شعار سال: توسعه پايدار کشاورزي نظامي است که از شيوه‌هاي غيرکاراي سنتي و غيراقتصادي جلوگيري مي‌کند و بر استفاده از دانش و شيوه‌هاي مدرن کشاورزي تکيه دارد که با استفاده از اين شيوه و مدنظر قراردادن مسائل زيست‌محيطي به اقتصادي‌بودن و بازده بيشتر توليد نيز توجه کافي دارد. امروزه رشد روزافزون جمعيت، موجب نياز بيشتر بشر به مواد غذايي شده که اين عامل موجب گسترش توليدات کشاورزي و تأثيرات سوء بر خاک و منابع پايه شده است. استفاده از کود و سموم دفع آفات علاوه بر آلوده‌سازي خاک و منابع آب‌هاي سطحي و زيرزميني، باعث فرسايش ژنتيکي و انقراض گونه‌هاي جانوري و گياهي نيز مي‌شود. اين فرايندها، تعادل‌هاي زيست‌محيطي و بومي را به‌تدريج برهم مي‌زند و پيامدهاي خطرناکي را در پي دارد. کشاورزي پايدار با مديريت صحيح و بهينه منابع کشاورزي، در تلاش است تا در مکان‌هايي که کشاورزي اساس فعاليت اقتصادي را شکل مي‌دهد، علاوه بر رفع نيازهاي در حال تغيير بشر، محيط زيست و منابع طبيعي را نيز ارتقا دهد. بنابراين، توجه به کشاورزي پايدار که تأثيري قابل‌ملاحظه بر حفظ محيط زيست دارد، يک ضرورت انکارناپذير به نظر مي‌رسد. کشاورزي يکي از بخش‌هاي مهم اقتصادي کشورها و به‌عنوان اولين بخش اقتصادي در تأمين زندگي انسان از قديم نقش ايفا کرده و تأثيراتي مانند ايجاد اشتغال و درآمد، تأمين نيازهاي صنايع مربوط به کشاورزي، تأمين غذاي جمعيت، تأثير بر محيط زيست و منابع پايه توليد داشته و هميشه اثرات آن بر توسعه با روند حاکم بر ديدگاه‌هاي توسعه هماهنگي داشته است. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي‌دهد که متوسط‌بودن سطح دانش کشاورزان در مورد کشاورزي پايدار، استفاده بيش از حد مجاز از سموم و کودهاي شيميايي بر اثر پنداشت‌هاي غلط کشاورزان از تأثيرگذاري تصاعدي بر عملکرد محصولات، کمبود سرمايه و ضعف در حوزه ترويج و آموزش از جمله عوامل مخرب محيط زيست در دهستان دولت‌آباد به‌شمار مي‌آيد. در زمينه توسعه پايدار کشاورزي و روستايي، مهم‌ترين مسئله يافتن راه‌حل‌هايي است که بتواند زندگي روستاييان را بهبود ببخشد. براي اين کار، اصلاحات عمده‌اي در سياست‌هاي کشاورزي و زيست‌محيطي ضرورت دارد. در برنامه توسعه پايدار، بايد به روستاها توجه ويژه‌اي بشود؛ چراکه از يک طرف به‌عنوان قطب اصلي توليد مواد غذايي به‌شمار مي‌روند و از طرف ديگر اکثر جمعيت فقير کشور را در اين مناطق مي‌توان مشاهده كرد. بر‌اساس‌اين مناطق روستايي بايد نسبت به مناطق شهري در برنامه‌ها به‌طور خاص مورد توجه قرار گيرند. در پايان شايان ذکر است براي دستيابي به توسعه پايدار کشاورزي در کشور بايد مجموعه‌اي از راهبردها تدوين و به کار گرفته شود. در اين مسير بايد علاوه بر توجه به ثبات نسبي عملکرد، به مقوله حفاظت محيط زيست نيز توجه شود. با توجه به نتايج تحقيق و آشکارشدن نقاط ضعف پايداري در کشور به‌طور‌کلي مي‌توان به راهکارهاي زير براي حصول کشاورزي پايدار اشاره کرد:

1- تعيين الگوي کشت متناسب با مزيت‌هاي نسبي اکولوژيک مناطق مختلف کشور

2- حفاظت از منابع در حال تخريب

3-بهينه‌سازي مصرف کود و سموم شيميايي

4- توجه به خسارات زيست‌محيطي ناشي از توسعه نامتناسب کشاورزي

5- اتخاذ تدابير حمايتي براي افزايش درآمد کشاورزان و جلوگيري از مهاجرت آنها به شهرها

6- تقويت و توسعه فعاليت‌هاي کشت مخلوط، شخم حداقل، جنگل زراعي، تناوب زراعي، کاربرد کودهاي آلي و بيولوژيک، کنترل اکولوژيک آفات و بيماري‌ها و...

7- ارتقاي راندمان آبياري

8-استفاده مجدد از آب پساب‏ها با رعايت ملاحظات زيستي

9- شناسايي گونه‌هاي گياهي و جانوري سازگار

10- حفاظت از گونه‌هاي در معرض انقراض و گونه‌هاي برتر بومي

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه شرق ، تاریخ انتشار 28 خرداد 97، کدمطلب: 189528 ، www.sharghdaily.ir