شعارسال:چشمان پاک و معصومش را در چشمانم دوخت و آهسته گفت: «تا حالا تنها جایی را که رفته و دیده‌ام آسانسور خانه‌ای در شهرک جهانگیری است

مهدی غنچه‌ای است نشکفته که پروانگی او را رها نمی‌کند، از زمانی که چشم به این دنیا گشوده، بیماری پروانه‌ای روز به روز با او بزرگ و بزرگ‌تر شده و او را رنج می‌دهد.

چندی پیش بود که برای دیدنش به خانه‌شان رفتم، خانه‌ای ساده و بی‌آلایش در همان منطقه محروم فوتبال، با لبخند غم‌آلودش در را به رویم باز کرد و گفت: ای‌کاش خانم معلمم بود، حوصله‌ام سر رفته!

از او پرسیدم چرا بیرون نمی‌روی با بچه‌ها بازی کنی؟ چشمان پاک و معصومش را در چشمانم دوخت و آهسته گفت: «پدرها و مادرهایشان اجازه نمی‌دهند، کسی با من بازی نمی‌کند، مامانم می‌گوید می‌ترسند بیماری من واگیردار باشد و آنها هم بگیرند، بیرون که می‌روم همه با تعجب مرا نگاه می‌کنند، از من می‌ترسند، به خاطر من خانواده‌ام هم بیرون نمی‌روند، تنها جایی که دیده‌ام آسانسور خانه‌ای در شهرک جهانگیری است و اصلاً جایی از شهر را ندیده‌ام» قصد ماندن نداشتم، اما دیدن مهدی مرا به حیاط خانه‌شان کشاند، دقایقی در حیاط کنارش نشستم، سرش را زمین انداخته بود، گفت: «از تابستان بدم می‌آید، روزهایش بلند است و حوصله‌ام سر می‌رود، ای‌کاش زمستان بود و خانم معلم می‌آمد و به من درس می‌داد.

مهدی همچنان حرف می‌زد، اما گویا اصلاً صدایش را نمی‌شنیدم، «تنها جایی که دیده‌ام آسانسور خانه‌ای در شهرک جهانگیری است و اصلاً جایی از شهر را ندیده‌ام» این جمله چندین بار از ذهنم گذشت، با خود فکر کردم چه طور چنین چیزی ممکن است، چرا باید دنیای کودک مهدی در خانه 60 متری خلاصه شود؟

بیماران را با نگاهمان رنج ندهیم

یک کارشناس ارشد روانشناسی در این رابطه به خبرنگار فارس در اراک می‌گوید: افرادی که دچار نقص عضو و یا عیبی در ظاهر خود هستند از دو جهت رنج می‌برند اول از نقص و محرومیتی که در خود احساس می‌کنند و دوم از توهین و تمسخر دیگران.

لیلا جلالی‌‌فراهانی می‌افزاید: احساس عجز در افرادی که دچار ایرادی در ظاهر هستند به‌شدت روان آنها را تحت‌فشار قرار می‌دهد و آنان خود را کوچک و حقیر می‌بینند و خاطرشان از این محرومیت آزرده است.

وی تصریح می‌کند: مسئله دیگری که این افراد را رنج می‌دهد این است که افراد سالم آنها را تحقیر می‌کنند و به باد مسخره می‌گیرند که می‌توان گفت رنج توهین مردم سنگین‌تر از نقص و محرومیتی است که بیماران در باطن خود احساس می‌کند.

این کارشناس ارشد روان‌شناسی با بیان اینکه تحقیر و تمسخر مردم بزرگ‌ترین درد برای یک فرد بیمار است، می‌گوید: خند‌ه‌ها، اهانت‌ها، ملامت‌ها، اشارات موهن و کلمات زننده هر یک مانند تیر زهرآلودی است که بر دل آنان می‌نشیند و احساس حقارت را در ضمیرشان تشدید می‌کند و زندگی را بر آنها تلخ و غیرقابل تحمل می‌کنند.

جلالی‌فراهانی بیان می‌کند: تنها راه رهایی از سرزنش‌های ناروا و اعمال ناپسند مردم تربیت صحیح اخلاقی و پرورش سجایای انسانی در اجتماع است، در جامعه‌ای که مردم صفات پسندیده دارند و در مملکتی که افراد وظایف اخلاقی را به خوبی فراگرفته و عمل می‌کنند به کسانی که کور و کر و لال بوده و یا عیبی در ظاهر دارند، اهانت و تحقیر روا نمی‌دارند و دل رنجیده‌ آنها را آزرده‌تر نمی‌کنند.

وی می‌گوید: مردان با فضیلت اگر قادر نباشند مرهمی بر زخم دل دردمندان بگذارند هرگز به آن نمک سوزان نمی‌پاشند و مصیبت آنان را تشدید نمی‌کنند.

این کارشناس ارشد روان‌شناسی ادامه می‌دهد: در تمام تعالیم اخلاقی اسلام به طور عمومی اهانت، ملامت و شماتت ممنوع شناخته شده و بزرگان اسلام مردم را از این عمل ناپسند بر حذر داشته‌اند، به طوری که امام صادق(ع) می‌فرماید: مردم گرفتار بلا را هدف نگاه خود قرار ندهید زیرا نگاه شما آنها را غصه‌دار و محزون می‌کند.

جلالی‌فراهانی بیان می‌کند: نگاه عمیق و آزاردهنده به نقایص بدنی مردم نفعی ندارد ولی انسان ناقص را به شکنجه و عذاب روحی دچار می‌کند و روان او را متألم می‌کند، کسی که با هم‌نشین خود چنین رفتار کند با عمل خویش عیب اخلاقی خود را آشکار کرده است.

سخن پایانی:

بیماری جز جدایی‌ناپذیر زندگی انسان‌ها است و هر انسانی ناخواسته به درد و رنج بیماری گرفتار خواهد شد، اما آنچه می‌تواند از درد بیماری بکاهد همدردی با اوست، ای‌کاش بدانیم تمسخر دیگران روزی دامان خودمان را خواهد گرفت.

بسیاری از بیماری‌ها قابل پیشگیری و بسیاری از آنها غیرقابل واگیر هستند، آداب برخورد با بیمار بارها و بارها در دین مبین اسلام مورد تأکید و سفارش قرار گرفته است.

به امید روزی که مهدی‌‌ها بتوانند فارغ از نگا‌ه‌های نگران و تمسخرآمیز در همه جای شهر قدم بزنند.

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری فارس، تاریخ انتشار28مرداد97، کد خبر: 13970528000965،www. markazi.farsnews.com