شعار سال: نظام آموزشی حاکم بر کشور، خود به اندازه کافی مصداق بارز کودک آزاری هست و ما والدین نباید کاسه داغ‌تر از آش شویم. این کودکانِ بیچاره‌ای را که مدام در این‌کلاس و آن کلاس خصوصی، در این آزمون و آن آزمون تستی و تشریحی، در این المپیاد و آن مسابقه علمی و... شرکت می‌دهیم، خود به‌اندازه کافی در سیستم آموزشی و مدارس، مباحث نظري و بی‌کاربرد را می‌بینند و مجبور به حفظ آن‌ها می‌شوند.بنابراين ما والدین نبايد به این سیاست نادرست دامن زده و با افزودن کلاس‌ها و مباحث بی‌فایده، آن‌ها را بیشتر از این از به دنیا آمدن پشیمان كنيم. بیشترِ این زمان‌هایی که کودکان‌مان را برای این کلاس‌های اضافی به جهت موفق شدن‌شان می‌فرستیم باید صرف سرگرمی، تفریح، موسیقی، نقاشی، بازی و مواردی از این قبیل شود. اما ما والدین می‌خواهیم آن‌ها را چنان بچلانیم که تا روغن در ندهند، کوتاه نیاییم. بهتر است در دامی که این موسسات تجارت آموزشی برای ما و کودکان‌مان پهن کرده‌اند، گرفتار نشویم و تا دیر نشده است از این دام خارج شویم. این کودکان فردا روزی بزرگ می‌شوند و در می‌یابند که چه بلایی به سرشان آورده‌ایم.به‌طوريقين نظام آموزشی ما به نسبت چند دهه گذشته خیلی بهتر و کاربردی‌تر و کیفیتش نیز بسیار بالاتر است. اما اینکه چرا دست‌پرورده‌های نظام آموزشی در گذشته، خیلی به لحاظ سواد، تربیت، شعور زندگی‌کردن، انسانیت و... بهتر از دست‌پرورده‌های نسل‌های بعدی هستند، جای بسی تامل دارد. و اینجاست که متوجه می‌شویم ورود همین موسسات تجاری – آموزشی، کتاب‌های تست زنی بیشمار، کتاب‌های کمک‌آموزشی، گام‌به‌گام‌ها، کلاس‌های خصوصی و فوق برنامه، مدارس خاص و همچنین حرص و ولع والدین برای تیزهوش کردن اجباری فرزندان‌شان باعث شده است که فرصتی برای کودکی کردن فرزندان‌مان باقی نگذاریم. و برای آینده ای نامعلوم، اکنونِ کودکان خود را فدا و آن‌ها را به آدم آهنی‌های بی‌احساسی تبدیل كنيم که فقط در فکر جا گذاشتن هم‌سن و سالان خود و پیشی گرفتن از آن‌ها در رقابتی نادرست، ناسالم، نامتوازن و در یک کلام غیر انسانی باشند.به‌جای آموزش نوع دوستی، دوست داشتن، زندگی کردن صحیح، همکاری، اتحاد و همیاری همگی در فکر ایجاد تنش در بین کودکان به واسطه رسیدن به اهداف خود هستیم. آن‌ها عروسک خیمه شب بازی ما نیستند که هرگونه ما بخواهیم حرکت کنند. قطعا این تبعیت از والدین از جانب کودکان محدود به سنین خاص و تعداد سال‌های معدودی می‌شود. بی‌تردید بعد از مدتی تمامی نخ‌های عروسک خیمه شب بازی یکی پس از دیگری بریده خواهند شد و روزی فرا می‌رسد که آن‌ها به‌طور کامل از کنترل ما خارج می‌شوند. آن‌ها خانه، ماشین، مبلمان و اثاثیه منزل ما نیستند که پیش دیگران پُز بهتر بودن‌شان را بدهیم. کودکان دارای شخصیت مستقل و متفاوت از يكدیگرند و هرکدام توانایی‌های منحصر به خودشان را دارندو بی شک نمی‌توانند در همه زمینه‌ها بهترین و ممتاز ترین باشند. آن‌ها آیینه خانواده‌های خود و نوع تربیت حاکم بر خانواده‌ای که از آن خارج شده‌اند، هستند. پس با تربیت صحیح، آیینه مناسبی برای خانواده خود در جامعه باشیم. با این رفتارها، ما والدین بیش از آنکه به کودکان‌مان کمک کنیم به آن‌ها استرس وارد کرده و امنیت روانی را از آن‌ها می‌گیریم. ما خود قربانیان نظام غلط آموزشی هستیم و باید به این فکر کنیم که کودکان‌مان را بدتر از خود قربانی نکنیم. به آن‌ها آموزش‌هایی بدهیم که برای یک زندگی خوب لازم دارند. مهارت‌هایی بیاموزیم که با آن بتوانند راه درست را از غلط تشخیص دهند و در بحران‌های پیش‌روی‌شان در زندگی، تصمیمات آگاهانه و اصولی بگیرند. آن‌ها نیاز به محبت ما، بودن ما در کنارشان، امنیت، قوت قلب و آرامش دارند تا بتوانند آیندگان خوبی برای این کشور باشند. مراقب کودکان خود باشیم و از آن‌ها روغن نگیریم زیرا آن‌ها نیز مانند ما انسان هستند... .

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه قانون ، تاریخ انتشار 31 مرداد 96، شماره: 1003