شعار سال: او می‌گوید: «در سال‌جاری ۹ پرونده تخلف به مراجع قضایی رفت. دریکی از پرونده‌ها از شکارچیان غیرمجاز یک قوچ و سه کل کشف شد.» یک هفته بعد‌ از به جریان افتادن این پرونده، لاشه قوچی روی تابلوی منطقه شکار ممنوع بهاباد آویزان شد. محیط ‌زیستی‌های یزد احتمال می‌دهند کشتن قوچ و آویزان کردن لاشه آن واکنشی به پرونده اخیر باشد. او اعتقاد دارد که قوچ در منطقه دیگری شکار و به منطقه بهاباد منتقل شده است. پورملایی منطقه بهاباد را یک منطقه سبز می‌داند که حیات وحش در آن نه کمبود علوفه دارد و نه آب. اما قوچ آویزان شده لاغر و ضعیف است، پس نمی‌تواند متعلق به این منطقه باشد. وی حضور شکارچی‌ها را مختص به محلی‌ها نمی‌داند و می‌گوید:«از یاسوج و فارس هم برای شکار به استان می‌آیند.» بهاباد هم مثل همه مناطق چهارگانه کشور تعداد محیط بان‌هایش استاندارد نیست. پورملایی می‌گوید: «براساس استانداردهای جهانی هر هزار هکتار یک محیط بان دارد اما این میزان در ایران به هر ۲۰ هزار هکتار یک محیط بان می‌رسد.» او کمبود نیرو و وجود فرهنگ شکار را دو عاملی می‌داند که اجازه نمی‌دهد بحث شکار و شکارچی از مناطق حفاظت شده کشور از جمله یزد جمع شود. پورملایی درباره همکاری جوامع بومی با محیط بانان منطقه می‌گوید: «اگر همکاری بومی‌ها نباشد محیط بان‌ها از پس حفاظت از منطقه برنمی آیند.» البته پورملایی شاخ و شانه کشیدن موردی برخی از شکارچیان برای محیط بان‌ها را کتمان نمی‌کند اما اعتقاد دارد که برخورد قهری محیط بان‌ها با شکارچیان جوابگو نیست. او راه حل بازکردن این گره را در فعالیت‌های فرهنگی می‌داند.
وی تأثیر گرانی بر افزایش شکار حیات وحش در یزد را رد می‌کند. پورملایی اعتقاد دارد که جریمه شکارها آنقدر زیاد است که کسانی را که به‌خاطر گرانی گوشت به فکر شکار حیات وحش می‌افتند ، پشیمان می‌کند. وی شکار را یکی از دلایل از بین رفتن گونه‌ها و ضعف ژنتیکی حیات وحش منطقه می‌داند. پورملایی هشدار می‌دهد اگر جوامع محلی نخواهند با همکاری محیط بان‌ها از حیات وحش دفاع کنند کل و بزها و قوچ و میش‌های منطقه هم سرنوشت گورخر دشت‌های یزد را پیدا می‌کنند. گوری که منقرض شد.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از ایران آنلاین، تاریخ انتشار:  11 دی ۱۳۹۹، کد خبر:656523، ion.ir