شعار سال: «مگر اینجا دپوی زباله است که ما هر روز باید با بوی بدش کنار بیاییم؟ فقط اسمش منطقه یک است. اما شهرداری در تمام این سال‌ها کاملاً نسبت به بلوار ارتش بی‌تفاوت بوده.» علیرضا ابراهیمی یکی از ساکنین مجتمع مسکونی باغ ارغوان در بلوار ارتش این حرف‌ها را می‌زند. او هم مثل بیشتر محلی‌ها از بوی بد محل تفکیک زباله‌ انتهای بلوار ارتش در پارک جنگلی سوهانک شکایت دارد. سؤال اهالی محل این است که چه توجیهی برای مرکز تفکیک زباله در این پارک جنگلی وجود دارد. آن هم وقتی که هم محیط زیست منطقه را تهدید می‌کند و هم بوی بدش بلای جان اهالی محل شده.

یکی از جاده‌های خاکی و صعب‌العبور سوهانک را که منتهی می‌شود به مرکز دپوی زباله بالا می‌رویم. نرسیده به محل دپوی زباله می‌شود آلونک‌هایی را دید که مشغول تفکیک زباله هستند. چند سگ بزرگ هم پارس کنان منتظر شکار ایستاده‌اند. چند مرد که مشغول تماشای ما هستند، می‌گویند برای دیدن زباله‌ها باید بالاتر برویم، اما ماشین ما به خاطر ناهموار بودن جاده نمی‌تواند بالاتر برود. بوی زباله را از همین‌جا می‌شود حس کرد. بویی که از پارک به اصطلاح جنگلی سوهانک همراه باد راهی خانه‌های مردم می‌شود.

سامان ملک‌زاده از آپارتمانی رو به روی خیابان خاکی منتهی به مرکز تفکیک زباله بیرون می‌آید. او یکی از کسانی است که به قول خودش این بو «امانش را بریده» ملک‌زاده سه سال است این آپارتمان را خریده و حالا حسابی پشیمان است و دائم می‌پرسد: «یکی به من بگوید مگر اینجا پارک حفاظت شده نیست؟ چرا باید این پارک سرسبز را تبدیل به مرکز دپوی زباله کنند؟ چرا هیچ‌کس جواب ما را نمی‌دهد؟ به خدا بعضی شب‌ها میهمان داریم، آبرویمان با این بو می‌رود. دلمان خوش است منطقه یک خانه داریم ولی هیچ‌کس به فکر ما نیست.» سامان از روزهایی تعریف می‌کند که زباله‌ها را آتش می‌زنند و بو تمام خیابان را پر می‌کند: «از این خانه‌هایی که می‌بینی تا مرکز تفکیک زباله 200 یا 300 متر بیشتر راه نیست. واقعاً شهرداری باید یک فکری به حال این وضعیت بکند.»

بوی زباله تنها مشکل بلوار ارتش نیست. خانم صادقی یکی از ساکنین محل از رسیدگی نکردن به فضای سبز می‌گوید: «هیچ‌کس رسیدگی نمی‌کند و مجبوریم خودمان به نوبت بیاییم آبیاری کنیم. علائم راهنمایی و رانندگی هم کم است. یکبار خودمان علامت گذاشتیم و نمی‌دانیم چه شد که فردایش نبود. خط کشی خیابان هم واقعاً بهم ریخته‌.» خانم دیگری هم وارد بحث می‌شود و از تردد کامیون‌هایی می‌گوید که برای تفکیک زباله خیابان را بند می‌آورند و بوی زباله‌ای که از خیابان می‌پیچد و حال همه را بد می‌کند: «بوی مرکز تفکیک زباله که همیشه هست. منظره بدی هم دارد. از بعضی از خانه‌هایی که طبقات بالا هستند می‌شود دید.»

علیرضا ابراهیمی هفت سال است در شهرک باغ ارغوان زندگی می‌کند. شهرکی با 530 واحد مسکونی در نزدیکی مرکز تفکیک زباله پارک جنگلی سوهانک. آن‌طور که ابراهیمی می‌گوید همه اهالی شهرک از بوی بد محله شکایت دارند: «مشکلات این اطراف یکی دو تا نیست. چند بار هم شکایت کرده‌ایم اما تأثیری نداشت. واقعاً اینجا نزدیکی مدرسه دخترانه و این همه خانه مسکونی جای تفکیک زباله است؟ البته اسمش تفکیک زباله است، حالا تبدیل به دپوی زباله شده. تازگی‌ها هم زباله آتش می‌زنند و همین شش ماه پیش یک دوره زباله‌ها را آتش زده بودند و بعد نتوانستند کامل خاموش کنند و تا چند روز در آتش می‌سوخت. بوی آتش هم به گرفتاری‌های ما اضافه شده.»

ابراهیمی هم مثل بقیه اهالی محل از نبود علائم راهنمایی و رانندگی و نرسیدن به فضای سبز و درختان شکایت دارد و می‌گوید: «واقعاً به هر کس بگویی با این همه مشکل اینجا منطقه یک شهر است، خنده‌اش می‌گیرد. ما اینجا از بعضی لحاظ محروم از امکانات شهری هستیم.» بگذارید کمی از مشکلات محلی‌ها فاصله بگیریم و به پرندگان و درختانی فکر کنیم که قرار بود در این منطقه حفاظت شده خوش و خرم زندگی کنند. پرندگانی مانند سار، دم جنبانک ابلق، دارکوب سوری، حواصیل خاکستری، سهره جنگلی و... یا درختانی مثل کاج و سرو و اقاقیا و سنجد و بادام وحشی و سرو خمره‌ای. این همه پرنده و گونه گیاهی هم با این وضعیت ساکن منطقه یک شهری تهران هستند. لابد درختان این پارک جنگلی به جای آب زلال از شیرآبه زباله‌ها تغذیه می‌کنند. شاید روزی که چنین تصمیمی گرفته شد، مدیران شهری فکر کرده بودند تهران از درخت و پرنده اشباع شده و باید آن ها را تاراند و حلق 4 درصدی‌های منطقه یک را با دود زباله پر کرد.

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت روزنامه ایران، تاریخ انتشار 22 شهریور 96، کدمطلب: 199545، www. iran-newspaper. com