شعار سال: صبر بر مصیبت بزرگ آن چنان است که خلق را گریه امان نمی‌دهد و رسول مهربانی‌ها دیده از جهان فرو می‌بندد که از این پس «چون تو کریمان که تماشا کنند.»

آن یگانه انسان توحیدی، چشم از جهان فرو می‌بندد و انگار عرصه گیتی مجال ماندن آن والا پیامبر نیست، آن یگانه انسان توحیدی می‌رود اما برای جهان بهترین میراث را باقی می‌گذارد.

«خاک تو از باد سلیمان بهست - روضه چه گویم که ز رضوان بهست/ ای دو جهان، زیر زمین از چه‌ای-گنج نه‌ای خاک نشین از چه‌ای/تا تو به خاک اندری ای گنج پاک - شرط بود گنج سپردن به خاک»

بیست و هشتم صفر که می‌رسد و هنگامه گریستن فراهم می‌شود که اشک‌ها واسطه می‌شوند تا چشم‌ها در رحلت اشرف مکارم اخلاق بی‌نصیب از روضه گریه نماند.
امام علی علیه السلام فرمودند: «هر آینه با مرگ تو قطع شد چیزی که با مرگ دیگران قطع نمی‌شود و آن نبوت و احادیث دین آسمانی است.»(نهج البلاغه)
باید گریست در رحلت اصالت انسانیت همانا که،«خصوصیت مصیب تو چنان است که تمام مصیبت‌زدگان عالم را مصیبتشان به تسلیت و آرامش نشاند و عمومیت مصیبت در این است که احدی از مردم در مصیبت تو فارغ از غم نیست و اگر نه این است که ما را به صبر امر و از خزع نهی فرمودی، هرآینه تا خشک شدن اشک چشم بر تو می‌گریستم.»( نهج البلاغه).
بی شک «آن حضرت به وقت انتقال به آخرت هر آنچه را انبیا گذشته، در امت خود به ودیعت نهادند در میان شما به ودیعت نهاد، که پیامبران، امت‌ها را بدون راه روشن و نشانه‌ای پا برجا سرگردان و رها نگذاشتند.» (نهج البلاغه خطبه اول)
اکنون بیست وهشتم صفر فرا رسیده است، روز نوحه قرآن، روز ناله فرقان در فراق یاسین، روزی که آسمان با همه فرشتگانش به استقبال آسمانی‌ترین انسان زمینی آمده است.
پرچم‌های سیاه به نشانه عزا به اهتزاز درآمده است و در سوگ پیامبر مکرم اسلام(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع) مردم عزاداری می‌کنند و اشک ماتم بر گونه‌های خویش جاری می‌سازند.