شعار سال: یکی از روش‌های جلوگیری از خونریزی‌های شدید، "پانسمان فشاری" است. در این روش، محلی که دچار خونریزی است، با فشار بسیار شدید باند بر روی زخم بسته می‌شود چرا که پانسمان معمولی قادر به متوقف ساختن جریان خونریزی نیست.

هر چند پانسمان فشاری در بسیاری از مواقع می‌تواند با توقف خونریزی، مصدوم را نجات دهد، ولی خطری جدی در این میان وجود دارد و آن "نرسیدن خون به بافت ها"، بر اثر فشار پانسمان است؛ بنابراین به امدادگر آموزش می‌دهند که اگر برای بستن زخم مجروحی، از پانسمان فشاری استفاده کرد، حتماً ساعت دقیق پانسمان را روی چسب یا پارچه‌ای در کنار زخم بنویسد تا بقیه کادر امداد یا پزشکی در ادامه مسیر کمک و درمان، هر ۲۰ دقیقه یک بار زخم را باز کنند و مجدداً ببندند تا جریان خون به بافت‌ها متوقف نشود. این موضوع آنقدر مهم است که امدادگر باید بر روی پیشانی مجروح نیز علامتی دال بر استفاده از پانسمان فشار رسم کند.

خونریزی ناشی از اعتراضاتی که در سال‌های ۱۳۷۸، ۱۳۸۸، ۱۳۹۶، ۱۳۹۸ و ۱۴۰۱ در ایران شکل گرفتند، با روش پانسمان فشاری کنترل شده اند بدین شکل که پلیس و نیرو‌های امنیتی وارد معرکه شده و با برخورد‌های میدانی و دستگیری‌های گسترده، ناآرامی‌ها را پایان داده اند.

 

طبیعتاً بعد از پانسمان فشاری، این وظیفه گروه پزشکی است به درمان جدی زخم بپردازد، ولی به هزار تأسف و تحسّر باید گفت که همه پانسمان‌های فشاری صورت گرفته در این سال ها، به حال خود رها شده اند و تنها اتفاقی که افتاده، افزودن پانسمان فشاری دیگری بر این تن است.

بدیهی است که وقتی پانسمان باز و زخم درمان نمی‌شود، هم خطر جدی عفونت وجود دارد و هم خطر وحشتناک نرسیدن خون به اندام‌ها و قطع عضو و حتی مرگ.

عقلای نظام که طبیعتاً باید نگران ادامه حیات آن باشند، باید همه زخم‌هایی را که با پانسمان فشاری کنترل شده اند، یکی یکی باز کنند و به درمان تک تک آن‌ها بپردازند. آن‌ها باید علت این زخم‌ها و عوارضی که عدم رسیدگی‌های بعدی به وجود آمده را با دقت بررسی و چاره اندیشی کنند و الا هر ارگانیزمی که در جای جای بدنش زخم‌هایی با پانسمان فشاری داشته باشد و خون به بافت‌های مختلفش نرسد، دیر یا زود دچار مشکلات حیاتی خواهد شد.

سخنان عده‌ای از مسؤولان بعد از حوادث غمبار اخیر نشان می‌دهد که دستکم در بین آن‌ها اراده‌ای برای شناسایی چرایی و عمق زخم‌ها وجود ندارد و این زنگ خطری است که بیش از همه خود نظام را تهدید می‌کند.

این که فلان مسؤول علت وقایع اخیر با "تحت الشعاع قرار دادن دستاورد‌های سفر رئیس جمهور به سازمان ملل" بداند یا دیگری بگوید "می خواستند پیروزی نظام در راهپیمایی اربعین دیده نشود" یا همه چیز را به گردن عوامل خارجی می‌اندازند و همه معترضین را اغتشاشگر می‌نامند، همه و همه هشداری است برای عقلای نظام که‌ای بسا این بار نیز بعد از پانسمان زخم، آن را به حال خود رها می‌کنند و باعث می‌شوند باز هم خون کمتری به اندام‌های دیگر برسد و کل ارگانیزم نظام را در معرض خطر بیشتری قرار گیرد.

باز کردن پانسمان ها، عفونت زدایی از زخم‌ها و مرهم نهادن بر آنها، آینده نظام جمهوری اسلامی را به بهترین شکل ممکن تامین و تضمین می‌کند. برای نیل به این مهم، تنها راه موجود همان است که بنیانگذار جمهوری اسلامی به صراحت گفته است: "جلب نظر مردم".

مراد از مردم نیز همه ۸۵ میلیون نفری هستند که شناسنامه ایرانی دارند نه فقط معترضان روز‌های اخیر یا اجتماع کنندگان در میدان انقلاب علیه معترضین که همه و همه و همه ایرانی‌ها با هر باوری.

هیچ حکومتی البته قادر به تامین نظر و مطالبات صد در صد افراد جامعه نیست و لذا باید به قاعده دموکراسی، خواسته اکثریت را با تأمین حقوق اقلیت مد نظر داشت و در عالم واقع، بدان تن داد.

واقعیت این است که خواسته‌های اکثریت مردم ایران در زمینه‌هایی مانند آزادی‌های اجتماعی، روابط با جهان، نظام انتخاباتی، اصلاح ساختار‌های فاسد اقتصادی و ... به حدی آشکار و جلوی چشم است که برای درک آن، حتی به رفراندوم هم نیازی نیست.

کافی است مسؤولان، شعارزدگی را کنار بگذارند، مرعوب هوچی گر‌هایی که نان شان در وضع موجود است نشوند و "واقعیت" را آن گونه که در کف جامعه است و نه آن طور که در دنیای ذهنی و گعده‌های سیاسی شان می‌گذرد، بپذیرند.

ده‌ها پیمایش، نظرسنجی و گزارش محرمانه و غیرمحرمانه هم در اختیارشان است که بخش‌هایی از واقعیت‌ها را بازتاب می‌دهند. لااقل همان‌ها را بپذیرند و وقتی پذیرفتند، تصمیمات و رویکرد‌های جدیدشان را بر اساس خواست اکثریت ایرانیان انجام دهند.

این بهترین روش برای حفظ نظام و خلع سلاح دشمنان آن است که مدام از شکاف‌های موجود بین مردم و نظام بهره می‌برند. در این صورت دیگر شاهد این همه دو دستگی و اعتراض و اغتشاش و خونریزی و هدر رفت انرژی امنیتی کشور و رنج مضاعف مردم نخواهیم بود چرا که اکثریت به آنچه می‌خواهند در چارچوب همین نظام جمهوری اسلامی می‌رسند و انگیزه‌ای برای شعار و اقدام علیه آن ندارند و کار به منازعه و زخم و پانسمان فشاری و ... نخواهد کشید.