شعار سال: دکتر زهرا مجد، استاد گروه پاتولوژی، دانشگاه علوم پزشکی ایران و مادر محمدحسین و زینب اسدی لاری از شهدای هواپیمای اوکراینی در نامه‌ای به علیرضا زالی نوشت:

جناب آقای دکتر زالی

ریاست محترم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و رئیس محترم ستاد کرونای تهران

با سلام و احترام

از سال ۸۵، پس از آنکه پسا دکترا دانشگاه کمبریج را رها کرده و با بازگشت به وطن برای عضویت هییت علمی خدمتتان رسیدم، همینطور بعلت همکلاس بودن دخترتان با زینب معصوم و جگر گوشه قربانی شده‌ام و نیز آشنایی که با همسر نازنین مرحومتان داشتم، و از همه مهمتر دوستی۳۵ ساله تان با همسرم دکتر محسن اسدی لاری، احترام خاصی برای جنابعالی و فکر روشن و ابتکارات شما قایل بوده و هستم.

ضمن قدردانی از تلاش‌ها و زحمات شبانه روزی شما در راس ستاد کرونای تهران و همکاران و کادر عزیز درمان که شاهد از خود گذشتگی هاشان بودم، همانگونه که از ادبیات مان آموخته ایم «آب ریخته جمع شدنی و صحبت زده شده قابل پس گیری نیست».

سخنان شما در جمع باصطلاح خودمانی خبرنگاران که به گفته خودتان ارزش خبری نداشت، از هر خبری، خبرسازتر شد و تکذیبیه و اصلاحیه، به نشر بیشتر آن کمک نمود.

البته در این کوران سونامی کرونا و وضعیت بدتر از دوران جنگ، که کشورمان درگیر شده، بررسی علل این فاجعه ملی از ضروریات است، اما در عجبم که شما با هوش و ذکاوتی که لازمه رشته تخصصی تان هم هست چرا به جای پرداختن به علل اصلی به حاشیه رفته و خاطره مذاکره تلفنی با همکاری رو نقل می‌کنید که در بدترین و غیر قابل تحمل‌ترین شرایط تالمات روحی، زمانی که تنها چهل روز از سوگ جوانان نخبه‌اش که در شلیک موشک عامدانه توسط همین سیستم قربانی شدند، تنها و تنها برای کمک به مردم در شرایط بحرانی به خدمت ادامه داد، شب و روزش را برای تامین لوازم و تجهیزات و ماه‌های گذشته را با تماس‌های مداوم با شرق و غرب عالم، گفتگو‌های مستمر در روز‌های تعطیل و غیر آن، با سازمان‌های بین‌المللی و مبادله پیام‌ها حتی در نیمه‌های شب با سفرای کشورمان در اقصی نقاط عالم، حتی برای تعداد معدودی واکسن خارجی، همان زمان که ندای غیر انسانی، غیر علمی، غیر اسلامی علیه واکسن در فضای کشور طنین‌انداز بود، تمام انرژی و ظرفیت جهانی‌اش را بکار بست و البته در این راه مشوق او بودم بلکه جان‌های پاک هموطنانم از این نابخردی ها، از دنیای خاک جدا نشوند، خانواده‌های کمتری مثل ما سوگوار شوند، و خسارات کمتری ببار آید؛ و در این راه همواره از فرزندان نازنینم برایش کمک خواستم.

شاید این درد جانکاه برای دیگران قابل درک نباشد، اما انکه دو جوان رعنای پزشک دانشمندش در یک سحرگاه شوم در بالای شهرش، پر پر می‌شوند، دیگر هیچ چیز برای از دست دادن ندارد و هیچ چیز این دنیا ارضایش نمی‌کند الا کمک به خلق و زنده کردن یاد عزیزانش.

احتمالا اشاره به لیست پزشکان مشاوره دهنده مخالف ورود واکسن خارجی، که البته سمت‌های عالی وزارت آینده بهداشت هم درمیان آنان هستند برایتان خیلی گران می‌آمد.

البته قلب پاره پاره ما جای جراحت بیشتر ندارد؛ علیرغم شرایط روحی غیرقابل تحمل و نیز مخالفت‌ها و بعضا سرزنش‌ها در این ۱۸ ماه در کنار همسرم شرایط را تحمل کردم.

گرچه شخصا به کمک‌های مردمی و غیر دولتی بیشتر معتقدم. چون همان مردمی که خالصانه قدران ارسال حتی یک تانکر کوچک اب هستند انقدر به بعلت عملکرد‌های بد به سیستم دولتی بی اعتمادند، که حتی خدمات خالصانه را هم با عینک بدبینی، قضاوت میکنند، چه رسد به انکه شما بعنوان فرمانده ستاد کووید تهران، با سخنان نسجیده به جای اشاره نمودن به مقصر یا مقصران اصلی، به موضوعات مهم از زاویه غلط پرداختید که قطعا موجب تحریف تاریخ و خدمات ارزشمندی شدید که دامن فرماندهان دلسوز مدافع سلامت از جمله خودتان را خواهد گرفت.

…این نیز بگذرد گرچه با بدرد اوردن و جراحت قلب زخمی ما!

اما راضی ام به رضای دوست و نیز جگر گوشه‌های سوخته ام که همواره در این مسیر دشوار همراه و مشوق پدرشان بودند.

همانان که به جایگاه و الای «سَلامٌ قَوْلاً مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ» رسیدند.

ما به خون شدن دلمان عادت کرده ایم.

صبر می‌کنیم، اما این صبر ما افشردن جان است.

با احترام

دکتر زهرا مجد، استاد گروه پاتولوژی، دانشگاه علوم پزشکی ایران

 

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از جماران، تاریخ انتشار: ۲۴ مرداد ۱۴۰۰، کدخبر: ۱۵۲۱۳۲۶، www.jamaran.news