شعار سال:آنهایی که رفته اند همانطور که دارند یک غذای سر دستی درست می کنند تا تنهایی بخورند، فکر می کنند آنهایی که مانده اند الان دارند توی دولت سرای و تالاری مجلل سر یک میز دور هم غذا می خورند و جمع شان جمع است.

آنهایی که مانده اند در ایران همان طور که دارند بر گرانی و نایابی پوتی لعنت می فرستند فکر می کنند آنهایی که رفته اند الان دارند از مطب فول امکانات برگشته ،دنبال تفریحات هالیدی و کریسمس و عشق و حال هستند.
آنهایی که رفته اند فکر می کنند آنهایی که مانده اند حداقل برای گرفتن خدمات پزشکی ، دو ماه در صف پذیرش نیستند. آنهایی که مانده اند نمی دانند آخر اصلا واکسن می گیرند یا نمی گیرند.

آنهایی که رفته اند همانطور که توی صف پذیرش مدرک ایستاده اند و می بینند که مدرک شان را قبول نمی کنند و اجازه کار نمی دهند حسرت می خورند که کشوری که داخلش بودند حداقل کشور خودشان بود و آنهایی که مانده اند فکر می کنند چقدر خوب می شد که یک خرده احترام وزارت بهداشت، استاد دانشگاه ،اداره مالیات و مدیر کلینیک ها بیشتر بود.

آنهایی که رفته اند ، در به در دنبال وبینار ها و کورس های ایرانی هستند و معتقدند اساتید ایرانی بی منت و بی بخل آموزش می دهند.

آن هایی که مانده اند در حسرت این که استاد مریض شان را ببینند کلافه می شوند و احساس می کنند که آموزش از این بدتر مگر می شود.

آنهایی که رفته اند می خواهند برگردند، آنهایی که مانده اند می خواهند بروند…

آنهایی که رفته اند به کشورشان با حسرت فکر می کنند، آنهایی که مانده اند از آن طرف ، دنیایی رویایی می سازند…

اما هم آنهایی که رفته اند و هم آنهایی که مانده اند در یک چیز مشترکند:

آنهایی که رفته اند احساس تنهایی می کنند

آنهایی که مانده اند هم احساس تنهایی می کنند

آنها که می‌روند وطن‌فروش نیستند

آن‌هایی که می‌مانند عقب مانده نیستند.

آن‌هایی که می‌روند، یک ماه مانده به رفتن شان غمگین می‌شوند. یک هفته مانده می‌گریند و یک روز مانده به این فکر می کنند که ای کاش وطن جایی برای ماندن بود.

و آن‌هایی که می‌مانند، می مانند تا شاید وطن را جایی برای ماندن کنند…

آیا این داستان عجیب مهاجرت دندان پزشکان، برای خیلی از ما آشنا نیست؟

پایگاه تحلیلی -خبری شعار سال، برگرفته از کانال تلگرامی دنتوئیت