شعار سال : تحقیقی در آمریکا نشان داده بود که پس از بحران اقتصادی سال ٢٠٠٧ نهاد خانواده با چالش های اساسی مواجه شد. یکی از نتایج بحران این بود که جوانان، در نتیجه از دست دادن مشاغل ناچار به ادامه زندگی در کنار خانواده هایشان شدند. در یک روند دیگر برخی از والدین ناچار شدند سرپرستی فرزندانشان را به پدربزرگ ها و مادربزرگ هایی واگذار کنند که کمابیش امنیتی اقتصادی داشتند. نتیجه همه اینها بحرانی شدن وضعیت خانواده مدرن طبقه متوسط بود.

** این اتفاق در ایران امروز به شکلی حادتر در حال رخ دادن است. دولت از فراهم کردن اشتغال برای جوانان ناتوان است، اشتغالی هم اگر هست، با پشت سرگذاشتن انواع فیلترها میسر می شود و خود پروسه ای فرسوده کننده است. بخش خصوصیِ چندانی برای جذب نیروی کار وجود ندارد، آن هم جوانانی که عموماً دارای مدارک دانشگاهی هستند. کالایی شدن افراطی بسیاری از امور همچون مسکن و بهداشت و در عین حال تورم فزاینده امکان های یک زندگی مستقل حداقلی را هم سلب کرده است. جایی و امکانی برای زندگی مستقل نیست.

** در چنین شرایطی خانواده ها ناچارند حمایت هایشان را از فرزندان ادامه دهند، جوانانی عموماً سرخورده، مایوس، که همراهی چندانی هم با ارزش های خانواده ندارند، نتیجه چه می شود؟! خانواده، جایی که باید مکانی باشد برای آرامش و تاحدی لذت از با هم بودگی، به کانونی برای تجربه تمام تنش های اجتماعی بدل می شود. به جایی برای نزاع بین آدم هایی که جبر روزگار با هم بودنشان را طولانی کرده است؛ آدم هایی که با وجود خویشی، از یکدیگر خسته اند. سازوکارهای سیاسی و اقتصادی موجود امکان طی کردن طبیعی مراحل زندگی را سلب کرده است. آن ها جوانان را وادار با تداوم کودکی می کنند، کودکی که دیگر نازش خریدار چندانی ندارد.

** پیامدهای روانی، اجتماعی این وضعیت چندان پوشیده نیست. سلب شدن هر نوع احساس امنیت و احساس شکست و بی پناهی اجتماعی. ساختار موجود، یکی از مقدس ترین نهادهای اجتماعی خودش را هم بی اعتبار ساخته است. و کیست که نداند این بحران به عرصه های دیگر هم سرایت خواهد کرد...

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از فضای مجازی