۱. محمد علی رجایی در مهر ۱۳۵۹ و در آغازین روز‌های تجاوز عراق به ایران در مقام نخست‌وزیر به نیویورک رفت و نه به عنوان رییس جمهوری. او هرگز به عنوان رییس جمهوری به نیویورک نرفته است. در آن زمان ابوالحسن بنی‌صدر رییس جمهوری ایران بود که، چون عهده دار فرماندهی کل قوا بود به این سفر نرفت. محمدعلی رجایی نخست‌وزیر وقت نظام تازه‌تأسیس اسلامی و اولین مقام بلندپایه ایرانی بود که در شورای امنیت به سخنرانی می‌پرداخت. این سفر در مقطعی حساس از تاریخ انقلاب صورت گرفت. هم‌زمان با آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و هم‌چنین تسخیر لانه جاسوسی آمریکا و بحران گروگان‌ها سران دنیا منتظر اعلام مواضع از سوی ایران بودند.


۲. دوران ریاست جمهوری محمدعلی رجایی بسیار کوتاه و کمتر از ۴۰ روز و به صورت رسمی تنها ۲۸ روز است. او هشتم شهریور ۱۳۶۰ سه هفته قبل از اجلاس سالانه سازمان ملل به شهادت رسید. مرحوم محمدعلی رجایی بعد از عزل ابوالحسن بنی‌صدر از ریاست‌جمهوری، به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد و حجت‌الاسلام محمدجواد باهنر را به نخست‌وزیری برگزید. ۸ شهریور ۱۳۶۰ با انفجار دفتر نخست‌وزیری هر دوی آن‌ها به شهادت رسیدند.

 

۳. محمد علی رجایی نخست‌وزیر وقت ایران در ۲۶ مهر ۱۳۵۹ و چنانچه اشاره شد در زمان ریاست جمهورری ابوالحسن بنی‌صدر در شورای امنیت سازمان ملل سخنرانی کرد نه در مجمع عمومی و برای سران. در مجمع عمومی که تریبون و مجلس ایران را از روی آن ساخته‌اند پشت تریبون می‌ایستند و سخن می‌گویند، ولی در شورای امنیت روی صندلی می‌نشینند و دو تریبون مختلف است. تا قبل از سال ۱۳۸۸ تصویر مرحوم رجایی که نشسته نطق می‌کند در حالی که بهزاد نبوی با اورکت سیاه پشت او ایستاده در کتاب‌های درسی بود، اما بعد از آن حذف کردند. بنا بر این تعبیر «این تریبون» دقیق نیست مگر آن که تریبون را توسعه دهیم و به معنی سازمان ملل در کلیت آن بدانیم.

 

۴. رجایی نخست‌وزیر در شورای امنیت پای شکنجه دیده خود را روی میز نگذاشت. بلکه در کنفرانس خبری این کار را انجام داد. جالب است بدانید محمد علی رجایی به خاطر آن شکنجه شده بود که نام دوستان خود را لو دهد و نداد.رجایی در برابر دوربین رسانه‌های کشورهای مختلف پای برهنه خود را روی میز گذاشت و گفت "من به‌مدت دو سال در زندان‌‌های رژیم شاه معدوم، زندانی کارتر و آمریکا بودم. آثار شکنجه و سختی‌هایی که در زندان بر من روا شد، بعد از چهار سال هنوز بر بدنم نمایان است. من دو سال تمام ضربات شلاق‌های کارتر را بر پای خود احساس کردم و این در حالی است که ما با گروگان‌ها در جاسوس‌خانه، رفتاری کاملاً انسانی داریم".