شعارسال: پس از درگذشت بهرام بیضایی در خارج از کشور، در چند روز اخیر گمانه‌زنی‌هایی درباره مکان دفن او ایجاد شد و مژده شمسایی، بازیگر تئاتر و سینما و همسر بیضایی در همین زمینه یادداشتی را منتشر کرد.

متن یادداشت او، به شرح زیر است:

«برای آنها که با حسن نیّت خواستارِ بازگشت بیضایی به ایران هستند.

پیکر بهرام بیضایی کلمات و اندیشه‌ی اوست. فیلم‌ها و آثارِ نوشتاریِ اوست. او دو فیلم توقیف شده و یک فیلم کمتر دیده شده دارد و هم‌اکنون جلوی انتشار دستکم چهار کتابش را گرفته‌اند. مطالبه‌ی ملی باید انتشار کتاب‌های «جاناوبلادور»، «گزارش اردویراف»، «طرب‌نامه» و «داش‌آکل به گفته‌ی مرجان» باشد. مطالبه‌ی ملی به نمایش درآمدن عمومی «غریبه و مه»، «چریکه‌ی تارا» و «مرگ یزدگرد» است. ایمان دارم بهترین هدیه‌ی تولدِ همه‌ی زندگی‌اش خواهد بود.

اگر بیضایی را دوست دارید، درخت همیشه‌سبزی به‌نامِ او بکارید تا سمبل ایستادگی و سرسبزی‌اش باشد؛ درختی در آرامگاهِ فردوسی، درختی در حافظیه، درختی در آرانِ کاشان یا جای جای ایران که همیشه قلبش به عشق آن می‌تپید و لحظه‌ای از آنجا دور نشد. پیکرِ بی‌صدای بیضایی فقط مطلوبِ کسانی‌ست که مسبّبِ خروج او از ایران بوده‌اند. بهرام بیضایی هر کجا باشد آنجا ایران است!»

بهرام بیضایی روز پنجم دی ماه همزمان با زادروز ۸۷ سالگی خود در امریکا چشم از جهان فرو بست.

شعارسال با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از ایسنا، تاریخ انتشار: 9دی1404، کدخبر:1404100905899، www.isna.ir