شعار سال: در این بین، سلبریتی‌های داخلی و خارجی در حوزه‌های مختلف هنری، ورزشی، سیاسی، اجتماعی و...، میدان دار و به قول جامعه شناسان، گروه مرجع جمع کثیری از مردم هستند و این مرجعیت، الگو‌های فکری و رفتاری جامعه، به ویژه نوجوانان و جوانان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هم راستا با این تاثیرگذاری، سطح توقع از این قشر نیز زیاد است و هر سوء اندیشه و رفتاری که مغایر با عرف و ارزش‌های غالب جامعه باشد به شدت از سوی همگان حتی طرفداران پرتب و تاب نیز تحمل نشده و به طرد دائمی یا موقت چهره‌ها می‌انجامد. هر چند عده‌ای برای زنده ماندن در جنگ شهرت، گاه به همین خودزنی‌های غیرقابل باور نیز متوسل می‌شوند.

اما امروز، روی اصلی این دردنامه، تنها متوجه یک برنامه است؛ مسابقه‌ای برای نخندیدن و خنداندن که همچون بسیاری از برنامه‌های دیگر برای جلب و جذب استقبال عموم، به چهره‌ها متوسل شده است.

بله! جوکر، اقتباسی سلبریتی محور از یک برنامه شناخته شده جهانی که متاسفانه با نادیده گرفتن حقوق و شان بزرگترین اقلیت جهان، برای یک برد چند ده میلیونی، افراد دارای معلولیت را به تمسخر می‌گیرد. رفتاری که حکایت از درک پایین اجتماعی سازندگان و سلبریتی‌های آن دارد.

هرچند گفته می‌شود که شیوه ساخت این برنامه بر بداهه پردازی شرکت کنندگان استوار است، اما کیست که نداند هر اجرایی بر طراحی قبلی اجراکننده مبتنی ست.

بهرحال جوکر در فینال ششم، کارت قرمز گرفت و نه تنها به رسالت از پیش تعریف شده و مورد ادعای خود که همان خنداندن مردم است، دست نیافت که دل‌های بسیاری از افراد دارای معلولیت را شکست و از جرگه طرفداران آن کاست و بازهم یک خودزنی برنامه ریزی شده یا نشده، توجه عده زیادی را به صحنه این برنامه جلب کرد.

شاید این ریشخند تاسف بار با توجیهات معقول و نامعقول، از داغی بیفتد و با گذر زمان به فراموشی سپرده شود، اما مطمئنا تاثیرات آن بر الگوی رفتاری مردم به ویژه کودکان که از قضا جزو طرفداران پروپاقرص آن هستند، سال‌های سال، ماندگار و باعث شکل گیری ارتباطات مضحکانه آن‌ها با افراد دارای معلولیت می‌شود.

امسال همزمان با هفته بهزیستی، تندیس مضحک‌ترین اجرای سال را به جوکر می‌دهیم و بزرگترین اقلیت جهان نیز با ریشخند تلخ خود، آن‌ها را تا دریافت تندیس بدرقه خواهند کرد.