شعار سال: یکی از محورهای اصلی مواضع برخی منتقدان دولت و مشخصاً مجلسیها این روزها نیش و کنایه زدن به دولت و متهم کردن آن به انواع و اقسام ادعاها و نسبتهای نادرست است. از جمله این ادعاها هم یکی اینکه میگویند دولت برای رفع مشکلات کشور چشم به نتیجه انتخابات امریکا دوخته.
امیرحسین قاضیزاده هاشمی، نایب رئیس مجلس که نامش به عنوان یکی از گزینههای احتمالی انتخابات ریاست جمهوری هم برده میشود، دیروز به خانه ملت گفته: «کسانی که برای امور کشور برنامه ندارند، همیشه منتظر معجزه هستند یا عوامل خارجی و بیرونی را مقصر میدانند، کسی که ضعفهای خود را نمیپذیرد به دنبال متهم کردن دیگران است یا به دیگران امید دارد و تمایل دارد کسی بیاید، دستش را بگیرد تا بتواند امور را بگذراند.» از این حرف کلیشهای و غیر کارشناسی که تفاوتی بین نامزدهای جمهوریخواه و دموکرات وجود ندارد، بگذریم، اما این سؤال را باید امثال آقای قاضیزاده هاشمی پاسخ دهند که به راستی در حال حاضر چه کسی منتظر نتیجه انتخابات امریکاست؟ کدام سیگنال و پیام محرمانه یا غیر محرمانه از سوی دولت مستقر خارج از چارچوبها و مواضع رسمی نظام درباره گفتگو با امریکا مخابره شده که نایب رئیس مجلس را از هرگونه گفتگوی احتمالی قبل از انتخابات ۱۴۰۰ آشفته کرده است؟
بماند که این طرف مقابل است که اصطلاحاً در به در دنبال گفتگو و گرفتن یک عکس انتخاباتی است. دولتیها که در روزهای گذشته هرگونه شایعه و زمزمه درگوشی مبنی بر گفتگو با امریکا را رد کردهاند از جمله آخرین نمونه، ادعای یک روزنامه کویتی یعنی الجریده که مدعی شده بود مذاکراتی محرمانه بین ایران و امریکا در عمان برگزار شده است. اجزای خبر یا البته خبرسازی روزنامه کویتی را اگر واکاوی کنیم اتفاقاً حکایت از چیزی دیگری دارد و نشان میدهد چه جریانهایی از هم اکنون تلاش دارند مقدمات میز مذاکره با امریکاها را بچینند و افکار عمومی را برای آن واقعه آماده سازند. در خبر روزنامه یاد شده نویسنده خبر گفته بود که منبع خبرش در تهران و یکی از چهرههای اصولگرا بوده است!
علاوه بر این در تنظیم خبر ادعایی سعی شده بود روند مذاکرات پیشین با امریکاییها در عمان که در آخرین ماههای دولت دهم آغاز شده بود و در حکم مقدمهای برای گفتگوهای رسمیتر منجر به برجام شد برجستهنمایی و این پیام القا شود که گفتگوهای ادعایی خارج از اراده و مسئولیت دولت روحانی برگزار شده و فراتر از این ترامپ هم به روحانی اعتماد ندارد و به ترامپ هم توصیه شده که منتظر روی کار آمدن دولت اصولگرا در ایران باشد!
از این هم که بگذریم، یک «دو دو تا چهارتای ساده» هم نشان میدهد که دولت روحانی اگر هم به انتخابات امریکا چشم دوخته باشد، در عمل و به لحاظ زمانی فرصتی برای گفتگو یا اتفاق جدید در این حوزه وجود ندارد. انتخابات امریکا ۱۳ آبان ماه برگزار میشود و تا دولت جدید بخواهد در کاخ سفید مستقر شود و اعضای دولت انتخاب شوند احتمالاً تا بهمن ماه سال جاری طول میکشد. از این تاریخ به بعد هم فضای سیاسی ایران وارد انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ میشود و قاعدتاً امریکاییها هم برای هرگونه ابتکار عمل جدید منتظر نتیجه انتخابات در ایران میشوند. پس عملاً چشماندازی برای تحول جدید در روابط ایران و امریکا در فرصت باقی مانده از دولت روحانی وجود ندارد.
آقای قاضیزاده البته یک جمله قابل دفاع هم گفته است: «اگر خودمان برنامهای نداشته باشیم، تفاوتی نمیکند ترامپ رئیس جمهوری امریکا شود یا بایدن.»
مسأله همین است که جریان منتقد دولت با کدام برنامه میخواهد پای به عرصه رقابت ۱۴۰۰ بگذارد؟ آنها که با کلی شعار و وعده اکثریت مجلس یازدهم را از آن خود کردهاند، کدام برنامه و طرح راهگشای ملی را ارائه دادهاند. دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم تحریمها- که اتفاقاً میراث دولت مورد حمایت همین منتقدان دولت روحانی است- همچون یک واقعیت خود را بر مردم و نظام تحمیل کرده است. مردم حق دارند از مجموعههای سیاسی که پای به عرصه انتخابات میگذارند راهکار آنها برای رفع تحریمها را مطالبه کنند. اصولگرایانی که مجلس را فتح کردهاند تاکنون هیچ طرح نویی در این باره رو نکردهاند. آقای قاضیزاده هاشمی شما که به نتیجه انتخابات امریکا چشم ندوختهاید و احتمالاً به فکر گفتگو در هیچ شرایطی هم نیستید، بفرمایید برای رفع تحریمها چه خواهید کرد؟
با این همه به نظر میرسد اتفاقاً جریانی که چشم به نتیجه انتخابات امریکا بسته، نه دولت مستقر که مجموعه سیاسی است که خود را از هم اکنون پیروز ۱۴۰۰ میداند.
شعار سال با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه ایران، تاریخ انتشار خبر: ۱۴ مهر ۱۳۹۹، کد خبر: ۵۵۶۷۰۴، www.irannewspaper.ir