زندگی از دیدگاه داورانی که باید در لحظه قضاوت کنند و در عین حال، خودشان از سوی میلیون‌ها نفر قضاوت شوند، جاده‌ای است پر فراز و نشیب؛ حال اگر داوری باشی با کسوت روحانی، آن هم در مسابقات لیگ برتر فوتبال، این جاده علاوه بر فراز و نشیب بسیار، پر می‌شود از سنگ و سنگلاخ.

صحبت از روحانی جوان اهل قم است که در کنار طلبگی، پله‌های موفقیت در داوری فوتبال را هم طی کرده و توانسته در لیگ هفدهم نام خود را به‌عنوان یکی از داوران سطح اول فوتبال ایران مطرح کند. محمد علی پورمتقی روحانی جوان 28ساله‌ای است که نامش بعد از بازی استقلال خوزستان و صنعت نفت آبادان بر سر زبان‌ها افتاد و نگاه‌های بسیاری را به خود جلب کرد.

پورمتقی که از یک خانواده روحانی می‌آید، درباره خودش می‌گوید: زادگاه پدری‌ام روستای آلمان در خشک‌بیجار گیلان است. موطن من در جنگ جهانی دوم پایگاه نیروهای آلمانی بود و به همین نام نیز مشهور شد. پدرم، روحانی و مقیم قم است و هم‌اکنون استاد درس خارج در حوزه علمیه قم است. فرزند آخر خانواده هستم و دو خواهر بزرگتر از من تحصیلات دانشگاهی دارند و فارغ‌التحصیل رشته‌های بیوتکنولوژی و اقتصاد هستند؛ برادرم نیز مسئول سبک فول کیک بوکسینگ و مسئول تربیت بدنی حوزه مقاومت بسیج است.

 مادرم نیز استاد قرآن و داور بین المللی قرآن است . از همان کودکی با قرآن وروحانیت انس پیدا کردم و دو معلم پرورشی و ناظم مدرسه تأثیر زیادی در گرایش پیدا کردن من به طلبگی داشتند. در دوران مدرسه سؤالات زیادی از آنها درباره حوزه علمیه و طلبگی می‌پرسیدم و آنها نیز که متوجه علاقه من شده بودند مرا تشویق کردند که در حوزه علمیه ادامه تحصیل بدهم. با آنکه شاگرد موفق رشته ریاضی فیزیک بودم، بعد از دیپلم وارد حوزه علمیه شدم. این روحانی - داور ادامه داد: البته قبل از اینکه وارد حوزه علمیه شوم فوتبال بازی می‌کردم و در رده‌های مختلف سنی نونهالان و نوجوانان توپ می‌زدم. در کنار فوتبال در رشته‌های رزمی نیز فعالیت داشتم ولی علاقه اصلی‌ام فوتبال بود. وقتی سال سوم راهنمایی بودم همراه با یکی از دوستانم در کلاس داوری فوتبال که توسط مرحوم استاد صفایی برگزار شده بود شرکت کردیم. البته شرط حضور در کلاس‌های داوری داشتن دیپلم بود اما ایشان یک کلاس داوری زیر 15 سال برگزار کردند و ما نیز در آن شرکت کردیم. با توجه به علاقه‌ای که داشتم کلاس‌ها را با موفقیت پشت سر گذاشتم و به درجه 3 و 2 و پس از آن یک ارتقا پیدا کردم. بعد از سه سال موفق به اخذ داوری درجه یک شدم و پس از آن به حوزه علمیه رفتم.

از سال 87 نیز وارد عرصه داوری در فوتبال کشور شدم و داوری را ابتدا از پایه‌ها و نوجوانان و پس از آن لیگ 3، 2 و 1 شروع کردم و سرانجام امسال برای نخستین بار در لیگ برتر فوتبال به‌عنوان کمک داور در دوبازی حضور داشتم. البته قبل از آن نیز در رقابت‌های جام حذفی که بین استقلال تهران و ملوان نوین برگزار شد به‌عنوان کمک داور حضور داشتم. وقتی در زمین مسابقه وظیفه قضاوت بر عهده شما قرار داده می‌شود متوجه سختی کار می‌شوید. به نظر من هیچ کاری سخت‌تر از قضاوت نیست؛ اما قضاوت در زمین بازی و قضاوت در دادگاه یک تفاوت عمده دارند. قاضی زمین بازی در کمتر از چند ثانیه باید تصمیم بگیرد و فرصت اینکه بخواهد مستندات را بررسی و بعد رأی را صادر کند، ندارد؛ به همین دلیل قضاوت در زمین فوتبال آن هم مقابل دیدگان میلیون‌ها نفر که در ورزشگاه یا از تلویزیون شما را زیر نظر دارند بسیار دشوارتر از آن چیزی است که تصور می‌شود. از این روی من هم مثل بسیاری از داوران روزها و لحظات سخت و دشوار زیاد داشته‌ام.

در بازی پلی آف لیگ دسته سه که در آبیک قزوین برگزار شد تیم میزبان نیاز به پیروزی با تفاضل گل بالا داشت و من وقتی آفساید مهاجمان این تیم را اعلام کردم، همه بازیکنان و کادر فنی تیم زننده گل، همراه با تماشاگران حاضر در ورزشگاه تبدیل به یک گلوله آتش شدند و بشدت اعتراض می‌کردند. اما همیشه در قضاوت‌های خودم سعی می‌کنم درست‌ترین عملکرد را داشته باشم و کمتر اشتباه کنم؛ باقی مسائل اهمیتی ندارد. وی ادامه داد: البته سال چهارم تحصیل در حوزه به‌دلیل سنگین شدن درس‌ها می‌خواستم از داوری انصراف بدهم اما استادم در حوزه به من اجازه نداد و خواست تا با تلاش بیشتر در کنار درس به داوری نیز بپردازم. البته برای من تحصیل در حوزه و تبلیغ اهمیت بیشتری نسبت به داوری دارد اما نگاه من به داوری به‌عنوان فرصتی برای تبلیغ است و خوشحالم که نخستین روحانی هستم که در امر قضاوت فوتبال حضور دارم و خوشبختانه این حضور نیز با بازخوردهای خوبی از سوی مردم و جامعه ورزشی مواجه شده است. این روزها در کلاس‌های داوری در کیش حضور دارم و تلاش می‌کنم تا با کسب امتیاز و آمادگی بالای بدنی بازهم مجوز حضور در نیم فصل دوم فوتبال را به‌دست بیاورم.