شعار سال: بعد از قهرمانی لیورپول در لیگ برتر انگلیس که بعد از سی سال به دست آمد اتفاقاتی رخ داد که ثابت کرد نه تنها در زمین و در مسائل فنی بلکه در موارد اخلاقی هم انگلیسی‌ها به معنای واقعی حرفه‌ای هستند. لیگ‌های معتبر اروپایی نظیر آلمان، اسپانیا، ایتالیا و انگلیس فقط نام لیگ حرفه‌ای یا لیگ برتر را یدک نمی‌کشند بلکه در تمام جوانب پیشرفت کرده و حرفه‌ای هستند.
بلافاصله بعد از پایان بازی چلسی و منچسترسیتی که با شکست شاگردان گواردیولا همراه شد، اکانت رسمی منچسترسیتی به عنوان اولین تیم داخلی قهرمانی لیورپول را تبریک گفت و بسیاری دیگر از تیم‌های انگلیسی نظیر چلسی و تاتنهام هم در ادامه به بندرنشینان تبریک گفتند. ضمن اینکه باشگاه بورسیا دورتموند هم جزو اولین‌ها در تبریک به هواداران این تیم بودند. برخی از بازیکنان منچستریونایتد به مانند ریو فردیناند که با لیورپولی‌ها دشمن هستند در مصاحبه‌های زنده این قهرمانی را به رقیب تبریک گفتند.
این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که چه سیتی به عنوان رقیب اصلی و چه یونایتد به عنوان دشمن دیرینه همواره کری خوانی زیادی با لیورپولی‌ها دارند و حتی نویل بازیکن پیشین منچستریونایتد بعد از شکست لیورپول در میانه فصل لیگ برتر با انتشار ویدیویی شادی خود را به نمایش گذاشت و نشان داد همیشه از باخت رقیب خوشحال می‌شود.
اما سوالی که پیش می‌آید این است که با وجود این اختلافات چگونه تیم‌ها خود را ملزم به احترام گذاشتن نسبت به حریف می‌دانند؟ بازیکنان و هوادارانی که هیچ ابایی از بیان تنفر خود از حریف ندارند، اما احترام را فراموش نمی‌کنند. متاسفانه اخلاق حرفه‌ای که در فوتبال اروپا و بسیاری دیگر از نقاط جهان به چشم می‌خورد هیچ شباهتی به اتفاقات لیگ برتر ایران ندارد.
در لیگ برتر ایران بدون آن که سندی وجود داشته باشد به یکدیگر تهمت می‌زنند و اتفاقا کسی هم برای پیگیری این مسائل وجود ندارد. کمیته اخلاق و انضباطی فدراسیون هم بیشتر خود را درگیر ظواهر می‌کند تا مشکلات ریشه ای! بعد از قهرمانی تیم‌ها در لیگ، جام حذفی و یا موفقیت‌های دیگر، به ندرت پیش آمده که رقیب پیام تبریکی را منتشر کند و فقط کری‌های غیراخلاقی و تهمت‌های ناروا وجود دارد.
در همین فصل جاری لیگ ایران هیچ نشانه‌ای از اخلاق حرفه‌ای دیده نشده است. همه تیم‌ها ادعای حرفه‌ای بودن دارند و می‌خواهند همه چیز به جز اخلاق مانند خارج از کشور باشد در حالی که یکی از مهم‌ترین مسائل یعنی احترام به حریف رعایت نمی‌شود.
نه تنها رفتار باشگاه‌ها بعد از قهرمانی لیورپول، بلکه بسیاری از این دست رفتار‌های دنیای فوتبال برای ایران غریبه و حتی نامفهموم است. اگر گواردیولا در ایران بود به جای تبریک به رقیب آن هم بعد از بازی تیمش، هزاران تهمت و کری غیراخلاقی بر زبان می‌آورد و تیمش را شایسته‌ترین برای قهرمان شدن می‌دانست؛ شاید هم دست‌های پشت پرده را عامل ناکامی معرفی می‌کرد.
در سال‌های اخیر در فوتبال ایران هیچ گاه تیم‌های حاضر در کورس قهرمانی بعد از پایان لیگ به قهرمان تبریک نگفتند و بیشتر سعی کردند با زیرسوال بردن عناوین از عدم موفقیت خودشان سلب مسئولیت کنند.‌ای کاش فوتبال ایران به جای قیل و قال‌های عجیب و غریب کمی اخلاق حرفه‌ای را هم فرابگیرد تا اگر کیفیت فنی وجود ندارد؛ اخلاق حرفه‌ای در رفتار‌ها به چشم بیاید.
شاید مشکل فوتبال ایران این باشد که مسائل فنی بر مسائل اخلاقی ارجحیت دارد که اگر اینگونه نبود امروز فوتبال ایران سراسر بی اخلاقی و زشتی نبود. زمانی که بُعد فنی تیم‌ها و بازیکنان بدون در نظر گرفتن اخلاق آن‌ها مورد توجه باشد، هیچ یک از آن‌ها تلاشی برای بالارفتن سطح رفتار خود نمی‌کنند و نتیجه اش می‌شود "فوتبال ایران"! فوتبالی که مربی روی نیمکتش از بازیکن جوانش عصبی‌تر است؛ نتیجه اش می‌شود فحاشی و استفاده از الفاظ رکیک که با لب خوانی کاملا قابل فهم است. فوتبال ایران فقط در بعد مالی پیشرفت کرده و بازیکنان و مربیان دستمزد‌های بالا می‌گیرند بدون آن که نشانی از توسعه اخلاقی و حتی فنی باشد.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت خبری جی پلاس، تاریخ انتشار: ۷ تیر ۱۳۹۹، کد خبر: ۱۴۵۱۷۶۶، www.jamaran.news