
سیاست خارجی دهها ابزار دارد؛ جنگ، تهدید به جنگ، دیپلماسی اقتصادی، مذاکره. مذاکره مثل یک آچار است در مکانیکی سیاست خارجی، گاهی مهم است، گاهی مهم نیست.
رابطه داشتن یا نداشتن اصلا ربطی به استقلال ندارد. سفارتخانههای بریتانیا در جهان از ما کمتر است! این ربطی به استقلال ندارد.
قبل از انقلاب خبرنگار نیوزویک از امام پرسید که میخواهید با چه کشورهای رابطه داشته باشید یا نداشته باشید؟ ایشان فرمودید با همه کشورهایی که به منافع ما احترام بگذارد. به جز دو مورد؛ آفریقای جنوبی و رژیم صهیونیستی. دو رژیم نژادپرست. امام گفتند آمریکا علیرغم اینکه به ملت ما ستمهای زیادی کرده، ما حاضریم روابط جدیدی را شروع کنیم به شرطی که به منافع ما احترام بگذارند.
من ندیدم کسی بگوید کشور برادر روسیه یا چین!
اولین بعد استقلال که ما در جمهوری اسلامی به آن دست یافتیم
استقلال سیاسی است.
همه تصمیمات در تهران گرفته شده؛ چه درست چه غلط. زمان خاتمی، زمان مرحوم هاشمی، زمان احمدی نژاد. تصمیمات اینجا گرفته شده است. در تصمیمات کلان در این کشور، ما تابع فشارها و نیروهای بیرونی نبودهایم.
مثلا دولت آقای خاتمی میگوید تروئیکای اروپایی کار کنیم و فعالیت هستهای را متوقف کنیم و مذاکره کنیم. آقای روحانی و ظریف آمدند و چند سال امتیاز دادند و امتیازی هم نگرفتند.
دولت آقای خاتمی هم کلید خاموش فعالیتهای هستهای را زده بود. غربیها امتیازی ندادند، همان دولت فعالیتهای هستهای را آغاز کرد.
یک عده هستند که میگویند به خاطر منافع شخصی همیشه با اروپا و آمریکا رابطه داشته باشیم؛ اینها مثلا آن طرف سفیر بودند، یک رابطه عاطفی دارند اصلا!
آمریکا از زمان کودتای ۲۸ مرداد این همه بلا بر سر ما آورده است.
ظریف میگوید من باور نمیکردم که آمریکاییها به تعهداتشان عمل نکنند! این مثل رابطه طفل و مادر است!
۷۰ درصد مردم به آمریکا اعتماد ندارند
در نظام بین الملل چیزی به اسم دوست وجود ندارد؛ دوست هر کشوری منافع و امنیت ملی خودش است.
من نمیگویم ۹۰ درصد ایرانیها گفتند که ما دوستدار رابطه با چین و آمریکایی هستیم، ولی موسسات آمریکایی که نظرسنجی کرده اند ۷۰ درصد مردم ایران گفته اند به آمریکا اعتماد نداریم.
آقای نعمت زاده وزیر پیشین صمت گفت که ۱۰۰ درصد مشکلات از سوءمدیریت است. نگران رابطه با آمریکا نباشید.