شعار سال: به موازات گسترش پدیده کودکان کار در سطح جهان -به ویژه در جوامع در حال توسعه- و پیگیری سازمان های بین المللی و ملی مختلف درباره مسئله کودکان کار، تحقیقات و مطالعات مختلفی صورت گرفته است.
امروزه کار کودکان بیشتر در کشورهای در حال توسعه جهان رواج دارد، جائی که میلیونها کودک در سنین پایینی (۱۴- ۵ سال) با هدف امرار معاش خود و خانواده خود به کار مشغول هستند.
کار کودکان جنبه های منفی اقتصادی و اجتماعی قابل توجهی در بردارد. این کار مانع افزایش جدی مهارت‌ها، آموزش و دانش می شود، بهره وری افت می‌کند، درآمدهای بیمه اجتماعی کاهش پیدا می کند، صدمه های جانی و مالی بالا می رود، انواع آسیب‌های اجتماعی شامل سوء استفاده جنسی، اعتیاد، خرده فروشی مواد مخدر، بزه‌کاری کودکان و نوجوانان افزایش پیدا می کند، مهاجرت‌ها به دلیل امکان کار کردن کودکان به گونه ای زیانبار و آسیب رسان بالا می رود و …

کاشان نیز یکی از شهرهایی است که از این معضل مستثنی نبوده و این پدیده در آن رو به افزایش است و به دنبال آن نیز توجه بسیاری از افراد و NGO ها و بالاخص قشر دانشجو را که در اکثر زمینه ها پیشگام و فعال است، به خود جلب کرده است.
این مجموعه ها سریعتر از هر سازمان و ارگان دولتی و به دور از کاغذبازی ها و جلسات و هماهنگی‌های اولیه زمان بر، در نظر دارند هرچه زودتر به اقدامی در این زمینه بپردازند. در نتیجه گروه هایی به ظاهر برای حمایت از این کودکان شروع به فعالیت کرده اند.
اما تا چه اندازه این حمایت ها کارشناسی شده و تخصصی است؟ آیا این فعالیت ها تنها از حس دلسوزی ما ناشی می شود و التیامی است بر احساسات جریحه دار شده خودمان یا این افراد فعالیت هایی کارشناسی شده با چشم اندازی روشن و دقیق و هماهنگ با ارگان ها و سازمان های مربوطه را در دستور کار خود دارند؟
سوال اصلی اینجاست که ورود عده ای دانشجو به این معضل اجتماعی، تحت نظارت و هماهنگی با چه سازمان یا ارگانی صورت گرفته است؟ عده ای دختر و پسر که در کوچه و خیابان با این کودکان بازی می کنند و یا در کنار خیابان و یا به عبارتی در محل کار این کودکان کلاس های درس برگزار می کنند؛ کلاس هایی که از چند جلسه فراتر نرفته و شاید در حد همان یک جلسه می ماند و می تواند اثرات مخرب آن خیلی بیشتر از اثرات مثبت آن باشد.
حتی گاهی از این فراتر رفته و وارد خانه و خانواده این کودکان می شوند که ورود به حریم شخصی و خانوادگی این قشر آسیب پذیر حتما باید توسط متخصصین در این زمینه صورت بگیرد؛ چرا که ممکن است راه را برای فعالیت افرادی که در این زمینه اختیارات و تخصصی دارند دشوار کرده یا حتی مسدود کند و زمینه اعتماد را از بین ببردو یا عواقبی برای کودکان به دنبال داشته باشد که کنترل آن از اختیار این افراد خارج باشد.

سوال بعدی که در اینجا با آن رو به رو می شویم این است که کدام ارگان یا سازمان و یا متخصص چنین نسخه ای برای کمک به این قشر به شدت آسیب پذیر را برای این افراد تجویز کرده است؟ فعالیت هایی که به نظر تنها از روی احساسات آنی ناشی می شود. کدام سازمان یا ارگانی مجوز این کار را صادر کرده است؟ چگونه مسئولین اجازه می دهند هر گروهی به این مسئله ورود پیدا کرده و در این زمینه فعالیت کند؟ مسئولین مربوطه در فرمانداری و بهزیستی آیا در فکر هستند که با ورود این افراد در این زمینه ها می توانند سرپوشی بر کم کاری ها و بی توجهی های خود در این حوزه بگذارند؟
البته که حس نوع دوستی برخی این افراد و گروه ها درخور تقدیر و قابل ستایش است. چه بسا بسیاری هستند که با بی تفاوتی از کنار این گونه مسائل و معضلات می گذرند و خم به ابرو نمی آورند، ولی ورود به اینگونه مسائل و معضلات نیازمند اقدامات هماهنگ و کارشناسی شده و ورود دستگاه های مربوطه با اختیارات خاص و قانونی می باشد. مشخص است که یکی از دلایل مهم بقای این کودکان در خیابان روحیه گداپروری مردم است؛ به طوری که مردم با این روحیه خود، به آن‌ها کمک می کنند. این درحالی است که اگر این کمک ها قطع شود، هیچ کودکی را در خیابان‌ها نخواهیم دید.

در ادامه این ماجرا گفتگوهایی خواهیم داشت با تعدادی از نمایندگان این گروه های دانشجویی تا بی واسطه؛ جواب پرسش های مطرح شده را از خودشان جویا شویم.

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از پایگاه خبری تحلیلی کاشان اول، تاریخ 12 دی 95، کد مطلب: 10017: www.kashan1.ir