.
اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال