شعا سال : در روزهای اخیر با صدور احکامِ ناعادلانه ی حقوقی فرهنگیان ، شاهد موجی از اعتراضات در میان معلمانی بودیم که ضمن حذف و کسر بندهایی از احکام آنان با افزایشِ ناچیزی در حق آنان ظلم بزرگی شده و با توجه به تورم و گرانی ، این افزایشِ ناچیزِ حقوق قطعاً جوابگوی نیازهای اولیه آنان هم نمی باشد.

در واکنش به این بی عدالتی و ظلم آشکار ، جمعی از معلمان با آتش زدن و پاره کردن احکام حقوقی ، اعتراض خود را نسبت به صدور این احکام ناعادلانه و ظالمانه، نشان دادند و در حالی که وزیر آموزش و پرورش همچنان در حساب توئیتری خود از کاهش استرس دانش آموزان و بازگرداندن نشاط و شادی به مدارس می نویسد، همزمان، معلمان با به راه انداختن یک توفان توئیتری به احکام حقوقی خود اعتراض می کنند.

اما وزیر آموزش و پرورش که گویا این روزها برای نشان دادن همدلی اش با دولت و دیوان محاسبات و دیوان عدالت اداری، سنگ تمام گذاشته است، یا این اعتراضات را نمی بیند و یا ترجیح می دهد که نبیند!

کاش وزیر آموزش و پرورش که به قول خودش "به عنوان معلمی که ۳۶ سال نون و نمک آموزش و پرورش را خورده" اگر نمی توانست حرمت این نون و نمک را حفظ کند، لااقل نمکدانِ معلمان را هم نمی شکست!

بطحایی اگر واقعاً دلسوز معلمان و نگران وضعیت آموزش و پرورشی است که به گفته خودش : "در حال ورشکستگی است"، باید به دنبال رفع دغدغه ی معیشتی معلمان باشد و لااقل همان قدر که از شور و نشاط و کاهش استرس دانش آموزان می گوید به این هم بیاندیشد که معلمی که ذهنش همواره درگیر استرس ناشی از مشکلات معیشتی است با کدام روحیه و نشاط می خواهد تدریس کند و تازه شادی و شادابی را هم به دانش آموزانش تزریق نماید؟!

اگر وزیر آموزش و پرورش نیز همچون معاونش قبول دارد که " دریافتی فرهنگیان نسبت به سایر دستگاه‌ها کمتر است" و "فعلاً در این شرایط کاری از دستمان بر نمی‌آید" ، پیش از آنکه خواب های شیرین دیگری که دولت برای فرهنگیان دیده است، تعبیر شوند، بهتر است برای نشان دادن همدلی اش با فرهنگیان نیز استعفا دهد. البته اگر خود را علاوه بر وزیر دولت، وزیر فرهنگیان نیز می داند.

وزیر ناتوانی که به جز تکرار حرف های منتقدانش نه تنها برنامه ای برای ارتقای معیشت و منزلت کارکنان خود ندارد ، بلکه حاضر به مقاومت در مقابل سیاست هایی که معیشت و منزلت معلمان را هدف گرفته اند هم نمی باشد به چه کار این آموزش و پرورش می آید؟!

شرط صداقت کاری و مسئولیت پذیریِ وزیری که در انجام وظایف ذاتی خود، ناتوان می شود، ایجاب می کند که ضمن اعتراف به این ناتوانی و عذرخواهی از جامعه فرهنگیان، استعفا دهد.
هر چند شاید چنین انتظاری در مملکتی که حُب و حفظ پُست و مقام به هر بها و بهانه ای تبدیل به یک فرهنگ مدیریتی شده است چندان واقع بینانه نباشد‌.