شعار سال : تا حدود ۱۸۹۰ دوچرخه به دلایل متعددی اساسا مردانه محسوب می‌شد، زیرا یک وری نشستن روی دوچرخه و رکاب زدن به عنوان تنها شیوه‌ی نشستنی با حفظ حیا و ظرافت زنانه امکان پذیر نبود. در آن زمان زنانی که به جای یک وری نشستن بر اسب، لنگ‌هایشان را دو طرف آن آویزان می‌کردند مسخره می‌شدند و به داشتن رفتار غیر زنانه متهم می‌شدند.

پدیده‌های نوظهور متفاوتی شرایط حاکم بر رفت و آمد زنان در شهر را تغییر داد: از فروشگاه‌های بزرگ تا اتومبیل -، اما احتمالا دوچرخه از همه این‌ها مهم‌تر بود. ارزانی، استفاده راحت و امکان سرعت بالا، زندگی زنان در قرن ۱۹ را متحول کرد.
دوچرخه‌سواری نه تنها راهی برای حمل و نقل رایگان پیش پای زنان گذاشت، بلکه به نوعی در آزادی جنسی زنان هم نقش بازی کرد. عده‌ای باور داشتند اگر زنان نشسته بر زین سواری کنند، تمام وقت ارگاسم جنسی خواهند داشت که از نظر آن‌ها بد و ناخوشایند بود. البته همه کسانی که تفکرات جنسیت‌زده داشتند از دوچرخه‌سواری زنان عصبانی نبودند.

عده‌ای اعتقاد داشتند که دوچر‌خه‌سواری، زنان را برای مادر شدن آماده می‌کند. از جمله عواقب دوچرخه‌سواری که زنان را به آن هشدار می‌دادند، تغییر چهره‌ی آن‌ها به هنگام رکاب زدن به چهره‌ای جدی بوده که به زیبایی آن‌ها آسیب می‌زد!
طرفداران حقوق زنان و سافرجت‌ها (طرفداران حق رای زنان)، از دوچرخه چه به صورت فیزیکی و چه به صورت نمادین بسیار استقبال کردند.
در انگلیس آن‌ها در دهه نخست قرن بیست با بنر «حق رای برای زنان» سوار بر دوچرخه می‌راندند. آن‌ها حتی دوچرخه مخصوص خود را درست کردند، با رنگ‌های جنبش حق رای زنان و نصب «مدال آزادی» بر آن.

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال برگرفته از فضای مجازی