شعارسال: به نقل از یورونیوز، سپتامبر سال گذشته، سرویس‌های اطلاعاتی کره شمالی مجموعه‌ای بزرگ از اطلاعات طبقه بندی شده از برنامه‌های نظامی ایالات متحده آمریکا و کره جنوبی را منتشر کردند که حاوی داده‌های ارزشمندی از جمله برنامه‌هایی برای ترور کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی و برخی دیگر از مقامات ارشد این کشور بود.

به گفته یک سیاستمدار کره جنوبی، هکرهای کره شمالی پاییز سال ۲۰۱۶ به داده‌های مرکز دفاع این کشور دست یافتند و حدود ۲۳۵ گیگابایت از اطلاعات طبقه بندی شده آن را به سرقت بردند.

یکی از این اسناد سرقت شده، نقشه عملیات موسوم به ۵۰۱۵ بوده که جهت رویارویی احتمالی کره جنوبی و ایالات متحده با ارتش کره شمالی طراحی شده و سند دیگر درمورد حذف فیزیکی کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی بود. همچنین هکرها به اطلاعاتی درباره جزییات مانور نظامی کره جنوبی و ارتش آمریکا دست یافتند.

مقامات کره جنوبی اعلام کردند که هنوز ۸۰ درصد از اطلاعاتی که هکرها به آن دست یافتند، شناسایی نشده است.

یکی از سوالاتی که در پی انتشار این خبر در ذهن بسیاری پدیدار آمد این بود که کشور فقیری چون کره شمالی که در معرض انواع تحریم‌ها از جمله تکنولوژی‌های نوین قرار دارد، چگونه توانسته است به اطلاعات فوق سری کره جنوبی به عنوان یکی از پیشرفته ترین کشورهای جهان در عرصه فن آوری دست یابد؟

در ابتدای امر باید به این موضوع اشاره کرد که کره شمالی یکی از هفت کشوری است که به عنوان «قدرت سایبری» برتر در کنار ایالات متحده آمریکا، روسیه، چین، بریتانیا، ایران و فرانسه شناخته می‌شود.

این نخستین باری نیست که هکرهای کره شمالی به هک کردن اطلاعات مهم و سری کشورهای دیگر دست زده‌اند. در سال ۲۰۱۴ نیز هکرهای کره شمالی اقدامات گسترده‌ای را علیه شرکت «سونی» در ایالات متحده انجام دادند. دلیل این حمله تولید و توزیع فیلمی از این شرکت به نام «مصاحبه» بود که داستانی تخیلی در رابطه با مصاحبه یک خبرنگار با رهبر کره شمالی و نقشه ترور او را روایت می‌کرد.

هکرها همچنین تمامی سینماهایی را که این فیلم در آن به نمایش درآمده بودند، به «حمله تروریستی» تهدید کردند.

این اقدامات سایبری گستره سبب شد برخی مفسران سیاسی از آن با عنوان «عملیات جنگی» یاد کنند.

به نظر می رسد خطای انسانی سبب شده است که ارتش سایبری کره شمالی بتواند به اطلاعات طبقه بندی شده ارتش کره جنوبی دست یابد. هکرها ابتدا به شرکتی که آنتی ویروس‌های مورد استفاده ارتش کره جنوبی را تولید می‌کرد حمله کرده و از این طریق توانستند وارد سایت‌های امنیتی و نظامی شوند.

کشور کره شمالی یکی از فقیرترین کشورهای دنیا است و «سرانه تولید ناخالص داخلی» آن در رتبه ۱۸۰ از ۱۹۸ کشور دنیا قرار دارد. اینکه چگونه چنین کشوری قادر است فناوری‌های رایانه‌ای قدرتمند و متخصصان سایبری توانمندی داشته باشد، برای بسیاری سوال برانگیز است.

پاسخ اینجاست که حکومت کره شمالی نظارت گسترده‌ای بر درآمدهای کشور دارد و اقتصاد آن با عنوان «اقتصاد دستوری» یاد می‌شود چرا که بخش بزرگی از بودجه این کشور صرف توانمندسازی قدرت نظامی و دفاعی آن می‌شود که ارتش سایبری نیز از زیر مجموعه‌های آن است.

به اعتقاد برخی منابع خبری، از دیگر روش‌هایی که کره شمالی برای فراهم آوردن بودجه به آنها متوسل می شود سرقت الکترونیکی از بانک‌ها به شیوه های بسیار پیشرفته است. به عنوان مثال کره شمالی با فرستادن سفارش های دروغین از طریق مجاری بانک‌های سوئیس، صدها میلیون دلار از حساب‌های بانکی کشورهای دیگر را به حساب‌های تحت کنترل دولت این کشور انتقال داده است.

آنچه کره شمالی را در استفاده از قابلیت‌های سایبری از دیگر کشورها متمایز می‌کند، خطرات بلقوه‌‌ای است که از سوی سران این کشور جهان را تهدید می‌کند.

نیروی نظامی قدرتمند چه از طریق تجهیزات نظامی مانند سلاح هسته‌ای و چه از طریق ارتش سایبری، دست کیم جون اون را در حوزه بین الملل تا حدودی باز گذاشته است. قدرتی «وسوسه انگیز» در دستان فردی که گفته می شود «پارانویای شدیدی» را از پدر و پدربزرگش به ارث برده است و می‌تواند به مثابه «بمب عمل نکرده‌ای» تلقی شود که انفجار آن ویرانی گسترده‌ای را به همراه خواهد داشت.

شعارسال، با اندکی تلخیص واضافات برگرفته از سایت پارسینه،تاریخ انتشار23مهر96،کدخبر: 385690، www.parsine.com