یخچال‌های طبیعی در ارتفاعات بالای ۳۸۰۰ متر در کوه‌های البرز در شمال ایران و کوه‌های زاگرس در جنوب غربی کشور در چند نقطه به صورت پراکنده گزارش می‌شوند. با توجه به قرار گرفتن ایران در مرکز نوار خشک، که از شمال آفریقا در غرب تا آسیای مرکزی در شرق ادامه دارد و همچنین به دلیل توپوگرافی بسیار خاص ایران و گرم شدن زمین و تغییرات اقلیمی یخچال‌های طبیعی بسیار محدود شده‌اند. در طی ۹۰ سال گذشته و از ابتدای دهه ۱۹۳۰، اندازه یخچال‌های طبیعی، ایران کاهش یافته است. خط برف فرضی در ابتدای سده بیست‌ویکم برای ایران به صورت تقریبی ۴۰۰۰ متر در ایران ارزیابی می‌شود. این در حالی است که ارتفاع کوه‌های ایران فقط در چند مکان به بیش از ۴۰۰۰ متر می‌رسند. با در نظر گرفتن ترکیبی از خط برف و توپوگرافی متوجه می‌شویم که یخچال‌های طبیعی و توده‌های یخی در ایران بسیار نادر هستند. در حال حاضر در پنج نقطه از ایران مناطق یخچالی داریم که در حال حاضر وجود دارند، ولی چندان وضعیت مناسبی ندارند. منطقه سبلان، دماوندکوه، اشترانکوه، زردکوه و یخچال‌های منطقه علم‌کوه یا همان منطقه تخت سلیمان (یک زبانه یخچالی و هشت تا ده میدان یخی کوچک به صورت یخچال‌های کوچک دایره‌ای (سیرک یخچالی) در علم کوه وجود دارند)، مناطق اصلی یخچالی کشور هستند. در گذشته، تعداد این یخچال‌های طبیعی بیشتر بوده (مثل یخچال‌های منطقه دنا یا یخچال‌های البرز مرکزی و منطقه سهند) که متاسفانه از بین رفته‌اند و اثری از آن‌ها نیست. طول بزرگترین یخچال طبیعی تخت سلیمان به نام سرچال هفت کیلومتر بوده که سطح آن با بقایای سنگ پوشیده شده است. در کوه‌های شرقی البرز مرکزی، دو یخچال کوچک در قله دماوند واقع است. در کوه‌های زاگرس نیز پنج یخچال وجود دارد که بزرگترین آن‌ها حدود ۵۰۰ متر عرض دارد و ارتفاع آن‌ها حدود ۱۵۰ متر است. این منطقه دارای هفت یخچال طبیعی است که در دامنه شمالی، قله‌های شرقی و غربی واقع شده است. در دوران پلیستوسن (دوره کواترنری از حدود دو میلیون سال قبل تا ۱۱ هزار سال قبل، و تا پایان آخرین عصر یخ) یخبندان در ایران بسیار گسترده‌تر بود.