شعار سال: «من روز ۱۵ خرداد را‎ ‎‌برای همیشه عزای عمومی اعلام می‌کنم و برای بزرگداشت شهدای خویش در این روز‎ ‎‌بزرگ در مدرسه فیضیه به سوگ می‌نشینم». (صحیفه امام، ج ۸، ص ۵۰)

پس از این فرمایش حضرت امام (ره)، برخی تصور کردند، عزای عمومی تنها با تعطیل کردن محقق می‌شود.
این در حالی است که در انقلاب، بار‌ها عزای عمومی اعلام شده بدون آنکه تعطیلی به همراه داشته باشد.
پس از رحلت حضرت امام این تعطیلی با ۱۴ خرداد مصادف شد و تعطیلات دو روزه که غالبا با بین التعطیلین به نیمی از هفته می‌رسد به تقویم اضافه شد.

پس از گذشت بیش از نیم قرن از حادثه ۱۵ خرداد، مانند بسیاری از امور فرهنگی، اهمیت این روز به خوبی تبیین نشده و فقط در یک تعطیلی خلاصه شده است!

اصرار بر تعطیلی ۱۵ خرداد به نظر از همان ابتدا وجهی نداشت و امروز به طریق اولی دلیلی برای آن یافت نمی‌شود!

واقعا برازنده روز عزای عمومی این است که مدام پلیس از مردم تقاضا کند به شمال نروید و جاده‌های شمال مملو از ماشین شود؟

می توان عزای عمومی و بزرگداشت شهدای مظلوم ۱۵ خرداد را در مساجد و مراسمات ویژه بدون تعطیلی برگزار کرد و نهایتا ورامین و دروس قم یا کل حوزه را در این روز تعطیل کرد.

مجلس دهم در صدد حذف این تعطیلی برآمد که با مخالفت عجیب عده‌ای مواجه شد، عده‌ای که به غلط امام را عامل این تعطیلی دانستند و گفتند تعطیلی ۱۵ خرداد در صحیفه امام ذکر شده است! در حالی که با بررسی سخنان امام، به هیچ وجه چنین گزاره‌ای یافت نمی‌شود.

بی شک نباید این اقدام را امری غیر انقلابی و مقابله با نماد‌ها و ارزش‌های انقلاب دانست. همان گونه که امام در فقه عنصر زمان و مکان را لحاظ می‌کرد، با لحاظ همین عنصر می‌توان در این مورد هم تصمیم مناسب و متناسب با شان این روز گرفت. به گونه‌ای که هم از اهمیت و شهدای این روز تجلیل شود و هم حرمت آن حفظ گردد.

برای نمونه می‌توان سالروز فاجعه فیضیه را که در نوروز بدان پرداخته نمی‌شود، در روز شهادت امام صادق (ع) به عنوان مناسبت رسمی در تقویم ثبت کرد و آن را احیا کرد.

حجت الاسلام مهدی عامری