وقتی به خاطر گل آقا توبیخ شدم!

مریم اطیابی از فعالان رسانه میراث باشی از خاطره خود در خصوص مسابقه نقاشی مجله گل آقا می‌نویسد و یادی می‌کند از آقای کیومرث صابری عزیز و گل‌آقای محبوب مردم ایران!

شعار سال: آن‌هایی که متولد دهه ۵۰و۶۰ باشند می‌دانند چه می‌گویم آن وقت‌ها مهمترین مجلات برای ما کوچکتر‌ها کیهان بچه‌ها بود و بهترین کتاب‌ها قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب یا قصه‌های شیرین ایرانی و داستان راستان و دانستنی‌ها، مجموعه داستان‌های حسنی و.

اگر هم کسی مثل من عاشق کتاب بود و هر روز از همسایه کتاب‌فروش محله می‌پرسید: «عمو پرویز داستان این کتاب چیه؟»، لابد بخت این را هم پیدا می‌کرد که به شرط آن که کتاب را سالم تحویل بدهد به باقی کتاب‌ها هم ناخنک بزند و رایگان ببرد و بخواند و تحویل بدهد و ذوق کند از دنیای عجیب و غریب کتاب‌ها تشخیصش البته با پدر بود و دوست کتاب‌فروشش.

بعد هم جعبه مداد رنگی را برمی‌داشتم و تصاویر برخی کتاب‌ها و مجلات را نقاشی می‌کردم. اما بزرگتر‌ها لابد که باید کتاب‌های خودشان را بخوانند و مجلات خودشان را، ولی گل‌آقا کوچک و بزرگ نمی‌شناخت.

جالبترین اتفاق زندگی من از مجله گل‌آقا، اما آن بود که یک بار معلم عزیزمان سرکلاس گفت که، چون به مسابقات ورزشی که یادم نمی‌آید چه بود نزدیک می‌شویم موضوع نقاشی ورزش است و برترین‌ها در مسابقه شرکت می‌کنند و...

من هم، چون یک زمین فوتبال در گل‌آقا دیده بودم با قیافه‌های شاد و خندان به نظرم این بهترین تصویر برای نقاشی بود!

من نقاشی را با چه ذوقی کشیدم و بردم مدرسه و غافل از این که بازیکنان وسط زمین هیات دولت محترم هستند از جمله مرحوم حسن حبیبی!

بماند معلم عزیز مادر گرامی را احضار فرموده و تاکید کرده بودند مجله را از دسترس من دور نگه دارند، اما این هنوزم دوست‌داشتنی‌ترین خاطره من از مجله‌ای است که واقعا دوستش داشتم.

روحت شاد و یادت گرامی آقای کیومرث صابری عزیز و گل‌آقای محبوب مردم ایران! راستی از وقتی فهمیدم شادروان منوچهر احترامی یکی از نویسندگان محبوب گل‌آقا و نویسنده کتاب‌های دوره کودکی‌ام هم محله‌ای ما بود هر وقت از آن حوالی رد می‌شوم یادتان در دلم عجیب تازه می‌شود. روح‌تان تا همیشه شاد

کیومرث صابریِ فومنی (۷ شهریور ۱۳۲۰ – ۱۱ اردیبهشت ۱۳۸۳ خورشیدی)، ناموَر به گُل‌آقا، پایه‌گذارِ مؤسسهٔ گُل‌آقا، نویسنده، طنزنویس و معلم ایرانی بود.

مریم اطیابی