شعار سال : برای من که اهل اصفهان هستم، جشنواره فیلم کودک و نوجوان معنایی فراتر از یک جشنواره معمولی است؛ برای من یعنی در سالهای ابتدایی تا دبیرستان ایستادن در صفهای خرید بلیط، نشستن پای نقدهای زاون قوکاسیان عزیز، یعنی دیدن کارگردانها خصوصا از نوع اصفهانی آن مانند کیومرث پوراحمد در روز اکران و حتی برای شخص من یعنی یک بار دستگیری در صف فروش بلیط به دلیل آنکه در کنار همسرم ایستاده بودم، وقتی در دوره دانشگاه بودیم و قاعدتا مجوزی برای همراهی نبود!
بعدترها که مدتی این جشنواره از اصفهان رفته بود، انگار جامعه سینمادوست اصفهان بخشی از هویتاش را از دست داده بود.
بازآفرینی یک جشنواره
تنها اصل بدون تغییر این جهان، اجبار و الزام به «پذیرش تغییر» است. به مانند تمامی محصولات یا خدمات، این رویدادها هم هستند که باید خودشان را با روزگار تغییر دهند تا حذف نشوند.
تغییر پیدا نکردن یعنی حذف شدن از جهان هستی و البته هر تغییری هم به معنای ماندگاری نیست. در این دههها چه تغییری بالاتر از رشد فناوری اطلاعات و مجازیشدن!
اگر ما به استقبال نوآوریها نرویم، تنها مجوز حذف شدن خودمان را امضا کردهایم.
با آمدن کووید۱۹، اما فشار برای تغییر در تمامی حوزهها از جمله هنر بیشتر شد؛ تا آنانی که از قطار فناوری جا مانده بودند؛ به اجبار تعقیب کرونا، سریع بر این قطار سوار شوند.
روزی که چند ماه پیش دوست عزیزم علیرضا تابش از جشنواره و دغدغهاش برای ماندن کرونا صحبت کرد، شاید فکر نمیکردیم که این بیماری یکپا بماند؛ آنقدر یکپا که ما را هم مجبور کند به تغییر. شاید روزهای اول اینقدر خوشبینی نبود برای عملیاتیشدن ایده برگزاری مجازی جشنوارهای سینمایی.
عملیاتیشدن ایده جشنواره مجازی از مشکلات زیرساختی، مانند اتصال دفاتر با پهنای باند مناسب، شروع میشد تا همراهی پلتفرمهای پخش فیلم، تا مشکلات مربوط به حقوق مالکیت فکری و ترس از سرقت.
پلزدن میان صنعت و هنر
رویدادها مجبور به نوآوری و بازآفرینی خود هستند؛ اگر میخواهند باقی بمانند و در خاطرههای جمعی ما و نسلهای بعد از ما جایی داشته باشند.
جشنواره امسال احتمالا در ذهن برخی از کودکان امروز جایی خواهد داشت؛ برایشان خاطرههایی خواهد ساخت. حالا این جشنواره پیوند میخورد با همزمانی و همراهی فیلم و فناوری. خاطرات نسل فردا شاید جایی باشد میان فناوری و فیلم؛ شاید فرصتی باشد برای آشتی این دوگانه صنعت و هنر.