شعار سال:این روزها زمزمه هایی که در هیات دولت مبنی بر خصوصی سازی ۲ پالایشگاه دولتی کشور مطرح می شود، که به نظر می‌رسد از توجیه اصولی‌ای برخوردار نیست.

در روزهایی که صنعت تولید و صادارت نفت تحت فشار تحریم‌های شدید و روزافزون قرار دارد، بی شک استفاده از پتروپالایشگاه‌ها و  ضرورت سـرمایه گـذاری‌هـای داخلـی در این  فرآینـد تبدیـل نفـت خام بـه محصـولات مـورد نیـاز باید مورد توجه ویژه ای قرار بگیرد.
 در واقـع نفـت و گاز خـامی که فروشش سخت شده می‌تواند از میادیـن تولید و پـس از فرآورش اولیـه در واحدهـای بهـره بـرداری بـه پالایشـگاه هـا ارسـال و تبدیل به صنایع پاییـن دسـتی مورد نیاز شود .
در این میان سپردن این پتروپالایشگاه ها به یک منبع خصوصی میتواند در پویایی بیشتر آنها تاثیر داشته باشد؛ موافقان خصوصی سازی پتروپالایشگاه‌ها می‌گویند:تولیدات پتروپالایشگاهی در صورت مدیریت درست می تواند سود را تا صد برابر افزایش دهد و علاوه بر آن در زنجیره پایین دستی پتروشیمی ها اشتغال ایجاد خواهد کرد و سرمایه گذاری در پتروپالایشگاه‌ها؛ ایران را از خام فروشی رها می کند.
در مقابل مخالفان این طرح معتقدند خصوصی‌سازی در صورتی مثبت خواهد بود که به صورت اصولی  انجام شود، طبق نظر این کارشناسان در حال حاضر چیزی که به عنوان خصوص‌سازی قرار است در پتروپالایشگاه‌ها رخ دهد خصوصی‌سازی نیست.
 کارشناسان این امر می‌گویند: آنچه بعنوان خصوصی سازی در صنعت پالایشی و نفتی صورت گرفته، به هیچ وجه خصوصی سازی واقعی و منطقی نبوده است و مادامی که شرکت های به ظاهر خصوصی سازی شده، با مداخله دولت اداره شده و از رانت دریافت خوراک ارزان تر بهره مند هستند و دولت از درآمد و سودآوری شرکت ها منتفع می شود، خصوصی‌سازی واقعی انجام نشده است.
حال باید گفت،  با این شرایط خصوصی سازی پالایشگاه ها و شرکت‌های زیرمجموعه صنعت نفت، اگر چه مثبت است اما با شرایط فعلی نمیتوان انتظار شرایط ایده آل را متصور شد ؛کما این‌که بررسی بعضی خصوصی‌سازی های قبلی نشان می دهد در نهایت از مجموعه واگذار شده، جز مشتی زیان چیزی بر جای نمانده است.