شعار سال: بی دست و پا خواندن مردمی که احتمالا هرکدام از ما نیز در آن تعریف می‌شویم، قصه تلخ دره عمیقی است که ایران را دوپاره کرده است. یک پاره همان جامعه کاریکاتوریست که آدم‌های غیرواقعی را تبدیل به نخبه می‌کند و یک پاره همان ایرانی است که به دلیل سیاست‌های حاکمیت، خندق‌های اقتصادی و تورم افسار گسیخته، سی سال که هیچ ۳۰۰ سال کار کردن هم برای آن‌ها فرجی رقم نخواهد زد. اما برای کسی که هرچه می‌گوید به عنوان کتاب شعر منتشر می‌شود، سرخ نگه داشتن صورت با سیلی معنایی ندارد! بهاره رهنما در دسته آدم‌هایی تعریف می‌شود که بدنامی را بهتر از گمنامی و فراموشی می‌دانند. حتی اگر توهین به اقوام ایران، تحقیر کودکی از یک روستای محروم، توهین به همکار پیشکسوت خود و ده‌ها نمونه دیگر بهای آن باشد. رهنما از جمله هنرمندانی است که در دهه هفتاد وارد عرصه تصویر شد و طبق جبر سینما و تلویزیون ایران عمر در عرصه ماندنش تمام شده است. حال آنکه او برخلاف هم رده هایش به هر دری زدن برای ماندن را برگزیده است تا نشان دهد ارتباط اش با مردم زیاد است. گاه با بادیگاردهایش در برج میلاد و خیریه‌ها و خانه اولیای دم مقتول و گالری‌ها پرسه می‌زند، گاه رمان و شعر و نمایشنامه می‌نویسد، گاه از چند مدرک لیسانس و فوق لیسانسش رونمایی می‌کند. بماند که گاه در املای صحیح بدوی‌ترین کلمات هم باز می‌ماند! گاه برای سالن‌های کوچک شمال تهران تئاتر کارگردانی و روی صحنه می‌برد، گاه صفحات نشریه یا ستون ثابت روزنامه‌ای به نامش سیاه می‌شود، گاه در جایگاه هنرمند یا نماینده بخشی از مردم که طرفدارانش هستند در کنار سیاسیون خودنمایی می‌کند و خلاصه همه جا هست و از هیچ فرصتی نمی‌گذرد. گویی کسی آینه‌ای در برابر جامعه ایرانی گرفته است و دارد تمام تضادها، پیچیدگی‌ها و سردرگمی هایش را یک جا به او نشان می‌دهد. حال آنکه همیشه گفته اند هنرمند حسابش از بقیه جداست و باید نسبت به تاثیری که در جامعه می‌گذارد آگاه و به آن متعهد باشد. چیزی که بهاره رهنما مدعی آن، اما فرسنگ‌ها دور از آن است...!

 

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از فراز، تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۴۰۰، کدخبر: www.farazdaily.com ، ۴۸۴۳۸