شعار سال: تفاوت کشور‌ها و جوامع هوشمند با جوامع عادی این است که جوامع هوشمند اولا می‌دانند ثروت‌های طبیعی و مزیت‌های خدادادی کشورشان چیست و ثانیا در صیانت از این ثروت‌ها و تبدیل آن‌ها به درآمد شتاب کافی و لازم را انجام داده و در این مسیر رقبا و رفقا را شناسایی و با هر کدام رفتاری ویژه تنظیم می‌کنند. با توجه به آنچه در بالا نگاشته شد با کمال تاسف باید بگوییم جامعه ایرانی از این نظر از هوشمندی دور شده است.

در این نوشته کوتاه دنبال تشریح این داوری نیستیم و با یادآوری یک مصداق نشان می‌دهیم ایران شوربختانه در صیانت از ثروت طبیعی خویش به بیراهه کشانده شده و جای دوست و دشمن را اشتباه گرفته است. آنچه در این روز‌ها در پیامد‌های تلخ داستان آذربایجان و ارمنستان برای گاز ایران می‌شنویم نمونه‌ای ناامید‌کننده از رفتار ناشیانه ایران در صیانت از ثروت گاز ایران است. بر اساس خبر و تحلیلی که تسنیم دارد «توافق یا بیانیه‌ای است که ابعاد متعدد اقتصادی برای کشور‌های منطقه به خصوص ایران در پی دارد چرا که بند‌های این توافق، تغییر روابط قدیمی سیاسی- اقتصادی منطقه را هدف‌گذاری کرده است. یکی از مهم‌ترین بند‌های این توافق، ایجاد کریدوری برای اتصال نخجوان به جمهوری آذربایجان است؛ کریدوری که در صورت احداث، در کنار امکان برقراری تردد‌های جاده‌ای، امکان عبور خطوط انرژی را نیز فراهم می‌کند. زمانی که به قرارداد‌های گازی ایران با کشور‌های منطقه و رخداد‌های پیشین در جریان این قرارداد‌ها نگاه کنیم، تبعات ایجاد این کریدور و نقش مستقیم ترکیه و روسیه برای حذف ایران از بازار گاز منطقه و نقش غیرمستقیم و طراحانه آمریکا برای ادامه ضربه زدن به اقتصاد ایران بیشتر مشخص می‌شود.»

 

واقعیت این است که روسیه دست‌کم سه دهه است با ترفند‌های گوناگون و با استفاده از فضای ناسازگار ایران و اتحادیه اروپا راه صادرات گاز ایران به اروپا را چنان ناهموار کرده که به این زودی باز و هموار نمی‌شود. ایران دومین ذخایر گاز طبیعی را دارد و روسیه بالای سر ایران در این عرصه ایستاده است. ایران و روسیه دارای ذخایر غنی نفت و جزو صادرکنندگان بزرگ نفت به حساب می‌آیند؛ بنابراین دو کشور ایران و روسیه که اتفاقا نفت و گاز آن‌ها در تملک دولت‌هایشان است، از دادوستد این محصولات با هم نفع نمی‌برند و رقیب یکدیگر به حساب می‌آیند و براساس عرف تجارت جهانی می‌توانند رقابت و بازار‌های موجود و آینده را تسخیر کنند. روسیه در اوپک به جای ایران آمد و اوپک‌پلاس را درست کرد و بعید است به این آسانی بتوانیم سهم ایران را به دست آوریم. بدترین آسیب را ایران، اما از نبود و کمبود سرمایه‌گذاری در گاز دیده است و در حالی که می‌توانست به جای دوستی بی‌فایده با روسیه، با اتحادیه اروپا در بستر توسعه صادرات گاز سازگار باشد، اما هر روز زخمی بر زخم‌های گاز ایران زده می‌شود. روسیه با کشاندن ترکیه و آذربایجان به داستان گاز در ارمنستان، ایران را باز هم از مسیر توسعه گاز و صادرات آن دور کرده است. گاز در دل دریا‌ها و در ژرفای خاک‌های ایران چه سودی دارد وقتی هر روز زخم تازه‌ای بر تن رنجور آن زده می‌شود.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه جهان صنعت، تاریخ انتشار: ۱۹ آذر ۱۳۹۹، کد خبر: ۱۲۶۳۰۲، jahanesanat.ir