شعار سال:اظهارات اخیر پخش شده از حجت الاسلام علی اکبری درباره نحوه مواجه ائمه جمعه با موضوع فساد، انبوهی از دغدغه داران برای حوزه عدالت در جمهوری اسلامی را وادار به واکنش کرده و بازار مباحث تحلیلی درباره چگونگی عدالتخواهی را گرم کرده است. در این میان یکبار دیگر ناخواسته فضا به سمت دعوای انحرافی «عدالتخواهان تندرو» و «محافظه کاران کندرو» رفته و فضا را برای گفتن و شنیدن الگوی مطلوب عدالتخواهی تنگ کرده است.
 
اما واقعیت این است که «عدالتخواهان تندرو» و «محافظه کاران کندرو« لبه دو قیچی هستند. هر دو طیف چه معمم باشند یا غیر معمم، امام جمعه باشند یا فعال رسانه ای، فعال سیاسی باشند یا دانشجویی، و ... فرقی ندارد، در هر صورت به نظام اسلامی کمکی نمی کنند. اولی با تندروی خود را سوپر انقلابی معرفی می کند و دومی با کندروی خود را انقلابی عاقل اعلام می کند. این در حالیست که محافظه کاران سبب رشد عدالتخواهان تندرو می شوند و عدالتخواهان تندرو نیز سبب ماندگاری محافظه کاران در مسئولیت های خود می شوند.
 
به نظر می رسد که گزاره های ذیل به سادگی نشان می دهد که «عدالتخواهان تندرو» و «محافظه کاران کندرو» دو روی یک سکه هستند و هر دو به نفع انقلاب اسلامی عمل نمی کنند.
 
عدالتخواه تندرو می خواهد مصلحت و حکمت را از ائمه جمعه بگیرد و محافظه کار کندرو می خواهد عدالتخواهی را در ستاد ائمه جمعه تعطیل کند.
 
اولی می خواهد شان و ماموریت ائمه جمعه را در حد یک مچ گیر و افشاگر رسانه ای پایین بیاورد و دومی می خواهد شان امام جمعه را در حد یک مسئول و مصلح خنثی پایین بیاورد.
 
اولی جامعه را به بی نظمی می کشاند و دومی جامعه را راکد می کند.
 
اولی در مبارزه با فساد پوپولیستی عمل می کند و دومی در مبارزه با فساد اسیر خواص شده است.
 
اولی اکثریت مسئولین و چهره های سیاسی را فاسد می داند و دومی وجود فساد در این اقشار را انکار می کند.
 
اولی فساد را بی ملاحظه مطرح می کند و دومی فساد را با ملاحظه! مطرح نمی کند.
 
اولی فساد را فقط در حد مصادیق و چند شخص فریاد می زند و دومی آنقدر کلی گویی می کند که در انتها مصداقی در فساد پیدا نمی شود.
 
اولی پیش از قوه قضاییه حکم صادر می کند و دومی بعد از صدور حکم هم حاضر به سخن گفتن نیست.
 
اولی فراتر از وظایف هر نهاد و جایگاهی درباره فساد اقدام می کند و دومی اندازه یک شهروند معمولی هم برای خود تکلیفی در قبال فساد نمی بیند.
 
اولی در عمل و گاه مباحث نظری عدالت ناخواسته به سمت مکاتب سوسیالیستی می رود و دومی به سمت مکاتب لیبرالیستی رهسپار می شود.
 
اولی با هر اطلاعات دم دستی عملیات می کند و دومی با ده ها پرونده و سند تکان نمی خورد.
 
اولی در مبارزه با فساد تولید ناامیدی می کند و دومی با بی تفاوتی در مبارزه با فساد تولید ناامیدی می کند.
 
اولی فراتر از قانون عمل می کند و دومی به اندازه قانون هم حاضر به مبارزه با فساد نیست.
 
اولی فساد را فقط در رسانه ها مطرح می کند و دومی سطح مبارزه با فساد را به موضوع درگوشی تبدیل می کند.
 
اولی فساد را بدون ملاحظه پازل دشمن مطرح می کند و دومی با توجیه وجود دشمن خارجی با فساد مبارزه نمی کند!
 
اولی فساد را محل تسویه حساب سیاسی می کند و دومی مبارزه با  فساد را سیاسی کاری می داند.
 
اولی فساد را به گونه ای مطرح می کند که خروجی اش تضعیف نظام می شود و دومی با مبارزه نکردن با مفاسد، انقلاب اسلامی را در فرآیند تدریجی ضعف قرار می دهد.
 
اولی در مبارزه با فساد جلوتر از امام جامعه حرکت می کند و دومی در مبارزه با فساد کندتر از امام جامعه عمل می کند.
 
خلاصه آنکه هردو طیف مورد دلخواه اصلاح طلبان تندرو، غرب گرایان داخلی و ضدانقلاب خارج نشین هستند. اما امام جمعه مطلوب در مبارزه با فساد چه ویژگی های دارد؟ جواب این است که با تمسک به ضرب المثل معروف «ادب از که آموختی از بی ادبان!» می توان به گزاره های گفته شده نگریست و آداب مطلوب یک مبارزه درست با فساد را دریافت کرد.
 
*مدیر مسئول جهان نيوز

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته ازپایگاه خبری جهان امروز ، تاریخ انتشار: 11 آبان1400، کدخبر:780694 /www.jahannews.com