شعارسال: امروز تقریبا صبح ساعت 11 ظهر مورخ 24 اذر ماه 1396 در حالی که اندکی بیشتر از حد متعارف کله پاچه خورده بودم و چپ چپ به کتاب دانشگاه ایرانی دکتر مقصود فراستخواه نگاه میکردم، قلم به دست گرفته تا پیرامون یکی از بزرگترین مشکلات امروز جامعه ایران یا به قولی بزرگترین مشکل ایران یادداشتی بنویسم.

موضوعی که من انتخاب کردم به مناسبت 25 آذر روز پژوهش بود که یکی از مغفول ترین روزها در تاریخ زندگانی بشر به خصوص نوع ایرانی بشر است.

بشری که علم را مقدس ترین پدیده کیهان می پندارد و این در حالی است که پژوهش و پژوهش ورزی را در رده امور دسته سوم و چه بسا چهارم قابل اهمیت در کشور می داند. اشتباه نکنید و نگران هم نشوید! آنچه گفته شد در خصوص نوع عام بشر و کلان بشریت صدق نمی کند و تقریبا بر همگان مبرهن و روشن است که این پدیده فقط هر چند سال یا اندکی بیشتر یکبار و آن هم فقط و فقط در یک منطقه وسیعی از خاورمیانه رخ میدهد که چندان جای نگرانی نیست.

این پدیده که به زعم متخصصان خود عالِم پنداری نام دارد، شواهد بسیار خطرناکی دارد که نه تنها خود فرد، بلکه جامعه پیرامونی او در همه سطوح را تحت تاثیر قرار می دهد. خود عالِم پنداری که از این پس در اینجا و همه جاهای دیگر از آن با نام خ.ع.پ یاد می شود یکی از پدیده های نو ظهور درکشورهای در حال توسعه است. (بی ربط با شخص مهم تاریخ ایران ب. ز نیست، فقط در حوزه علم رخ داده است.)

کشور ایران نیز سال های متمادیست که از این بیماری رنج می برد و از شواهد آن می توان به اهمیت ندادن به جایگاه آموزش، پژوهش وخرد ورزی، بی خیالی در قبال انتخاب مسئولین، توجه نکردن به بودجه پژوهش و ساختار نظام آموزشی و پژوهشی و از همه بیشتر توجه نکردن و در زمره بشر اطلاق نکردن کارگران دانشی و پژوهشگران در مقاطع تحصیلات تکمیلی و به خصوص دکتری اشاره نمود!

از دیگر نشانه های این بیماری می توان ب.د.ک (به درک)، ب.ر.ج.د.ک.م.چ. (برن به جهنم این همه دانشجوی دکتری میخوایم چکار) و باز هم از همه مهمتر به ک. خ. ک. د (کوچک شمردن خواسته های کمپین مطالبات دکتری) اشاره کنیم.

مورد آخر در سال اخیر و آن هم زمانی رخ می دهد که بالغ بر 7 هزار دانشجوی دکتری از 35 دانشگاه کشور به وضعیت اسفبار 120 هزار نفر دانشجوی دکتری اعتراض نموده و ضمن همراه نمودن نصف نمایندگان مجلس و تقریبا همه مسئولین ذی ربط، باز هم خواسته های برحق آن ها نادیده گرفته می شود و کشور در پی آن به بیماری خ.ع.پ دچار می شود.

بیماری خطرناک خ.ع.پ پیش زمینه های قابل توجهی دارد. برای مثال: معیشت دانشجوی دکتری به عنوان پیش قراول صحنه علمی کشور با بحران مواجه شده، درگیری های آموزشی و پژوهشی او در سن بالای 30 سالگی آنچنان زیاد است که خود را همچون ارث پدر دانشگاه (منبع تامین مالی نظام آموزشی) و طرف معامله بنگاه نظام آموزش عالی (عمو سبزی فروش با سبزی پیچیده شده در مدرک دانشگاهی!) فرض می کند.

از اصلی ترین نشانه های بیماری خ.ع.پ به امر اشتغال اشاره می شود. برای مثال افراد و دکترهای سیاست گذار و تصمیم گیر در بخش ها مختلف کشور که خود مشتری عمو مدرک فروش بوده اند، حتی یکبار به عمو نگفتند، عمو مدرک فروش، بعله، مدرک کم فروش، بعله، آیا کار داری؟ نه خیر، اشتغال داری؟ نه خیر. دانشگاه خرج داره؟ بعله. جوون جامعه درد داره؟ بعله. و باقی ماجرا با اندکی حرکات اضافه...

در پایان با زبان غیر طنز و به تمامی اهالی ساختار نظام آموزش عالی ایران با زبانی آکنده از درد و فشار روانی بسیار ناشی شده از بی توجهی شما عزیزان به جوانان و متخصصان تحصیلکرده و با اشاره به نرخ خروج 2 میلیون نفری از کشور عزیزمان ایران با شما صحبت می کنیم.

همانطور که رهبر عزیزمان اشاره کردند، جوان در همه زمینه ها و به خصوص زمینه های علمی آتش به اختیار است و امیدواریم تا نتیجه این ممارست ها و تلاش های این جمع متخصص بعد از ماه ها به نتیجه دلخواه منجر شود. انشاالله.

شعارسال، برگرفته از کانال تلگرامی کمپین مطالبات دکتری وزارت علوم