شعار سال:چرا از بی‌عدالتی بگوییم، حال که می‌دانیم قضاوت عادلانه‌ای در کار نیست؟

با بیش‌تر شدن اتهامات تجاوز جنسی، این پرسش هم نمایان‌تر می‌شود که چرا زنان زودتر چیزی نگفتند. شرم، ترس از انتقام، و این باور متأسفانه عمومی که خود آنان مقصر تحریک متجاوز بوده‌اند، این‌ها چند مورد از دلایل پرشماری است که سبب می‌شود زنان تهدید یا آزار یا تجاوز را گزارش ندهند.

البته هر زنی دلایل خودش را برای سخن نگفتن دارد، اما از منظر گروهی، گروه زنان سیاه‌پوست کمترین احتمال گزارش را دارند. بنابر تحقیقات، این تا حدودی به دلایل فرهنگی مرتبط است، از فشار برای حفاظت از مردان سیاه‌پوست گرفته تا مطرح نکردن مسائل شخصی در فضای عمومی. با این حال، این هم مهم است که زنان سیاه‌پوست می‌گویند که گمان نمی‌کنند گزارش دادن دردی را دوا کند. پس از آن‌که قربانی می‌شویم، مهم است که چه‌کاری را می‌توانیم تصور کنیم و چه‌کاری را نمی‌توانیم. زیرا انتخاب ما آن عملی است که تصور می‌کنیم به نتیجه مطلوب می‌رسد ــ و اگر نتوانیم آن را تصور کنیم، به آن عمل نمی‌کنیم. زنان سیاه‌پوست به‌نسبت زنان دیگر گزارش نمی‌دهند، زیرا نمی‌توانند تصور کنند که با رفتاری عادلانه روبرو می‌شوند.

زندگی من برای خودم مهم است، اما آگاهم که برای بسیاری هیچ اهمیتی ــ یا دست‌کم اهمیت چندانی ــ ندارد، دقیقا به این علت که زندگی یک نفر سیاه‌پوست است. اگر این‌گونه نبود، جنبشی با عنوان «زندگی سیاهان اهمیت دارد» به راه نمی‌افتاد. این‌که انتظار داشته باشیم زن سیاه‌پوستی که مورد آزار یا تعرض جنسی قرار گرفته یا تهدید شده‌است آن را گزارش دهد، معادل این است که از آنان بخواهیم کاری قهرمانانه انجام دهند: یعنی نادیده گرفتن تجربه‌های بس پرشماری از این که در حرف آنان تردید شده، یا باور نشده‌اند، یا انکار شده‌اند، پلیس رفتار ناعادلانه‌ای با آنان کرده، و یا کسانی که مورد اعتمادشان هستند توصیه کرده‌اند که برای حفظ «مردان» خودمان لازم است دم برنیاورند. زنان سیاه‌پوست در میانه گرداب تناقضاتی‌اند که قوه تخیل ما را بی‌اثر می‌کند و فضایی خالی است که باید با عدالت پر شود.

نویسنده: دزیره اچ.ملتن
برگردان: امیر یداله‌پور

پایگاه تحلیلی- خبری شعار سال، برگرفته از کانال تلگرامی جامعه شناسی زن روز