شعارسال: مقام معظم رهبری، در سخنرانی نوروز ۱۴۰۰، ویژگی‌هایی را برای رئیس جمهور مطلوب برشمردند، از جمله می‌توان به با کفایت؛ با ایمان؛ عدالت‌خواه و ضد فساد؛ دارای عملکرد انقلابی و جهادی؛ معتقد به توانمندی‌های داخلی؛ معتقد به جوانان، به‌عنوان پیشران حرکت عمومی کشور؛ و امیدوار به آینده، اشاره داشت. همچنین در تاریخ ۳۱ تیرماه ۱۴۰۳، به ویژگی‌های وزیران دولت جناب آقای دکتر پزشکیان اینگونه اشاره فرمودند: کسی را باید میدان دار مسائل اقتصادی، فرهنگ و تولید کرد که: صادق، امین، متدین و از بُن دندان به نظام جمهوری اسلامی معتقد باشد. ایمان، یکی از شاخص‌های مهم است، امید به آینده و نگاه مثبت به افق، تشرّع و متشرّع بودن، اشتهار به پاکدستی، صداقت، و نداشتن سابقه سوء، نگرش ملی داشته باشند، یعنی غرق در مسائل جناحی و سیاسی نشوند و مواردی همانند. همانگونه که ملاحظه می‌شود، در بیان رهبر، شاخص‌های کلی مورد نظر و نیاز، به صراحت بیان شده اند، اما حال که به زمان انتخاب وزرا نزدیک می‌شویم، باید علاوه بر ویژگی‌های فوق، ویژگی‌های مورد نیاز تک تک اعضای کابینه و حتی برخی پست‌های مهم را نیز احصا نمود. از این جمله است، وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، که امروز متاسفانه بیشتر وزیر دانشگاه هاست تا وزیر فناوری!

بعد از پی بردن بردن به اهمیت فناوری در توسعه کشور و پس از مدت‌ها مطالعه تشکیلات حکومتی در سایر کشورها، بالاخره در سال ۱۳۸۳، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری را به عنوان تنها وزارت خانه مسئول سیاستگذاری علم، فناوری و نوآوری و مدیریت توسعه فناوری تشکیل دادیم. ولی از همان روز، یادمان رفت که تشکیلات وزارت را نسبت به این ماموریت جدید باید بازنگری کرد؛ مثلا کفایت نمی‌کند که نام معاونت پژوهشی را به معاونت پژوهش و فناوری تغییر دهیم؛ و مهم‌تر آن که، نوع نگاه مان به مسئولان این دستگاه را باید تغییر می‌دادیم که ندادیم.

دیگر یک رئیس دانشگاه خیلی موفق برای اداره این دستگاه (وزارت علوم، تحقیقات و فناوری) کفایت نمی‌کند، هر چند مدیری مدبر و دانشمندی برجسته باشد. او باید درکی از الزامات مدیریت فناوری و نوآوری در سطح ملی، یعنی در سایر دستگاه‌ها و نهاد‌های عمومی و خصوصی داشته باشد و بی دلیل نبود که شورای عالی علوم، تحقیقات و فناوری (عتف)، متشکل از همه نهاد‌های درگیر در توسعه و بهره برداری از فناوری، در این وزارتخانه پیش بینی شد.
تنها نهاد‌ها و بخش‌های متاثر از سیاست‌های این وزارت خانه، دیگر دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها و پارک‌های علم و فناوری نیستند؛ بنابراین کشور وزیر دانشگاه‌ها نمی‌خواهد، وزیر علوم، تحقیقات و فناوری (عتف) می‌خواهد.

برخی از پیشنهادات قابل ارایه در این خصوص عبارتند از:

بنظر می‌رسد که بر اساس ماموریت‌های وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، مسئول وزارت خانه‌ای که سیاست‌ها و اقدام هایش کل کشور و به خصوص توسعه و پیشرفت کشور را متاثر می‌کند، می‌بایست واجد ویژگی‌ها و گستره تجاربی نظیر موارد زیر باشد:
* با سیاست‌های علم، فناوری و نوآوری و نحوه سیاست گذاری آن‌ها آشنا باشد؛
* اقتصاد فناوری بداند؛
* زیست بوم نوآوری را بفهمد؛
* مدیریت نوآوری را در سطوح خرد و کلان تجربه کرده باشد؛
* صنعت و الزامات توسعه صنعتی، و مفهوم "صنعت چهار" را بفهمد؛
* برای تعامل با کلیه دستگاه‌های اجرایی برنامه داشته باشد، چون همه دستگاه‌ها هم در توسعه فناوری، و هم در بهره برداری از آن، نقش دارند؛
* برای تبدیل علم به فناوری، و فناوری به نوآوری و تولید ثروت و رفاه برای مردم، مدل ذهنی داشته باشد؛
* برای ایفای نقش دانشگاه‌ها در توسعه منطقه‌ای و استانی طرح داشته باشد؛ و
*....
حال باید دید که دولت چهاردهم در این راستا، چه گزینه‌هایی را پیشنهاد نموده و در کل آیا اساسا به وزیر عتف معتقد است یا وزیر دانشگاه‌ها و امور دانشجویان؟

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال