شعار سال : در مورد فشار روی دستیاران و عوارض آن، اخیرا سخنانی از طرف منتقدین گرانقدر که البته احتمالا با نیت خیر و حقیقت‌جویی مطرح گردید که حول این مساله است: گرفتن انگشت اتهام به سوی شرایط سخت این دوره و درخواست تحقیق و بررسی روی آن به عنوان یکی از عوامل مهم در عوارض و اتفاقات ناخوشایندی که در این گروه سخت‌کوش اتفاق می‌افتد، منصفانه نیست،ربطی به موضوع ندارد و ناشی از اغراق در موضوع است.

با تقدیم احترام به همه آنان اول بیایید برخی قوانین و واقعیت‌ها را مرور کنیم:

۱-حداکثر ساعات کار طبق تبصره یک ماده ۵۱ قانون کشوری کار در ایران ۴۴ساعت در هفته است. در حالی که رزیدنت سال یک در ایران هفتگی و در شرایط عادی ۹۶ تا ۱۲۰ ساعت کار می‌کند.
۲-ساعات كار هفتگي يك رزيدنت در كشورهاي اسكانديناوي به طور معمول ٤٠ساعت درهفته است اين ميزان در ساير كشورهای اروپايي به حداکثر ٤٨ساعت درهفته مي رسد و نهايتا در ايالات متحده و استراليا به عنوان طولاني ترين ساعت كاري مجاز به ٨٠ساعت در هفته بالغ مي شود، که مورد انتقاد فراوان و درشرف تغییر است*١
(عدد متوسط  
 ۱۰۸ساعت کار هفتگی برای یک رزیدنت ایرانی به عنوان حداقل، مدنظر باشد)
۳-کار مداوم يك  دستیار یا کارورز به مدت ٣٠ تا ۳۲ ساعت مداوم و گاهی بیشتر در مركز درماني می‌رسد که قابل توجيه نيست، چرا كه طبق ماده ٥٤ قانون كار  كشور حداکثر  ١٥ ساعت است.

۴-افزايش ساعت كاري مداوم با افزايش اشتباهات و كاهش توجه همراه است و بر آموزش اثر منفي بارز دارد.*٣
۵-اختلال شناختي ناشي از بيشتر از ١٦ساعت كار مداوم معادل غلظت ٠.٠٥ تا٠.١ ٪‏الكل در خون است*٢
و نياز به حداقل ٥ساعت خواب بعد از ١٦ساعت كار موكدا توصيه شده است.
(ساعات کار مداوم یک رزیدنت ایرانی که خیلی اوقات به بیش از این ساعات می‌رسد فراموش نشود)

بنابراین مشاهده می‌فرمایید در توصیف وضعیت دستیاران، شرایط واقعی آنان چنان سخت، طاقت فرسا و دور از میانگین های جهانی است که نیازی به استفاده از صنعت اغراق و به قول برخی دوستان اگزجره کردن موضوع باقی نمی‌گذارد.
فراموش نکنید که هنوز اقدامات دور از حفظ کرامت انسانی و بر علیه حقوق اولیه‌ی بشری که در بعضی مراکز آموزشی-درمانی در حق رزیدنت ها و اینترن‌ها روا می‌شود، شرایط اقتصادی نابسامان،عدم پوشش بیمه‌ای و... را در فکت های ذکر شده‌ی بالا ضرب نکرده ایم که در صورت این‌کار نتیجه به مراتب بسیار وحشت انگیز تر خواهد بود.
بنابراین می‌توان چنین گفت تا اصلاح کامل و تغییر  این قوانین غیرعادلانه و وجود حتی یک ساعت کار هفتگی ‌بیشتر از حد منصفانه که البته در کشور ما برای رزیدنت سال یک هفتگی ۱۱۲ ساعت و در بهترین شرایط حدود ۵۴ ساعت به طور هفتگی از مقدار ساعت کار مشخص شده هفتگی در قانون کار که ۴۴ساعت بوده بیشتر است (دو و نیم برابر قانون کشوری!!!!) به عنوان یک عامل خطر و یک اتهام بالقوه اساسی مطرح است.
پس در هر اتفاق ناخوشایند، از خدای نکرده مرگ و میر گرفته تا انواع عوارض و بیماری‌ها، وضعیت ذکر شده دردناک‌ دستیاران؛با یا بدون علت زمینه‌ای قبلی بیماری یا هر مشکل دیگر  ، در محیط کار یا ساعات استراحت و حتی در آینده زندگی و شغلی آنان، یک‌ عامل بالقوه‌ی نیازمند توجه (در کنار سایر عوامل) محسوب شده و بررسی دقیق می‌طلبد .
نظر آن دسته از منتقدین محترم را که توجیه خشونت به دلیل وجود ان در بندهای کوریکولوم-که البته واقعا چنین نیست و به فرض اینکه برخی از آنها هم باشد،باید اصلاح شود - یا اصطلاح خودمانی«آنها که از شرایط و قوانین اطلاع داشتند، می‌خواستند به دوره دستیاری نروند» را مطرح می کنند را نیز با کمال احترام به مطالعه‌ی خلاصه‌ای از تست روانشناسی مشهور «میلگرم»جلب می کنم۴*
پیشنهاد ساده این است:

 به واقعیت‌های ساده‌ی موجود در برابرمان دقیق و با چشمان همدلانه، نگاه کنیم.

شعارسال، بااندکی اضافات و تلخیص برگرفته از کانال خبری پزشکان